تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۲/۰۵ ساعت ۱۵:۳۹
کد مطلب : ۱۲۸۸۹۳
فراجناحی بودن خوب است اما...
داریوش احمدیان
شاید با کمی اغراق بتوان گفت که گفتگویی از فعالان سیاسی و رسانه‌ای حامی دولت را نمی‌توان در این حدود چهار سال یافت که در آن نسبت به عملکرد تیم رسانه‌ای دولت نقدی مطرح نشده باشد. حضور رییس تیم رسانه‌ای محمد باقر قالیباف در انتخابات92 در راس تیم اطلاع رسانی دولت و همچنین بسیاری از انتصاب‌های صورت گرفته در این حوزه این پرسش را در ذهن همراهان و علاقه مندان به آقای روحانی ایجاد کرده است که علت چنین رفتاری چیست؟
شاید اگر روزی این پرسش از روحانی پرسیده شود او در پاسخ از مزیت‌های رفتار فراجناحی در انتصاب‌ها و تخصص گرایی سخن بگوید اما بر فرض آن که بپذیریم که در جایی مانند نهاد ریاست جمهوری و تیم اطلاع رسانی دولت نیاز به رویکردی فراجناحی باشد هم باز گزینه‌های دیگری قطعا بوده‌اند که در سابقه خود خدمت رسانه‌ای به رقیب اصلی روحانی در انتخابات92 و96 را نداشته باشند. در حوزه تخصص نیز با وجود آن که افرادی حاضر در این تیم رسانه‌ای بعضا سوابق زیادی هم در کار رسانه‌ای داشته‌اند اما در این چهار سال نشان داده‌اند نمی‌خواهند یا نمی‌توانند که به معنای واقعی کلمه یاری گر دولت در حوزه‌های رسانه‌ای باشند.
شور وشوق عجیبی را که در روزهای اخیر بین فعالان فضای مجازی برای شناساندن دستاوردهای دولت به متن جامعه شاهدش هستیم را می‌توان به تب و تاب روزهای انتخابات نسبت داد اما قطعا بخشی از آن اتفاقا به همین ضعف تیم رسانه‌ای باز می‌گردد که نتوانسته است آن طور که باید و شاید با عموم مردم حاضر در جامعه ارتباط برقرار کند. یکی از مهمترین ویژگی‌های روحانی ادبیاتی نخبه پسند و گاه سرشار از کنایه‌ها و ابهام گویی است که شاید برای خیلی‌ها که زمانی برای پیگیری اخبار نداشته باشند هیچ جذابیتی نخواهد داشت در نتیجه در چنین وضعیتی کار اصلی در حوزه اطلاع رسانی می‌بایست بر دوش تیم رسانه‌ای درون دولت و رسانه‌های همراه در خارج از دولت باشد اما شاهد آن هستیم که هر دو سویی که می‌بایست نقش یاری گری داشته باشند از انجام وظایفشان در بسیاری از موارد به نوعی شانه خالی کرده اند.
شاید این انتظاری به حق و حداقلی از حسن روحانی باشد که برای دولت احتمالی آینده از این تجربه نسبتا ناموفق درس گرفته و در صورت پیروزی در انتخابات96 نگاهی دوباره به کارنامه همراهان رسانه‌ای اش بیندازد.
شاید با کمی اغراق بتوان گفت که گفتگویی از فعالان سیاسی و رسانه‌ای حامی دولت را نمی‌توان در این حدود چهار سال یافت که در آن نسبت به عملکرد تیم رسانه‌ای دولت نقدی مطرح نشده باشد. حضور رییس تیم رسانه‌ای محمد باقر قالیباف در انتخابات92 در راس تیم اطلاع رسانی دولت و همچنین بسیاری از انتصاب‌های صورت گرفته در این حوزه این پرسش را در ذهن همراهان و علاقه مندان به آقای روحانی ایجاد کرده است که علت چنین رفتاری چیست؟
شاید اگر روزی این پرسش از روحانی پرسیده شود او در پاسخ از مزیت‌های رفتار فراجناحی در انتصاب‌ها و تخصص گرایی سخن بگوید اما بر فرض آن که بپذیریم که در جایی مانند نهاد ریاست جمهوری و تیم اطلاع رسانی دولت نیاز به رویکردی فراجناحی باشد هم باز گزینه‌های دیگری قطعا بوده‌اند که در سابقه خود خدمت رسانه‌ای به رقیب اصلی روحانی در انتخابات92 و96 را نداشته باشند. در حوزه تخصص نیز با وجود آن که افرادی حاضر در این تیم رسانه‌ای بعضا سوابق زیادی هم در کار رسانه‌ای داشته‌اند اما در این چهار سال نشان داده‌اند نمی‌خواهند یا نمی‌توانند که به معنای واقعی کلمه یاری گر دولت در حوزه‌های رسانه‌ای باشند.
شور وشوق عجیبی را که در روزهای اخیر بین فعالان فضای مجازی برای شناساندن دستاوردهای دولت به متن جامعه شاهدش هستیم را می‌توان به تب و تاب روزهای انتخابات نسبت داد اما قطعا بخشی از آن اتفاقا به همین ضعف تیم رسانه‌ای باز می‌گردد که نتوانسته است آن طور که باید و شاید با عموم مردم حاضر در جامعه ارتباط برقرار کند. یکی از مهمترین ویژگی‌های روحانی ادبیاتی نخبه پسند و گاه سرشار از کنایه‌ها و ابهام گویی است که شاید برای خیلی‌ها که زمانی برای پیگیری اخبار نداشته باشند هیچ جذابیتی نخواهد داشت در نتیجه در چنین وضعیتی کار اصلی در حوزه اطلاع رسانی می‌بایست بر دوش تیم رسانه‌ای درون دولت و رسانه‌های همراه در خارج از دولت باشد اما شاهد آن هستیم که هر دو سویی که می‌بایست نقش یاری گری داشته باشند از انجام وظایفشان در بسیاری از موارد به نوعی شانه خالی کرده اند.
شاید این انتظاری به حق و حداقلی از حسن روحانی باشد که برای دولت احتمالی آینده از این تجربه نسبتا ناموفق درس گرفته و در صورت پیروزی در انتخابات96 نگاهی دوباره به کارنامه همراهان رسانه‌ای اش بیندازد.
