گروه سياسي: روزنامه بهار در سرمقاله امروز خود نوشت: ابلاغیه دبیر شورای نگهبان در خصوص عدم امکان حضور اقلیتهای دینی و مذهبی در شوراهای شهر بازتاب منفی وسیعی بین فعالان عرصه سیاسی و رسانهها داشته است که در نهایت با مخالفت رییس مجلس هم مواجه شد و نماینده زرتشتیان در مجلس از دستور علی لاریجانی برای رعایت قانون در مورد حضور پیروان ادیان الهی در انتخابات شوراها خبر داد. خلاصه ابلاغیه صادرشده از جانب ایشان را میتوان این گونه دانست که با مبنا قرار دادن گفتهای از مرحوم امام، بخشی از قانون را که امکان حضور این اقلیتها را فراهم آورده است خلاف شرع اعلام کرده اند. بنا بر گفته سخنگوی شورای نگهبان ابلاغیه مزبور نظر فقهای شورای نگهبان بوده است.
واقعیت آن است که این ابلاغیه مورد اعتراض بسیاری قرار گرفته است و در شرایطی صادر شده که با بررسی اعضای شوراهای شهر میتوان به نمونه هایی دست یافت که اعضا جزء اقلیتهای دینی و مذهبی بودهاند و ظاهرا این نظر فقهای محترم شورای نگهبان در گذشته وجود نداشته است. از سوی دیگر استناد آقای جنتی و دیگر فقهای عضو این شورا به بیانات بنیانگذار جمهوری اسلامی در حالی صورت گرفته است که میتوان در کلام رهبری فقید نظام اسلامی جملات بسیاری را درباره حق حضور اقلیتهای قومی و مذهبی در قدرت یافت. فارغ از همه این این ابهامات و پرسشها که در این مدت کوتاه در این باره شنیده شده است پرسش اساسی این است که مگر فرمایشات رهبران کشور به معنای مبانی شرعی است که با استناد به آن بتوان قانونی را خلاف شرع اعلام کرد؟
با نگاهی به دیدگاههای حقوقدانان میتوان به این نتیجه رسید که با هیچ نگاهی نمیشود دیدگاهی مطرح شده از سوی رهبر فقید انقلاب اسلامی (که در چارچوب دستور حکومتی هم نبوده است) را برابر با شرع دانست و بر اساس آن حکم به رد یک قانون داد.
فقهای محترم شورای نگهبان تا به امروز نشان دادهاند که معمولا تمایلی به پاسخگویی به این قبیل ابهامات ندارند، جریانات تندرو و رسانههای پر شمارشان نیز هر نوع نقد و اعتراض به تصمیمات این نهاد را به معنای مخالفت با نظام و تخریب نهادهای کشور تلقی میکنند اما خوب است که حضرات تصمیمگیر در شورای نگهبان حداقل به این یک پرسش پاسخ دهند آیا سایر قوانینی که خلاف شرع تشخیص دادهاند نیز با همین روش بوده است؟ و مگر براساس قانون اساسی، فقط مجلس وظیفه قانونگذاری را ندارد؟
اگر قرار باشد به فرموده رهبری نظام شاهد انتخاباتی پرشور و رقابتی باشیم و به فرمایش مرحوم امام وفادار باشیم که «میزان رای ملت است» به نظر میآید که چنین رفتارهایی باعث از رونق انداختن رقابتهای انتخاباتی، ناامیدی مردم وبی توجهی به خواستههای اقلیتهای دینی و مذهبی باشد. سخن آخر آن که از افتخارات نظام جمهوری اسلامی حضور نمایندگان این اقلیتها در مجلس است و چنین دستوراتی تنها باعث آن خواهد شد که بهانه به دست بدخواهان نظام سیاسی مستقر داده شود، در نتیجه بهتر آن است که با تدبیری مناسب این تصمیم اصلاح گردد.