شعبه‌های دلواپسی کاسبکارانه!

داریوش احمدیان

---

مفهوم دلواپسی که مخالفان برجام آن را به نام خود سند زده‌اند به مفهوم سیاسی و از معنا تهی شده‌اش را می‌توان اعتراض تندروهای جهان به تلاش میانه‌روها برای رسیدن به توافق در میز مذاکره برای موضوعات تنش زا و اختلافی تعریف نمود. تندروها در ایران، امریکا و کشورهای عربی با همه‌ی اختلافات و خصومت‌هایی که نسبت به هم نشان می‌دهند در مخالفت با برجام یک صدا هستند و از هیچ تلاشی برای به سرانجام نرسیدن برجام و پس از آن منحرف کردن مسیر اجرای آن فروگذار نکرده‌اند.

نکته‌ی جالب توجه در این موضوع می‌تواند این پرسش باشد که آن‌ها که با اندک شباهتی بین مواضع سیاسیون داخلی با امریکایی‌ها سریعا افراد را متهم به نفوذی بودن می‌کنند و توقع تبری جستن از دشمن را دارند چگونه از این هم صدایی‌ها با همان دشمن توسط خودشان دلواپس نمی‌شوند؟

پس از اجرایی شدن برجام شاهد آن بودیم که تندروهای امریکایی با بزرگنمایی امتیازات کسب شده از سوی ایران در برجام به نقد دولت اوباما پرداختند، تندروها در برخی رژیم‌های عربی دست به ایران هراسی زدند و چنین وانمود کردند که برجام به دلیل بالا بردن توانمندی‌های ایران در حوزه‌های مختلف باعث افزایش تهدید‌های ایران علیه آن‌ها خواهد شد و تندروهای داخلی هم به جای آنکه از برجام بعنوان دستاورد نظام دفاع نمایند مشغول به کوچک نشان دادن دستاوردها از جمله برداشته شدن تحریم‌ها در حوزه‌های مختلفی مثل فروش نفت، سرمایه گذاری خارجی، کشتی رانی، نوسازی ناوگان فرسوده هوایی و. . . شدند و از سوی دیگر برخی موارد که در آن‌ها تیم مذاکره کننده با اذن تصمیم گیران عقب نشینی کرده بود را بزرگنمایی کردند، اقدامی که به هیچ عنوان در راستای منافع ملی کشور نیست.

آنچه خواسته مشترک این سه گروه (تندروها در ایران، امریکا و برخی رژیمهای عربی در منطقه) کنار گذاشتن برجام است. تندروهای امریکایی برجام را بدترین توافق تاریخ امریکا می‌خوانند و آرزوی محال پاره کردنش را دارند، ایرانیان تندرو که خود را دلواپس می‌نامند هم آن را بدتر از‌ترکمنچای معرفی می‌کنند و به طعنه خواهان تدریس آن در دانشگاه‌ها بعنوان یک درس عبرت هستند.

میانه روها تحت فشار این گروه‌ها کار سختی را پیش رو دارند، کار سخت فهماندن این موضوع که ظاهرا باید بدیهی باشد؛ در جهان امروز یگانه راه برای حل مسائل اختلافی و تنش زا رفتن به سمت میز مذاکره و توافقات برد – برد است نه شعارهای توخالی پشت‌تریبون‌های امن. باید یادمان باشد که پایان هر جنگی در نهایت مذاکره خواهد بود.