تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۰/۲۶ ساعت ۱۰:۳۵
کد مطلب : ۱۲۳۵۸۳
نتیجه تلخ بی عملی
نتیجه تلخ بی عملی
داریوش احمدیان
روزنامه بهار
مدت چندانی تا حضور دونالد‌ترامپِ همچنان ناشناخته در کاخ سفید نمانده است. حضوری که پیش بینی می‌شود برای ایران حداقل در ابتدای امر چندان خوش یمن نخواهد بود.ترامپ با داشتن مجلسی همراه به سمت افزایش فشارها بر ایران پیش خواهد رفت و تحریم هایی را در همان هفته‌های اول شروع دولتش در حوزه‌های غیر هسته‌ای علیه کشورمان وضع می‌کند.
پرسش قابل طرح این است که واکنش ایران به این گونه تصمیمات محتمل دولت جدید ایالات متحده چگونه باید باشد؟
آیا قرار است مانند انچه در «ایسا» پیش آمد باز هم منافع ملی را فدای سیاست بازی‌های معطوف به کسب قدرت کنیم و بی توجه به تاثیر رفتار و گفتارمان قواعد بازی را بر هم زده و برجام را به سمت ذبح شدن ببریم؟ یا این بار با تدبیر و تعقل بیشتری با تفکیک تحریم هایی که به واسطه برجام رفع شد با سایر پرونده‌های اختلافی بین ایران و غرب از فضای پسا برجام استفاده کرده و با استفاده از تجربه موفق برجام به سمت حل و فصل سایر موارد اختلافی پیش خواهیم رفت؟
با توجه به نگاه غالب در میان تصمیم گیران که آمریکاستیزی را مبنای عمل قرار داده‌اند به نظر می‌رسد نمی‌توان امید چندانی به عدم تکرار آنچه در یکی، دو ماه اخیر پیش آمد داشت و می‌توان این گونه گفت که برخی از مسئولان کشور دقیقا مشغول بازی در همان زمینی هستند که تندروهای امریکا طراحش بوده اند. به بیانی ساده‌تر دولت ایالات متحده تمام توانش را بر افزایش فشارها در سایر حوزه‌ها قرار داده است و با بی عملی قابل مشاهده‌ای که در بین تصمیم گیران در خصوص این موضوع وجود دارد می‌تواند با افزایش فشارها ایران را وادار به کنار گذاشتن برجام کند، در چنین شرایطی به جای آنکه ایالات متحده منزوی شود این ایران است که با دستان خودش خود را به سمت انزوا می‌کشاند و به عنوان ناقض برجام شناخته خواهد شد.به نظر می‌رسد بهتر باشد که تصمیم گیران کشور فارغ از اختلاف نظرهای سیاسی یک بار دیگر مذاکرات 12 ساله هسته‌ای را مروری مجدد کنند و به این پرسش بیندیشند که آیا نیاز است در خصوص سایر موارد نیز مدت زمانی طولانی بگذرد و فشارها به اوج برسد تا به مذاکره به معنای واقعی کلمه اش روی بیاوریم. باید پذیرفت که جهان امروز جهانی است که حق ملت را می‌بایست پای میز مذاکره از قدرت‌های جهانی ستاند و نباید با شعارهایی توخالی موجبات ایجاد هزینه‌های سنگین برای کشور را فراهم ساخت.
روزنامه بهار
مدت چندانی تا حضور دونالد‌ترامپِ همچنان ناشناخته در کاخ سفید نمانده است. حضوری که پیش بینی می‌شود برای ایران حداقل در ابتدای امر چندان خوش یمن نخواهد بود.ترامپ با داشتن مجلسی همراه به سمت افزایش فشارها بر ایران پیش خواهد رفت و تحریم هایی را در همان هفته‌های اول شروع دولتش در حوزه‌های غیر هسته‌ای علیه کشورمان وضع می‌کند.
پرسش قابل طرح این است که واکنش ایران به این گونه تصمیمات محتمل دولت جدید ایالات متحده چگونه باید باشد؟
آیا قرار است مانند انچه در «ایسا» پیش آمد باز هم منافع ملی را فدای سیاست بازی‌های معطوف به کسب قدرت کنیم و بی توجه به تاثیر رفتار و گفتارمان قواعد بازی را بر هم زده و برجام را به سمت ذبح شدن ببریم؟ یا این بار با تدبیر و تعقل بیشتری با تفکیک تحریم هایی که به واسطه برجام رفع شد با سایر پرونده‌های اختلافی بین ایران و غرب از فضای پسا برجام استفاده کرده و با استفاده از تجربه موفق برجام به سمت حل و فصل سایر موارد اختلافی پیش خواهیم رفت؟
با توجه به نگاه غالب در میان تصمیم گیران که آمریکاستیزی را مبنای عمل قرار داده‌اند به نظر می‌رسد نمی‌توان امید چندانی به عدم تکرار آنچه در یکی، دو ماه اخیر پیش آمد داشت و می‌توان این گونه گفت که برخی از مسئولان کشور دقیقا مشغول بازی در همان زمینی هستند که تندروهای امریکا طراحش بوده اند. به بیانی ساده‌تر دولت ایالات متحده تمام توانش را بر افزایش فشارها در سایر حوزه‌ها قرار داده است و با بی عملی قابل مشاهده‌ای که در بین تصمیم گیران در خصوص این موضوع وجود دارد می‌تواند با افزایش فشارها ایران را وادار به کنار گذاشتن برجام کند، در چنین شرایطی به جای آنکه ایالات متحده منزوی شود این ایران است که با دستان خودش خود را به سمت انزوا می‌کشاند و به عنوان ناقض برجام شناخته خواهد شد.به نظر می‌رسد بهتر باشد که تصمیم گیران کشور فارغ از اختلاف نظرهای سیاسی یک بار دیگر مذاکرات 12 ساله هسته‌ای را مروری مجدد کنند و به این پرسش بیندیشند که آیا نیاز است در خصوص سایر موارد نیز مدت زمانی طولانی بگذرد و فشارها به اوج برسد تا به مذاکره به معنای واقعی کلمه اش روی بیاوریم. باید پذیرفت که جهان امروز جهانی است که حق ملت را می‌بایست پای میز مذاکره از قدرت‌های جهانی ستاند و نباید با شعارهایی توخالی موجبات ایجاد هزینه‌های سنگین برای کشور را فراهم ساخت.
