تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۸/۲۸ ساعت ۱۴:۱۸
کد مطلب : ۱۲۰۵۳۵
مطالب كاربران
آلودگی هوا؛ تصمیم و عمل
وحید مرادی
فصل خزان، آلودگی هوا، تعطیلی مدارس ذهنت را به خود مشغول کرده که رفقای هم دانشگاهی به تو می‌گویند مگر دانشجو ریه ندارد؟ از تو درخواست می‌کنند در این زمینه یادداشتی بنویسید. . . گویا در شلوغی افکار، هجمه مشکلات، تکرار آلودگی هوا برایم خبری عادی شده است. خسته و دلزده از خیل بی‌توجهی‌های به نسل جوان و جامعه به خانه باز می‌گردم. برحسب اتفاق به مشاهده تلویزیون می‌نشینی. شبکه خبر هم در خصوص مشکل آلودگی هوا برنامه پخش می‌کند.
مطابق سالیان گذشته! با هزار امید و آرزو پای این مصاحبه‌ها می‌نشینی با خود زمزمه می‌کنید: انسان به امید زنده است. اما این بار جمله‌ای را در میان سخنان یکی از اعضای هیئت رئیسه شورای شهر (که اصولگراست) در خصوص آلودگی هوا به گوش می‌رسد که ناخواسته با تمام توجه سخنان او را پیگیری می‌کنید: کشورهای دیگر آمدند، تصمیم گرفتند و عمل کردند؛ درست شد...
برنامه به پایان رسید اما همان یک جمله انسان را به تفکر وا می‌دارد، پرسش هم ثمره اندیشه:
1) آیا طبق گفته عضو شورای شهر در خصوص آلودگی هوا تصمیمات دیگر کشورهای منجر به عمل می‌شود و در وطن ما تصمیمات دیرتر به مرحله عمل می‌رسد؟ اگر این گفته صحت دارد چه دلایلی وجود دارد؟ اگر هم خلاف این مدعاست چرا ایشان به خود اجازه داده که آفرینش نا امیدی در جامعه داشته باشد؟
2) آیا مشکل آلودگی هوا تنها با تعطیلی مدارس قابل حل است؟
3) آیا آلودگی هوا تنها برای دانش آموزان و بیماران قلبی، ریوی خطر آفرین است؟ آیا دیگر اقشاری که در این هوای وا نفسا درسطح شهر‌تردد دارند امکان پیشامد مشکل برای ایشان وجود ندارد؟
4) با توجه به اینکه مشکل آلودگی هوا معضلی قدیمی است چه راهکارهایی در این سال‌ها اتخاذ شده و بازخورد آن چه بوده است؟ اگر انعکاس آن موثر افتاده چرا باز هم شاهد آلودگی هوای شدید هستیم؟ اگر هم موثر نیفتاده دستمزدهایی که در این زمینه از بیت المال پرداخت شده را چه کسی پاسخگو خواهد بود؟
5) اگر فقط و فقط یک نفر از ره آورد آلودگی به دیار باقی شتافته باشد پاسخ وجدانی و شرعی ما چه خواهد بود؟
6) برای جذاب‌سازی سرویس‌های حمل و نقل عمومی چه کرده ایم؟ آیا فرهنگ‌سازی صورت در گرفته در این حوزه کافی است؟ اگر اقدامات این حوزه را خالی از نقص و عیب می‌دانیم کافیست ناشناس (ترجیحا بدون محافظ) از این سرویس‌ها استفاده کنیم. با این تفاسیر چگونه انتظار داریم که شاهد‌تردد خودروهای تک سرنشین نباشیم؟
7) فرض کنیم در فصل وارونگی هوا 10 روز متمادی شاهد بارش باران و تغییرات جوی مثبت نباشیم چه رخدادای دانش آموزان، دانشجویان، بیماران و اقشار مختلف جامعه را به انتظار نشسته است؟
در پایان امیدوارم ضمن توجه بیشتر به سرویس حمل و نقل عمومی، فرهنگ‌سازی مناسب، اختصاص بودجه مناسب، طرح‌های علمی-عملی جایگزین سخنان غیرکارشناسی سیاست زده شود.
فصل خزان، آلودگی هوا، تعطیلی مدارس ذهنت را به خود مشغول کرده که رفقای هم دانشگاهی به تو می‌گویند مگر دانشجو ریه ندارد؟ از تو درخواست می‌کنند در این زمینه یادداشتی بنویسید. . . گویا در شلوغی افکار، هجمه مشکلات، تکرار آلودگی هوا برایم خبری عادی شده است. خسته و دلزده از خیل بی‌توجهی‌های به نسل جوان و جامعه به خانه باز می‌گردم. برحسب اتفاق به مشاهده تلویزیون می‌نشینی. شبکه خبر هم در خصوص مشکل آلودگی هوا برنامه پخش می‌کند.
مطابق سالیان گذشته! با هزار امید و آرزو پای این مصاحبه‌ها می‌نشینی با خود زمزمه می‌کنید: انسان به امید زنده است. اما این بار جمله‌ای را در میان سخنان یکی از اعضای هیئت رئیسه شورای شهر (که اصولگراست) در خصوص آلودگی هوا به گوش می‌رسد که ناخواسته با تمام توجه سخنان او را پیگیری می‌کنید: کشورهای دیگر آمدند، تصمیم گرفتند و عمل کردند؛ درست شد...
برنامه به پایان رسید اما همان یک جمله انسان را به تفکر وا می‌دارد، پرسش هم ثمره اندیشه:
1) آیا طبق گفته عضو شورای شهر در خصوص آلودگی هوا تصمیمات دیگر کشورهای منجر به عمل می‌شود و در وطن ما تصمیمات دیرتر به مرحله عمل می‌رسد؟ اگر این گفته صحت دارد چه دلایلی وجود دارد؟ اگر هم خلاف این مدعاست چرا ایشان به خود اجازه داده که آفرینش نا امیدی در جامعه داشته باشد؟
2) آیا مشکل آلودگی هوا تنها با تعطیلی مدارس قابل حل است؟
3) آیا آلودگی هوا تنها برای دانش آموزان و بیماران قلبی، ریوی خطر آفرین است؟ آیا دیگر اقشاری که در این هوای وا نفسا درسطح شهر‌تردد دارند امکان پیشامد مشکل برای ایشان وجود ندارد؟
4) با توجه به اینکه مشکل آلودگی هوا معضلی قدیمی است چه راهکارهایی در این سال‌ها اتخاذ شده و بازخورد آن چه بوده است؟ اگر انعکاس آن موثر افتاده چرا باز هم شاهد آلودگی هوای شدید هستیم؟ اگر هم موثر نیفتاده دستمزدهایی که در این زمینه از بیت المال پرداخت شده را چه کسی پاسخگو خواهد بود؟
5) اگر فقط و فقط یک نفر از ره آورد آلودگی به دیار باقی شتافته باشد پاسخ وجدانی و شرعی ما چه خواهد بود؟
6) برای جذاب‌سازی سرویس‌های حمل و نقل عمومی چه کرده ایم؟ آیا فرهنگ‌سازی صورت در گرفته در این حوزه کافی است؟ اگر اقدامات این حوزه را خالی از نقص و عیب می‌دانیم کافیست ناشناس (ترجیحا بدون محافظ) از این سرویس‌ها استفاده کنیم. با این تفاسیر چگونه انتظار داریم که شاهد‌تردد خودروهای تک سرنشین نباشیم؟
7) فرض کنیم در فصل وارونگی هوا 10 روز متمادی شاهد بارش باران و تغییرات جوی مثبت نباشیم چه رخدادای دانش آموزان، دانشجویان، بیماران و اقشار مختلف جامعه را به انتظار نشسته است؟
در پایان امیدوارم ضمن توجه بیشتر به سرویس حمل و نقل عمومی، فرهنگ‌سازی مناسب، اختصاص بودجه مناسب، طرح‌های علمی-عملی جایگزین سخنان غیرکارشناسی سیاست زده شود.
