تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۲/۱۰ ساعت ۱۶:۲۳
کد مطلب : ۱۲۶۳۵۵
«جمنا» منهای این‌ها و آن‌ها
روزنامه بهار: اصولگرایان در این روزها تمام تلاش خود را به کار بسته‌اند تا چنین وانمود کنند که در بالاترین درجه از وحدت قرار دارند و قرار است این بار بر خلاف انتخابات92 با انسجامی تشکیلاتی به رقابت با جریانات اصلاحی حامی دولت اعتدال بپردازند. نمایش حضور سه هزار نفری چند روز پیش و تبلیغات گسترده برخی رسانه‌های خاص برای این نشست پرده‌ای دیگر از نمایش وحدت اصولگرایان بوده است.
اما آیا آنچه در صحنه واقعیت رخ می‌دهد هم به همین‌اندازه «گل و بلبل» است و جریان اصولگرا در میان خود به وحدت رسیده است؟ با نگاهی به‌ترکیب «جمنا» (جمعیت مردمی نیروهای انقلاب) و همچنین سابقه چهره‌های ارشد آن می‌توان به این نتیجه رسید که این تشکل نه مردمی است و نه در برگیرنده تمام نیروهایی که درست یا غلط به «انقلابی» مشهور شده اند. بی اعتنایی فعالان سیاسی نزدیک به سعید جلیلی به این تشکل تازه تاسیس و هم چنین دوری گزیدن متقابل جریان نزدیک به احمدی نژاد – مشایی و جمنا از یکدیگر این پرسش اساسی را ایجاد می‌کند که چگونه می‌توان از وحدت و رسیدن به نامزدی واحد سخن گفت در حالی که اضلاعی از جریان سیاسی اصولگرایی به صراحت نسبت به کارآمدی تشکل جمنا و فرآیند انتخاب نامزد واحد در آن‌تردیدهایی جدی دارند؟
با بررسی رسانه‌های نزدیک به این دو جریان جدا افتاده از مکانیسم وحدت اصولگرایان می‌توان به این نتیجه رسید که با انصراف احتمالی حجت الاسلام رییسی اصولگرایان دیگر امیدی به رسیدن به نامزدی واحد برای انتخابات ریاست جمهوری پیش رو را نخواهند داشت و این ساز و کار برای رسیدن به وحدت نیز مانند موارد پیش از خود به شکست خواهد انجامید. علاوه بر نیروهای سیاسی نزدیک به جلیلی و جریان مشایی – احمدی نژاد شاهد آن هستیم که محسن رضایی نیز با وجود آنکه در ظاهر خود را هماهنگ با رویه اتخاذ شده در «جمنا» نشان می‌دهد اما تجارب گذشته ما را به این سمت رهنمون می‌کند که اگر عزمش برای حضور در انتخابات به شکل جدی جزم شده باشد بر این فرآیند وحدت وقعی نخواهند نهاد و باز هم کاندیدا خواهد شد.
شاید نکته قابل تامل‌تر نسبت به این موارد عدم حضور اصولگرایان میانه رو مانند علی لاریجانی و ناطق نوری در تصمیم گیری‌های اصولگرایان است. آن طور که از شواهد بر می‌آید اصولگرایان میانه رو با همراهی لاریجانی و ناطق به دنبال حمایت (به شکل صریح یا ضمنی) از حسن روحانی هستند. نوع مواجهه رییس جمهور روحانی و تیم همراهش در دولت با علی لاریجانی در جایگاه رییس مجلس و همچنین قرابت غیر قابل انکار روحانی و ناطق به یکدیگر می‌تواند مسیر انتخابات96 را به سمت مدلی مانند انتخابات94 مجلس ببرد، به گونه‌ای که میانه روها، از اصولگرایان تا اصلاح طلبان بر روی حمایت از روحانی به توافقی نانوشته برسند. با نگاهی به اوضاع کشور در سطح بین الملل به خصوص پس از روی کار آمدن دونالد‌ترامپ در امریکا می‌توان چنین برداشت کرد که ادامه مدلی از سیاست خارجی هوشمندانه که تا حدودی در این چهار سال شاهد آن بوده‌ایم می‌تواند تهدیدهای احتمالی را نیز دفع کند؛ در نتیجه نظام سیاسی مستقر نیز با وجود گلایه‌های گاه و بی گاه از دولت روحانی از ادامه این مسیر ضرر نخواهد کرد.
سخن آخر آن که شاید اگر بگوییم اصولگریان در حال تلاش بیهوده‌ای هستند سخنی دور از واقعیت نگفته باشیم زیرا از سویی با مکانیسمی که برای رسیدن به وحدت انتخاب کرده‌اند برخی نیروهای سیاسی درون این جریان را از خود رانده‌اند و به وحدت و نامزد واحد نخواهند رسید و از سوی دیگر در انتخابات اخیر مجلس بیش از گذشته مشخص شده است که تمایل مردم حاضر در متن جامعه بیش از هر جریانی با میانه رو هاست.
اما آیا آنچه در صحنه واقعیت رخ می‌دهد هم به همین‌اندازه «گل و بلبل» است و جریان اصولگرا در میان خود به وحدت رسیده است؟ با نگاهی به‌ترکیب «جمنا» (جمعیت مردمی نیروهای انقلاب) و همچنین سابقه چهره‌های ارشد آن می‌توان به این نتیجه رسید که این تشکل نه مردمی است و نه در برگیرنده تمام نیروهایی که درست یا غلط به «انقلابی» مشهور شده اند. بی اعتنایی فعالان سیاسی نزدیک به سعید جلیلی به این تشکل تازه تاسیس و هم چنین دوری گزیدن متقابل جریان نزدیک به احمدی نژاد – مشایی و جمنا از یکدیگر این پرسش اساسی را ایجاد می‌کند که چگونه می‌توان از وحدت و رسیدن به نامزدی واحد سخن گفت در حالی که اضلاعی از جریان سیاسی اصولگرایی به صراحت نسبت به کارآمدی تشکل جمنا و فرآیند انتخاب نامزد واحد در آن‌تردیدهایی جدی دارند؟
با بررسی رسانه‌های نزدیک به این دو جریان جدا افتاده از مکانیسم وحدت اصولگرایان می‌توان به این نتیجه رسید که با انصراف احتمالی حجت الاسلام رییسی اصولگرایان دیگر امیدی به رسیدن به نامزدی واحد برای انتخابات ریاست جمهوری پیش رو را نخواهند داشت و این ساز و کار برای رسیدن به وحدت نیز مانند موارد پیش از خود به شکست خواهد انجامید. علاوه بر نیروهای سیاسی نزدیک به جلیلی و جریان مشایی – احمدی نژاد شاهد آن هستیم که محسن رضایی نیز با وجود آنکه در ظاهر خود را هماهنگ با رویه اتخاذ شده در «جمنا» نشان می‌دهد اما تجارب گذشته ما را به این سمت رهنمون می‌کند که اگر عزمش برای حضور در انتخابات به شکل جدی جزم شده باشد بر این فرآیند وحدت وقعی نخواهند نهاد و باز هم کاندیدا خواهد شد.
شاید نکته قابل تامل‌تر نسبت به این موارد عدم حضور اصولگرایان میانه رو مانند علی لاریجانی و ناطق نوری در تصمیم گیری‌های اصولگرایان است. آن طور که از شواهد بر می‌آید اصولگرایان میانه رو با همراهی لاریجانی و ناطق به دنبال حمایت (به شکل صریح یا ضمنی) از حسن روحانی هستند. نوع مواجهه رییس جمهور روحانی و تیم همراهش در دولت با علی لاریجانی در جایگاه رییس مجلس و همچنین قرابت غیر قابل انکار روحانی و ناطق به یکدیگر می‌تواند مسیر انتخابات96 را به سمت مدلی مانند انتخابات94 مجلس ببرد، به گونه‌ای که میانه روها، از اصولگرایان تا اصلاح طلبان بر روی حمایت از روحانی به توافقی نانوشته برسند. با نگاهی به اوضاع کشور در سطح بین الملل به خصوص پس از روی کار آمدن دونالد‌ترامپ در امریکا می‌توان چنین برداشت کرد که ادامه مدلی از سیاست خارجی هوشمندانه که تا حدودی در این چهار سال شاهد آن بوده‌ایم می‌تواند تهدیدهای احتمالی را نیز دفع کند؛ در نتیجه نظام سیاسی مستقر نیز با وجود گلایه‌های گاه و بی گاه از دولت روحانی از ادامه این مسیر ضرر نخواهد کرد.
سخن آخر آن که شاید اگر بگوییم اصولگریان در حال تلاش بیهوده‌ای هستند سخنی دور از واقعیت نگفته باشیم زیرا از سویی با مکانیسمی که برای رسیدن به وحدت انتخاب کرده‌اند برخی نیروهای سیاسی درون این جریان را از خود رانده‌اند و به وحدت و نامزد واحد نخواهند رسید و از سوی دیگر در انتخابات اخیر مجلس بیش از گذشته مشخص شده است که تمایل مردم حاضر در متن جامعه بیش از هر جریانی با میانه رو هاست.
