یکی از وعده‌ها و برنامه‌های حسن روحانی در ایام تبلیغات انتخابات 92 واگذاری امور فرهنگی به انجمن‌هاي حرفه‌ای بوده است. برنامه‌ای که می‌توانست از بسیاری از ممیزی‌های بلاوجهی که اهالی عرصه‌ی فرهنگ با آن دست و پنجه نرم می‌کنند بکاهد، زیرا آن‌ها که در هر حوزه‌ای حرفه‌ای هستند با اهالی فرهنگ که از جنس خودشان هستند نوع مواجهه‌ی متفاوتی خواهند داشت نسبت به کارمندی که وظیفه اش را مچ گیری تعریف کرده است.
یکی از معدود مواردی که وزارت ارشاد در زمان علی جنتی از همان روزهای اول به دنبال اجرایی کردنش بود همین واگذاری ممیزی کتاب به ناشران کتاب بود که در صورت وقوع چنین اتفاقی تا حدودی می‌توان گفت که ممیزی در این بخش به عهده‌ی افرادی قرار می‌گرفت که حرفه‌ای هستند اما از همان روزهای اول شاهد عقب نشینی انتشاراتی‌ها از این پیشنهاد بودیم و نه تنها استقبالی نشد بلکه به شکل علنی هم با آن مخالفت کردند.
ممکن است در پاسخ این گونه گفته شود که ما با اصل ممیزی کتاب مخالفیم و از اساس نباید این اتفاق رخ دهد چه از سوی دولت چه از سوی ناشران، این ایده آرزوی خوبی است ولی آیا امکان تحققش در کوتاه مدت و با توجه به ساختار تصمیم گیری‌ها وجود دارد؟ بیاییم با واقعیت روبرو شویم وقتی اصل ممیزی حالا حالا‌ها گریبان فعالیت‌های فرهنگی را رها نخواهد کرد کدام راه بهتر است؛ نقش داشتن افرادی از جنس فرهنگ در اعمال این قبیل سانسورها یا اینکه کار به دست کارمندان به شدت محافظه کار و کار نابلد وزارت ارشاد باشد؟
این ماجرا فقط یک نمونه است از نوع مواجهه‌ی طبقه‌ی نخبگانی جامعه با رویدادهایی از این جنس، همه اهل نِق و نقد شده‌ایم و جایی که می‌توانیم حتی به‌اندازه چند میلی متر در وضعیتی که در آن گرفتاریم اصلاحی ایجاد کنیم هم حاضر به تلاش و اقدام نیستیم و ترجیح می‌دهیم در گوشه‌ای بنشینیم و به همان غرولندهای همیشگی مان ادامه دهیم. به نظر می‌رسد که بهتر باشد فرصت‌های خوبی از این دست را از دست ندهیم و کمی از این کامل گرایی مفرط ته نشین شده در شخصیت مان بکاهیم.
دریافت لینک صفحه با کد QR