گروه سیاسی: تلاطمهای بیحد و حصر ادوار مهرورزان و تدبیر مشابه هم هستند. در هر دو ادوار فضای سیاست کشور به غایتِ سیاستزدگی رسید. دولت مهرورزان در زمینه اتفاقات نوظهور و نوینی مانند زایش تورم بالای 40 درصد و نرخ رشد اقتصادی منفی در تاریخ قوه مجریه صاحب سبک است. از سویی در طول حیات سه ساله دولت تدبیر و امید کم از اتفاقات عجیب و غریب بیبهره نشد اما یک تفاوت بزرگ این دولتها را از هم منفک میکند. آن دولت که اکنون دیگر رفته است خود خالق رویدادهای متحیرالعقول بود و دیگران قربانی آن؛ ولی این یکی قربانی است و آن دیگران مخلوق. با این سخن کوتاه شباهتهای سیاستزدگی دو دولت به وجه افتراقی با فاصله کهکشانی مبدل میشود و دیگر جایی برای قیاس باقی نمیگذارد.
این که گفتند هر چند روز یکبار برای دولت روحانی آشوبی به پا میکنند و از این لحاظ آنرا از دولت اصلاحات مظلومتر ملحوض داشتند دیگر کلام تئوریسینهای ریزبین و آیندهنگر نیست بلکه برای عوام نیز ملموس است. عینی است، لوث شده و مصداق مبرز فراوان دارد. روحانی از همان ابتدا در حالی عنان قوه مجریه را در دست گرفت که کشور سونامی مجموعهای از رویدادها را تجربه کرده بود. اقتصادِ مضمحل، فضای سرد و بیروح سیاست داخلی، دشمنتراشیهای بیمورد خارجی، بلوغ و دگردیسی فساد اقتصادی طبقهبندی شده، دستآوردهایی مخرب بودند از دولت قبل که به رییس دولت تدبیر هبه شدند.
از آغاز کار روحانی بیدرنگ مجلس نهم درست در مقابل روحانی ایستاد. عدهای که در آن جا بودند (و اینک نیستند) با اقدامات ایذایی مانع آرامش دولت شدند. در مخالفت باسیاستهای دولت روحانی تریبونها تعطیلی جمعه را نداشتند. رسانههای پر قدرت، هم که از همان ابتدا در مقابل روحانی جبهه گرفتند. در سمت و سوی روحانی چند روزنامه و خبرگزاری اصلاحطلب و تیم رسانهای که رِسا نبود و نیز مردمی که قدرت او را منشاء بودند قرار گرفتند. روحانی با برجام شروع کرد.
برجام به مثابه نفتی آتش مخالفان را شعله ورتر کرد اما برجام پایان فشار منقدان نبود. برجام شروعی بود برای کشاکش حزبی و این روند در ماجرای اتهامات مالی به دولت، ماجرای FATFو دو قطبیسازی شکستخورده؛ در روزهای اخیر گویا بدون انتهاست. در این مدتی که سه سال و اندی از آن میگذرد روحانی به سوی درمان تورم شتافت، به رکودزایی متهم شد. به خلق فضای تعامل بین المللی پرداخت، به سهلانگاری با دشمن متهم شد. به جذب سرمایه خارجی پرداخت، به تخریب اقتصاد داخلی محکوم شد.
در اواسط راه حامیان روحانی به ناچار برای گشایش فضایی مستعد ترمیم (نه پیشرفت) بر روی مجلس دهم متمرکز شدند. ائتلاف کردند، لیست دادند و تبلیغات انتخاباتی شان ضعیف بود. آنجا هم انگلیسی خواندنشان و با بهرهکشی حزبی از منویات رهبری، نفوذی بیگانهگان شدند. در آن برهه رویدادی باورناپذیر رخ داد و خداوند اعتدال را بر افراط پیروز گرداند. درس تاریخ آن بود که مردم تاریخ را رقم میزنند و سمپاشی رقبا نتیجه ایی معکوس دارد. پس اینک زمان آن رسیده که اطمینان حاصل کرد انتخابات ریاست جمهوری برای مردم امید است از همان جنس امید مجلس شورای اسلامی و قرار است دوباره همه چیز تَکرار شود.