تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۲/۰۵ ساعت ۰۲:۳۱
کد مطلب : ۱۲۸۸۷۵
می‌گویند روحانی مگر برایمان چه کرد
باید با همه گفتگو کرد. چهره به چهره. به پرسش ها پاسخ داد. وقتی می‌گوید روحانی مگر برایمان چکار کرد؟ این سوال یک ساعت وقت پاسخ دادن می خواهد. وقتی می گوید احمدی نژاد از همه بهتر بود. باید عمق فاجعه ای را که احمدی نژاد ایجاد کرد برایش دقیق و واضح توضیح داد.
محمدحسین غیاثی
براساس نظرسنجی تابستان سال گذشته ی موسسه ی معتبر آی پز، حسن روحانی 41 درصد رای ها را در این انتخابات به دست می آورد و رقیب او محمود احمدی نژاد واجد 29 درصد رای ها می شود. در یک نظرسنجی دیگر که چند روز پیش منتشر شد و به صدا وسیما منتسب بود حسن روحانی 43 درصد رای ها را به خود اختصاص داده است و باقر قالیباف 34 درصد. اصولگرایان اگر ابراهیم رئیسی را به عنوان گزینه ی اصلی انتخاب کنند او فقط 27 درصد رای ها را می تواند جذب کند.
جالب است که باقر قالیباف حتی در رقابت روحانی-قالیباف از محمود احمدی نژاد رای بیشتری می آورد و ابراهیم رئیسی در هرصورت رای سوم است. روحانی برای اینکه در دور اول پیروز شود باید پنجاه درصد باضافه ی یک رای را کسب کند. هنوز دستکم هفت درصد رای کم دارد. این درحالی است که طبق نظرسنجی آی پز بیست درصد از رای دهندگان یا هنوز تصمیم نگرفته اند یا نظری ندارند.
یکی از بخت یاری های اصلاح طلبان این است که رقیب اصولگرای شان رای هایش را بین قالیباف و رئیسی تقسیم خواهد کرد. چه اینکه با حضور قالیباف امکان اینکه انتخابات به دور دوم بیفتد دور از امکان نیست. اما اصولگرایان که علاقه ی وافری به امدادهای غیبی و خوابنما شدن و شفا داده شدن کور مادر زاد در حرم امام رضا به مناسبت انتخابات و امور خرق عادت دارند، کماکان بال عبای سید اولاد پیغمبر را (که حالا تولیت آستان مقدس هم هست)محکم چسبیده اند و قالیبافی که پیروزی را چندان دور از دسترس نمی داند تک و تنها رها کرده اند.
جامعه ی ما در چهارسال پیش درست در وقت اضافه از خطر شکست و اضمحلال تمام عیار پرید و با رای به حسن روحانی خود را از ورطه های مهیبی که فقط یکی اش جنگ خارجی بود رهانید. در طی چهارسالی که گذشت هر آن امکان این بود که ما در یک سراشیبی برگشت ناپذیر بغلطیم اما درست قبل از اینکه غول بی شاخ و دمی به نام ترامپ سربرآورد حداقل روی کاغذ اتحاد قدرتهای بزرگ را که پیشتر برعلیه ما نوشته شده بود برهم زدیم.
باید برای آن درصدهایی که هنوز بنایشان نیست به روحانی رای بدهند عمق این فاجعه را به زبانی ساده بیان کنیم. قضیه دودوتا چهارتا است. اکنون خطر از بیخ گوشتان و گوشمان رد شده است. تضمینی نیست که دوباره همه چیز به هم نخورد. اینکه ما یک ملتی بودیم که در سال 84 دست به احمقانه ترین انتخاب تاریخ زدیم و هشتصدمیلیارد دلار ثروت ملی مان را به دست کسی دادیم که دوازده سال بعد شورای نگهبان به اتفاق آراء او را فاقد توان مدیریتی و تدبیر اعلام کرد چندان بعید نیست همین که خطر جنگ و پریشانی را دور دیدیم باز فیلمان یاد هندوستان کند و دنبال همان خواب نما شدن بدویم و یا در پای رویاها و قصه های خالی بندهای قهار به خواب برویم و عشقی به یکی دیگر رای بدهیم.
طرفداران حسن روحانی نباید اشتباه سال 88 را تکرار کنند. آنها در آن سال با کمپین ها و پویش ها و نمایش های خیابانی هویت طبقه ی متوسط شهری را آگراندیسمان می کردند. تسخیر خیابان‌ها با تسخیر صندوقهای رای فرق دارد. باید با همه گفتگو کرد. چهره به چهره. به پرسش ها پاسخ داد. وقتی می‌گوید روحانی مگر برایمان چکار کرد؟ این سوال یک ساعت وقت پاسخ دادن می خواهد. وقتی می گوید احمدی نژاد از همه بهتر بود. باید عمق فاجعه ای را که احمدی نژاد ایجاد کرد برایش دقیق و واضح توضیح داد. جدا از آنکه در چه جایگاهی هستیم باید به مخاطب خود به عنوان یک انسان صاحب رای و اراده و شعور احترام بگذاریم. دورهم چرخیدن در کمپین ها، و تکرار مکررات را توضیح دادن برای کسانی که بهترش را می دانند، دردی را دوا نمی کند. پویش راه انداختن و از این سرشهر به آن سر شهر دستها را به هم گره زدن و نمایشی از تسخیر خیابان ایجاد کردن شاید بد نباشد اما به معنای فتح صندوق ها نیست و حتی شاید مثل سال 88 نوعی تقابل و جبهه بندی را در اذهان مخاطب متبادر کند.
اگر ما بتوانیم به طبقه ی ضعیف جامعه توضیح دهیم که از قضا دولت روحانی در کلیت خودش به نفع شما بیشتر بود تا بقیه ی اقشار، حتی اگر او به روحانی رای ندهد باز هم ما کار بزرگی کرده ایم. جامعه مثل یک کلاس درس است. قدرت یادگیری و فهم همه یکسان نیست. بعضی به تکرار بیشتر نیاز دارند و توضیحات اضافه تری را می طلبند. آنهایی که می خواهند جامعه را اصلاح کنند و منادی اصلاحاتند باید صبور باشند و شکیبا. در این صورت است که پیروزی روحانی چهارسال بهتری را رقم می زند. بدون این حتی اگر روحانی پیروز شود هم نتیجه ی آن چندان درخشان نخواهد بود.
براساس نظرسنجی تابستان سال گذشته ی موسسه ی معتبر آی پز، حسن روحانی 41 درصد رای ها را در این انتخابات به دست می آورد و رقیب او محمود احمدی نژاد واجد 29 درصد رای ها می شود. در یک نظرسنجی دیگر که چند روز پیش منتشر شد و به صدا وسیما منتسب بود حسن روحانی 43 درصد رای ها را به خود اختصاص داده است و باقر قالیباف 34 درصد. اصولگرایان اگر ابراهیم رئیسی را به عنوان گزینه ی اصلی انتخاب کنند او فقط 27 درصد رای ها را می تواند جذب کند.
جالب است که باقر قالیباف حتی در رقابت روحانی-قالیباف از محمود احمدی نژاد رای بیشتری می آورد و ابراهیم رئیسی در هرصورت رای سوم است. روحانی برای اینکه در دور اول پیروز شود باید پنجاه درصد باضافه ی یک رای را کسب کند. هنوز دستکم هفت درصد رای کم دارد. این درحالی است که طبق نظرسنجی آی پز بیست درصد از رای دهندگان یا هنوز تصمیم نگرفته اند یا نظری ندارند.
یکی از بخت یاری های اصلاح طلبان این است که رقیب اصولگرای شان رای هایش را بین قالیباف و رئیسی تقسیم خواهد کرد. چه اینکه با حضور قالیباف امکان اینکه انتخابات به دور دوم بیفتد دور از امکان نیست. اما اصولگرایان که علاقه ی وافری به امدادهای غیبی و خوابنما شدن و شفا داده شدن کور مادر زاد در حرم امام رضا به مناسبت انتخابات و امور خرق عادت دارند، کماکان بال عبای سید اولاد پیغمبر را (که حالا تولیت آستان مقدس هم هست)محکم چسبیده اند و قالیبافی که پیروزی را چندان دور از دسترس نمی داند تک و تنها رها کرده اند.
جامعه ی ما در چهارسال پیش درست در وقت اضافه از خطر شکست و اضمحلال تمام عیار پرید و با رای به حسن روحانی خود را از ورطه های مهیبی که فقط یکی اش جنگ خارجی بود رهانید. در طی چهارسالی که گذشت هر آن امکان این بود که ما در یک سراشیبی برگشت ناپذیر بغلطیم اما درست قبل از اینکه غول بی شاخ و دمی به نام ترامپ سربرآورد حداقل روی کاغذ اتحاد قدرتهای بزرگ را که پیشتر برعلیه ما نوشته شده بود برهم زدیم.
باید برای آن درصدهایی که هنوز بنایشان نیست به روحانی رای بدهند عمق این فاجعه را به زبانی ساده بیان کنیم. قضیه دودوتا چهارتا است. اکنون خطر از بیخ گوشتان و گوشمان رد شده است. تضمینی نیست که دوباره همه چیز به هم نخورد. اینکه ما یک ملتی بودیم که در سال 84 دست به احمقانه ترین انتخاب تاریخ زدیم و هشتصدمیلیارد دلار ثروت ملی مان را به دست کسی دادیم که دوازده سال بعد شورای نگهبان به اتفاق آراء او را فاقد توان مدیریتی و تدبیر اعلام کرد چندان بعید نیست همین که خطر جنگ و پریشانی را دور دیدیم باز فیلمان یاد هندوستان کند و دنبال همان خواب نما شدن بدویم و یا در پای رویاها و قصه های خالی بندهای قهار به خواب برویم و عشقی به یکی دیگر رای بدهیم.
طرفداران حسن روحانی نباید اشتباه سال 88 را تکرار کنند. آنها در آن سال با کمپین ها و پویش ها و نمایش های خیابانی هویت طبقه ی متوسط شهری را آگراندیسمان می کردند. تسخیر خیابان‌ها با تسخیر صندوقهای رای فرق دارد. باید با همه گفتگو کرد. چهره به چهره. به پرسش ها پاسخ داد. وقتی می‌گوید روحانی مگر برایمان چکار کرد؟ این سوال یک ساعت وقت پاسخ دادن می خواهد. وقتی می گوید احمدی نژاد از همه بهتر بود. باید عمق فاجعه ای را که احمدی نژاد ایجاد کرد برایش دقیق و واضح توضیح داد. جدا از آنکه در چه جایگاهی هستیم باید به مخاطب خود به عنوان یک انسان صاحب رای و اراده و شعور احترام بگذاریم. دورهم چرخیدن در کمپین ها، و تکرار مکررات را توضیح دادن برای کسانی که بهترش را می دانند، دردی را دوا نمی کند. پویش راه انداختن و از این سرشهر به آن سر شهر دستها را به هم گره زدن و نمایشی از تسخیر خیابان ایجاد کردن شاید بد نباشد اما به معنای فتح صندوق ها نیست و حتی شاید مثل سال 88 نوعی تقابل و جبهه بندی را در اذهان مخاطب متبادر کند.
اگر ما بتوانیم به طبقه ی ضعیف جامعه توضیح دهیم که از قضا دولت روحانی در کلیت خودش به نفع شما بیشتر بود تا بقیه ی اقشار، حتی اگر او به روحانی رای ندهد باز هم ما کار بزرگی کرده ایم. جامعه مثل یک کلاس درس است. قدرت یادگیری و فهم همه یکسان نیست. بعضی به تکرار بیشتر نیاز دارند و توضیحات اضافه تری را می طلبند. آنهایی که می خواهند جامعه را اصلاح کنند و منادی اصلاحاتند باید صبور باشند و شکیبا. در این صورت است که پیروزی روحانی چهارسال بهتری را رقم می زند. بدون این حتی اگر روحانی پیروز شود هم نتیجه ی آن چندان درخشان نخواهد بود.
