داریوش احمدیان
یکی از موارد تکرار شونده در برخی رسانهها و اظهارات برخی تریبون داران ابراز دلواپسی از جاسوسی و نفوذ بیگانگان از طریق تعاملات دانشگاهی، اقتصادی، فرهنگی و . . . است. شاید بتوان مهمترین دلیل چنین نگاهی را غربستیزی نهادینه شده در برخی از تصمیمگیران و رسانهها دانست، به این شکل که برای آنان موضوع مورد بحث اهمیتی ندارد و همین که یک سوی ماجرا غرب باشد نگران میشوند و بدترین فرضیههای ممکن را در نظر خواهند گرفت.
اگر بخواهیم از زاویهای دیگر به این موضوع بنگریم میتوانیم در آن رگه هایی از بیاعتمادی به نهادهای اطلاعاتی کشور را هم مشاهده کنیم. معنای دیگر چنین نگاهی آن است که دستگاههای امنیتی کشور توان مقابله با نفوذ و جاسوسی را ندارند و همواره در هر همکاری شاهد گسیل جاسوسان به کشور هستیم. در حالی که آنان که دلواپس چنین مواردی هستند بهتر از هر کسی میدانند که نهادهای امنیتی کشور اشراف کاملی بر این قبیل موضوعات دارند و حتی گاهی از آن سوی بام هم میافتند و تردیدهای بلاوجهی را نسبت به مسیر این گونه همکاریها بروز میدهند، مانند آنچه وزیر اطلاعات در یک سخنرانی عمومی دربارهی قراردادهای خودروسازی بیان داشت که به واقع لزومی به بیان این چنینی آن موضوع به هیچ وجه نبود.
این دلواپسیهای بیش از حد میتواند باعث فراری دادن بسیار از سرمایهگذاران و افرادی که در موضوعات علمی و دانشگاهی علاقه مند به همکاری هستند شود که نتیجهی آن عدم استفاده ایران از این گونه ظرفیتها خواهد شد. به نظر میرسد کشورمان بهاندازهی کافی با انواع و اقسام محدودیتهایی که از خارج تحمیل میشود و برخی بیتدبیریهای داخلی دست به گریبان باشد و منطقی نیست با وجود چنین شرایطی با قرار دادن موانع سختی که در عمل تنها باعث دور شدن ایران از شرایط عادی همکاری با دیگران میشود این وضعیت را بغرنجتر کرده و دست به نوعی خود تحریمی بزنیم.
همانطور که با اطمینان به توان دیپلماتهای کشور و اعتماد به آنها توانستهایم به موفقیتی مثل برجام دست یابیم و موانع تحریمها را از سر راه کشور برداشتهایم میبایست به نهادهای امنیتی کشور هم اعتماد داشت و کمی از این حجم دلواپسی هایی که بیشتر رنگِ بازیهای جناحی کودکانه را به خود گرفته است بکاهیم.