گذران تقویم دولت روحانی به ماههای پایانی نزدیک می‌شود. و اغلب کنش گران – بخصوص برخی اصلاح‌‌طلبان – اورا درکارزار اردیبهشت بی‌رقیب می‌دانند. شاید پالس‌های مثبتی از اسفند 94 و سفرهای استانی وی دریافت کرده‌اند و یا نهی احمدی نژاد و ستادهای آماده به کارش از حضور در انتخابات آنان را به این تحلیل رسانده است اما تحرکات اخیر نامزدهای محتمل اصولگرا و تلاش افراد نزدیک به آنان در ارتباط گیری گسترده با روستاییان و مناطق کمتر بهره مند، نمای دیگری را نشان می‌دهد و گویی رقبای روحانی نیز پالسهایی را دریافت کرده‌اند و با تمام توان سعی درحضور و اردوکشی دارند.
پیروزی دونالد ترامپ و پیش بینی به بن بست رسیدن احتمالی مذاکرات و دستاوردهای برجام شاید خبرخوشی برای آنان باشد و تحریک مداوم غرب (و درراس آنان آمریکا) به کارشکنی و پاره کردن برجام توسط برخی رادیکالهای وطنی این ظن و گمان را تقویت می‌کند و مجالی می‌دهد برای کیهانیستها تا دستاوردهای دولت را بیش از پیش به تمسخر و استهزاء بکشانند. در این میانه تنها استناد موافقان بی‌رقیب ماندن روحانی مصاحبه‌ی تنی چند از راستهای میانه رو همچون باهنر و مصباحی مقدم است. افراد و گروه هایی که هیچ اقتداری در مدیریت فضای فکری و عملی نو اصولگرایان ندارند و شکاف میان آنان عمیق‌تر از آن است که به برنامه‌ای مشترک در 96 دست یابند.
البته نباید فراموش کرد که همین راست های میانه رو نیز از راهنمای چپ زدن روحانی درماههای اخیر کمی هراسان شده‌اند و درحمایت قاطع ازاو و دولتش مردد. پس پازل پیش رو نشانی ازبی رقیب بودن روحانی نداردو نباید فریب تحلیلهای چند چهره‌ی نامرجع و فرعی اصولگرا را خورد. سکوت فعلی نو اصولگرایان شاید به دلیل واهمه از در سیبل قرارگرفتن نامزدشان دارد. هرچند دریافته‌اند مردم دیگر به برنامه‌های شعارزده، بی‌رمق، منجمد و کلیشه‌ای آنان رای نخواهندداد و هم اکنون دستشان در روکردن چهره‌ای که وجاهتش بر رزومه‌ای شکست خورده بچربد تقریبا خالی است و از این طرف به نیکی دریافته‌اند که عدم مشارکت فعال در انتخابات، بزرگترین رقیب اصلاح‌‌طلبان است. پس درحال حاضر به سراغ رقیب اصلی اصلاح‌‌طلبان رفته و با بارش موج یاس و نا امیدی و عدم تشویق به حضور و مشارکت فعال درانتخابات، هواداران روحانی و جریان تحولخواهی را به عقب می‌رانند.
هدف قرار دادن دستاوردهای موفق برجام و سعی در بی‌حاصل نشان دادن اثرات آنها، هجوم گسترده به وزرای کارآمد دولت و سیاسی پنداشتن تغییرات اخیرکابینه تنها بخشی از برنامه‌ی دلواپسان است. و در ماههای آینده بایست در انتظار تشدید حملات و فشارهای آنان بود. در این میان مجلس معتدل و هوشمند فعلی – بخصوص فراکسیون تازه جان گرفته و موثر امید – درکنار واکنش‌های بالغ کنش گران می‌توانند مهم‌ترین نقش را در مهار دام های افراطیون برعهده بگیرند و با پرهیز از شریک شدن درپازل اقتدارگرایی آنان را در کندکردن روند تحولخواهی ناکام سازند. پس باید دست از تحلیل های سطحی و خوش بینانه کشید و باور داشت که شکست روحانی و اصلاح‌‌طلبان در انتخابات‌های ریاست جمهوری و شوراهای شهر96، روند نرمالیزاسیون و تغییر را تا سال ها متوقف و راکد نگاه خواهد داشت.
دریافت لینک صفحه با کد QR