صادق صدرایی
تقریبا یک روز در میان از گوشهای از این «مرز پر گوهر» صدایی در مخالفت با فضای مجازی و به خصوص تلگرام به گوش میرسد. آقایان به روز شدهاند و مانند قدیم صریح و شفاف حرف دلشان را هم نمیزنند. اول از فواید فضای مجازی میگویند و بعد کمی از وجوب داشتن شبکه ملی اطلاعات (که البته هنوز کسی جمال دلربایش را ندیده) و بعد از آن میروند سر اصل مطلب که همانا مسدود کردن تلگرام است.
خلاصه آنکه حساسیت و دلواپسی شدیدی درباره تلگرام ایجاد شده است - بهتر بگویم ایجاد کردهاند - هنگامی که پای حرفهای دلواپس پسندشان مینشینی به این نتیجه خواهی رسید که فضای مجازی دین و ایمان ملت را به تاراج برده و از علمای دین دل چرکین خواهی شد که چرا حکم به حرمت اش نمیدهند؟
حالا با همان دلواپسی از اینکه ایمانت از بین نرود وارد فضای مجازی میشوی اتفاقی چشمت به جمال وزیر «مجتهد» اطلاعات روشن میشود که در مصاحبهای گفته کمتر از سه درصد کانالهای تلگرام محتوای غیراخلاقی و ضد دینی منتشر میکنند. احتمالا شک میکنی و این صحبت وزیر را در همان فضای مجازی که ممکن است دینت را بر باد بدهد باترس و لرز جستجو میکنی تا مطمئن شوی خبر درست باشد.
خبر درست است؛ این حجم از دلواپسی تنها و تنها برای کمتر از سه درصد است. حالا دیگر سرت گیج میرود و به این پرسش فکر میکنی که چرا این همه سروصدا برای هیچ؟ علت را در مخالفتهای سیاسی باید جستجو کرد یا پای منافع اقتصادی در میان است؟ شاید هم همه اش ناشی از یک مشکل عمیق و ریشه دار فرهنگی باشد. خاطرات ممنوعیت رادیو٬ تلویزیون٬ ویدئو٬ ماهواره یکی یکی بی اختیار در ذهنت دارد مرور میشود.