تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۱/۱۶ ساعت ۱۹:۴۶
کد مطلب : ۱۲۷۸۸۴
به سانسورچی‌ها پاس گل ندهیم
صادق صدرایی
باز هم جنجال و باز هم مهران مدیری و «و اما کلام آخر» ش در دورهمی. حامیان دو آتشه روحانی از مدیری دلگیر شده‌اند که چرا گوشه‌ای از طنزش به دامن روحانی و دولتش برخورد کرده است و مخالفان دو آتشه روحانی هم در حال بزرگنمایی یک طنازی ساده سیاسی اند. طنزی که لزوما به این دولتمرد فعلی اشاره‌ای نداشته است و آن چه گفت درباره بسیاری از سیاسیون در همه دوره‌ها صادق است. حتما اغراق کرده است، چون از مبانی طنز اغراق است، حتما منظور سیاسی داشته است چون از پایه‌های طنازی در همه جای جهان سر به سر گذاشتن با سیاسیون است. حتما اگر این طنازی‌ها را درباره سایر مسئولان کشور انجام دهد قابلیت پخش از صداوسیما را نخواهد داشت و با برخورد تند و حذفی مسئولان این سازمان سیاسی – رسانه‌ای مواجه خواهد شد اما با همه این حرف‌ها باید استقبال کرد از گوشه کنایه‌های سیاسی در یک برنامه طنز.
اگر با هر چه در حوزه طنز سیاسی گفته شود جنجالی ایجاد گردد پس تفاوت جریانات اصلاحی با اقتدارگرایان در چیست؟ واقعیت آن است که حوزه طنز در ایران به شدت دچار انواع و اقسام محدودیت هاست و همین امر باعث آن شده است که شاهد عدم بروز خلاقیت‌ها و پایین آمدن کیفیت در این حوزه باشیم. اگر قرار باشد جماعتی که باید پرچمدار رفع محدودیت‌ها باشند نیز خود در زمین سانسورچی‌ها بازی کنند دیگر نمی‌توان امیدی به تغییر و اصلاح این شرایط داشت.
طنز در همه جای جهان بر اساس شوخی با سیاسیون، قومیت‌ها، موضوعات جنسی و. . . پا می‌گیرد. در شرایطی که پرداختن به طیف وسیعی از موضوعات در حوزه طنز در ایران ممنوع است به نظر می‌رسد اتفاقا باید از روزنه‌های این چنینی به شدت استقبال کرد و امیدوار بود که این نوع تابو شکنی‌ها باعث ایجاد فضایی باز‌تر در این حوزه شود. به عنوان یک مثال برای تقریب به ذهن، در دوران مذاکرات هسته‌ای در دولت پیشین شاهد نوعی انسداد رسانه‌ای بوده ایم. به شکلی که نمی‌توان حتی یک کلمه در نقد عملکرد آن دوران در حوزه هسته‌ای را در آن سال‌ها در رسانه‌ها یافت اما با روی کار آمدن دولت اعتدال جریان مخالف دولت شروع به نقد و اعتراضات تند و تیزی به دولت در حوزه هسته‌ای کردند.
این فضا در ظاهر به ضرر تیم مذاکره کننده هسته‌ای بود اما در واقع فضایی را ایجاد کرد که پرونده سیاه عملکرد دولت گذشته در این حوزه در بوته نقد قرار بگیرد و فضا برای نقد عملکرد پیشینیان نیز فراهم شد. در حوزه طنز سیاسی نیز ماجرا این گونه است، باز شدن فضای طنز سیاسی حتی اگر در قدم‌های اولیه باعث آزار حامیان دولت روحانی شود هم باید مدارا و تحمل را سرلوجه عمل قرار داد زیرا می‌توان در دراز مدت از ایجاد چنین فضاهایی برای عبور از برخی خطوط قرمز توهمی نهایت استفاده را برد و محدودیت‌های نابجا بر سر راه طنز سیاسی و موضوعات دیگر را از سر راه برداشت.
باز هم جنجال و باز هم مهران مدیری و «و اما کلام آخر» ش در دورهمی. حامیان دو آتشه روحانی از مدیری دلگیر شده‌اند که چرا گوشه‌ای از طنزش به دامن روحانی و دولتش برخورد کرده است و مخالفان دو آتشه روحانی هم در حال بزرگنمایی یک طنازی ساده سیاسی اند. طنزی که لزوما به این دولتمرد فعلی اشاره‌ای نداشته است و آن چه گفت درباره بسیاری از سیاسیون در همه دوره‌ها صادق است. حتما اغراق کرده است، چون از مبانی طنز اغراق است، حتما منظور سیاسی داشته است چون از پایه‌های طنازی در همه جای جهان سر به سر گذاشتن با سیاسیون است. حتما اگر این طنازی‌ها را درباره سایر مسئولان کشور انجام دهد قابلیت پخش از صداوسیما را نخواهد داشت و با برخورد تند و حذفی مسئولان این سازمان سیاسی – رسانه‌ای مواجه خواهد شد اما با همه این حرف‌ها باید استقبال کرد از گوشه کنایه‌های سیاسی در یک برنامه طنز.
اگر با هر چه در حوزه طنز سیاسی گفته شود جنجالی ایجاد گردد پس تفاوت جریانات اصلاحی با اقتدارگرایان در چیست؟ واقعیت آن است که حوزه طنز در ایران به شدت دچار انواع و اقسام محدودیت هاست و همین امر باعث آن شده است که شاهد عدم بروز خلاقیت‌ها و پایین آمدن کیفیت در این حوزه باشیم. اگر قرار باشد جماعتی که باید پرچمدار رفع محدودیت‌ها باشند نیز خود در زمین سانسورچی‌ها بازی کنند دیگر نمی‌توان امیدی به تغییر و اصلاح این شرایط داشت.
طنز در همه جای جهان بر اساس شوخی با سیاسیون، قومیت‌ها، موضوعات جنسی و. . . پا می‌گیرد. در شرایطی که پرداختن به طیف وسیعی از موضوعات در حوزه طنز در ایران ممنوع است به نظر می‌رسد اتفاقا باید از روزنه‌های این چنینی به شدت استقبال کرد و امیدوار بود که این نوع تابو شکنی‌ها باعث ایجاد فضایی باز‌تر در این حوزه شود. به عنوان یک مثال برای تقریب به ذهن، در دوران مذاکرات هسته‌ای در دولت پیشین شاهد نوعی انسداد رسانه‌ای بوده ایم. به شکلی که نمی‌توان حتی یک کلمه در نقد عملکرد آن دوران در حوزه هسته‌ای را در آن سال‌ها در رسانه‌ها یافت اما با روی کار آمدن دولت اعتدال جریان مخالف دولت شروع به نقد و اعتراضات تند و تیزی به دولت در حوزه هسته‌ای کردند.
این فضا در ظاهر به ضرر تیم مذاکره کننده هسته‌ای بود اما در واقع فضایی را ایجاد کرد که پرونده سیاه عملکرد دولت گذشته در این حوزه در بوته نقد قرار بگیرد و فضا برای نقد عملکرد پیشینیان نیز فراهم شد. در حوزه طنز سیاسی نیز ماجرا این گونه است، باز شدن فضای طنز سیاسی حتی اگر در قدم‌های اولیه باعث آزار حامیان دولت روحانی شود هم باید مدارا و تحمل را سرلوجه عمل قرار داد زیرا می‌توان در دراز مدت از ایجاد چنین فضاهایی برای عبور از برخی خطوط قرمز توهمی نهایت استفاده را برد و محدودیت‌های نابجا بر سر راه طنز سیاسی و موضوعات دیگر را از سر راه برداشت.
