تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۹/۱۷ ساعت ۱۰:۳۲
کد مطلب : ۱۲۱۴۶۳
هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
اين بازی برای روحانی دو سر باخت است
محمد توکلی
مفهوم برد – برد در این سال‌ها با نام حسن روحانی گره خورده است و با همین مدل هم توانست بواسطه‌ی برجام بسیاری از موانعی که کشور را دچار مصیبت‌های بسیاری کرده بود از سر راه کشور بردارد اما سخنرانی جناب رییس جمهور در روز دانشجو نه تنها برد – برد نبود بلکه در این سخنرانی یک بازی دو سر باخت تمام عیار را شاهد بودیم.
روحانی و مشاورانش به خوبی این واقعیت تلخ را فهم کرده‌اند که جریان اصلاحات بواسطه‌ی محدودیت‌های شدید و ناحقی که نظام سیاسی پس از وقایع 88 علیه آن‌ها به شکل پیدا و پنهان وضع کرده است امکان معرفی چهره‌ای که یک اصلاح طلب تمام عیار باشد را برای انتخابات نخواهند داشت و محکوم به حمایت از روحانی هستند، در نتیجه مخصوصا پس از کنار گذاشته شدن احمدی نژاد از گردونه‌ی رقابت روحانی به درستی خود را پیروز انتخابات پیش رو می‌داند و دیگر حتی در حد اعلام نظر هم تمایل و گرایشی به این موضوع که به اصطلاح دل اصلاح طلبان را به دست بیاورد هم ندارد چه برسد به اقدام و اِعمال نظر، و همچنین طرح روی میز خود برای انتخابات96 را رفع ابهاماتی قرار داده است که اقلیت تندرو ذیل جریان اصولگرا به وسیله‌ی‌تریبون‌ها پر شمارشان در جامعه ایجاد می‌کنند.
نتیجه‌ی چنین نگاهی این شده است که در 16 آذر و در جمع دانشجویان که اکثریت شان خواهان گزارش عملکرد دولت در موضوعات مرتبط به آزادی‌های سیاسی هستند از کارنامه اقتصادی دولت سخن گفته می‌شود و آمارهایی از اقتصاد ارائه شده است. غرض، این نیست که بگوییم چنین آمارهایی را نباید بیان کرد و چنین پاسخ‌های مستدل و شفافی به نقدهای غیر منصفانه منتقدان را نبایستی مطرح نمود، همه‌ی حرف این است که ”هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد”.
آقای رییس جمهور به خوبی به این امر واقف‌اند که دانشجویانی که در 16 آذر پای صحبت‌های ایشان نشسته بودند و اکثریت جامعه‌ی دانشگاهی مطالبات و نقدهایشان به مسائل اقتصادی نیست و به خوبی از موضوعاتی مانند گذر از فاجعه‌ی اقتصادی دولت سابق بواسطه‌ی تلاش‌های صورت گرفته در این سه سال آگاهند و آن چه خواسته‌ی آن هاست توضیح درباره‌ی وعده‌های بر زمین مانده‌ی روحانی است. آن‌ها می‌خواهند بدانند که آن سخنان پرشور رییس جمهور منتخبشان در ورزشگاه شهید شیرودی چند روز مانده به روز انتخابات به کجا رسید؟ آیا این جمله تکراری که ”به همه وعده هایم پایبندم” پاسخ قانع کننده‌ای است؟
این بازی که مدتی است به راه افتاده برای روحانی دو سر باخت است زیرا هم گوش افراطیون به پاسخ‌های رییس جمهور و دیگر اعضای کابینه به ابهاماتشان بدهکار نیست واساسا می‌توان گفت کسر قابل توجهی شان از ابتدا هم به دنبال پاسخ نیستند و هم نتیجه‌ی چنین رفتار و گفتاری جز این نخواهد بود که حامیان اصلاح طلب دولت دچار سرخوردگی و ناامیدی بیشتر شوند.
روحانی اگر به واقع به دنبال افزایش امید در جامعه‌اند بهتر آن است که رفع ابهام‌ها را در جای خودش و بیان شفاف و صریح را هم در جای خودش داشته باشند. افتخار بزرگی مانند برجام و رفع موانع اصلی اثر گذار بر سر راه اقتصاد کشور و همچنین تلاش ستودنی دولت در موضوعاتی از قبیل کاهش تورم از 45 درصد به 8 درصد یا افزایش نرخ رشد اقتصادی از منفی 7 درصد به 5 درصد یا پیشی گرفتن صادرات از واردات که موفقیتی پس از شصت سال در این کشور بوده است، همه و همه نشانه هایی از موفقیت دولت روحانی است اما این پازل، تکه‌های مغفول مانده‌ای هم دارد. این پازل را کامل کنید آقای رییس جمهور.
مفهوم برد – برد در این سال‌ها با نام حسن روحانی گره خورده است و با همین مدل هم توانست بواسطه‌ی برجام بسیاری از موانعی که کشور را دچار مصیبت‌های بسیاری کرده بود از سر راه کشور بردارد اما سخنرانی جناب رییس جمهور در روز دانشجو نه تنها برد – برد نبود بلکه در این سخنرانی یک بازی دو سر باخت تمام عیار را شاهد بودیم.
روحانی و مشاورانش به خوبی این واقعیت تلخ را فهم کرده‌اند که جریان اصلاحات بواسطه‌ی محدودیت‌های شدید و ناحقی که نظام سیاسی پس از وقایع 88 علیه آن‌ها به شکل پیدا و پنهان وضع کرده است امکان معرفی چهره‌ای که یک اصلاح طلب تمام عیار باشد را برای انتخابات نخواهند داشت و محکوم به حمایت از روحانی هستند، در نتیجه مخصوصا پس از کنار گذاشته شدن احمدی نژاد از گردونه‌ی رقابت روحانی به درستی خود را پیروز انتخابات پیش رو می‌داند و دیگر حتی در حد اعلام نظر هم تمایل و گرایشی به این موضوع که به اصطلاح دل اصلاح طلبان را به دست بیاورد هم ندارد چه برسد به اقدام و اِعمال نظر، و همچنین طرح روی میز خود برای انتخابات96 را رفع ابهاماتی قرار داده است که اقلیت تندرو ذیل جریان اصولگرا به وسیله‌ی‌تریبون‌ها پر شمارشان در جامعه ایجاد می‌کنند.
نتیجه‌ی چنین نگاهی این شده است که در 16 آذر و در جمع دانشجویان که اکثریت شان خواهان گزارش عملکرد دولت در موضوعات مرتبط به آزادی‌های سیاسی هستند از کارنامه اقتصادی دولت سخن گفته می‌شود و آمارهایی از اقتصاد ارائه شده است. غرض، این نیست که بگوییم چنین آمارهایی را نباید بیان کرد و چنین پاسخ‌های مستدل و شفافی به نقدهای غیر منصفانه منتقدان را نبایستی مطرح نمود، همه‌ی حرف این است که ”هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد”.
آقای رییس جمهور به خوبی به این امر واقف‌اند که دانشجویانی که در 16 آذر پای صحبت‌های ایشان نشسته بودند و اکثریت جامعه‌ی دانشگاهی مطالبات و نقدهایشان به مسائل اقتصادی نیست و به خوبی از موضوعاتی مانند گذر از فاجعه‌ی اقتصادی دولت سابق بواسطه‌ی تلاش‌های صورت گرفته در این سه سال آگاهند و آن چه خواسته‌ی آن هاست توضیح درباره‌ی وعده‌های بر زمین مانده‌ی روحانی است. آن‌ها می‌خواهند بدانند که آن سخنان پرشور رییس جمهور منتخبشان در ورزشگاه شهید شیرودی چند روز مانده به روز انتخابات به کجا رسید؟ آیا این جمله تکراری که ”به همه وعده هایم پایبندم” پاسخ قانع کننده‌ای است؟
این بازی که مدتی است به راه افتاده برای روحانی دو سر باخت است زیرا هم گوش افراطیون به پاسخ‌های رییس جمهور و دیگر اعضای کابینه به ابهاماتشان بدهکار نیست واساسا می‌توان گفت کسر قابل توجهی شان از ابتدا هم به دنبال پاسخ نیستند و هم نتیجه‌ی چنین رفتار و گفتاری جز این نخواهد بود که حامیان اصلاح طلب دولت دچار سرخوردگی و ناامیدی بیشتر شوند.
روحانی اگر به واقع به دنبال افزایش امید در جامعه‌اند بهتر آن است که رفع ابهام‌ها را در جای خودش و بیان شفاف و صریح را هم در جای خودش داشته باشند. افتخار بزرگی مانند برجام و رفع موانع اصلی اثر گذار بر سر راه اقتصاد کشور و همچنین تلاش ستودنی دولت در موضوعاتی از قبیل کاهش تورم از 45 درصد به 8 درصد یا افزایش نرخ رشد اقتصادی از منفی 7 درصد به 5 درصد یا پیشی گرفتن صادرات از واردات که موفقیتی پس از شصت سال در این کشور بوده است، همه و همه نشانه هایی از موفقیت دولت روحانی است اما این پازل، تکه‌های مغفول مانده‌ای هم دارد. این پازل را کامل کنید آقای رییس جمهور.
