شاید در نگاه اول جملههایی شبیه به این شگفتآور و غیرواقعی به نظر برسند اما همه آنهایی که از نزدیک با فضای فوتبال ایران سر و کار دارند، به خوبی میدانند که گروهی از فوتبالیستهای وطنی چطور با افتادن در دام مصرف این مواد، خودشان و آیندهشان را دریبل زدهاند. مقصر اصلی تلخکامی قرار گرفتن ستارهها در این مسیر، باشگاههای فوتبال ایران هستند. اگر در اروپا، یک باشگاه حتی در تعطیلات نیز به بازیکنانش نظارت میکند و مراقب رفتار حرفهای آنهاست، در ایران بازیکنها به جز زمان تمرین و بازی، آزادانه در اختیار خودشان هستند و این اجازه را دارند که هر رفتاری انجام بدهند و مورد مؤاخذه قرار نگیرند. رفتارهایی که حالا تیترها و جلدهای شرمنده روزنامههای ورزشی را میسازند و کاری میکنند که مهدی هاشمینسب که بزرگترین یاغی دوران خودش بود نیز با ترس و تأسف از آنها حرف بزند. ستارههایی که آرزوهایشان را دود میکنند و به هوا میفرستند.