تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۲۳ ساعت ۱۳:۵۴
کد مطلب : ۱۳۱۷۵۳
سیاستمداران نابالغ
محمد توکلي
چند ساعتی از حادثه تروریستی اخیر در تهران نگذشته بود که برخی در فضای مجازی به جای کمک به کاهش التهابات طبیعی ایجاد شده به واسطه این رخداد «آتش بیار معرکه» شدند و سعی کردند از فرصت به دست آمده برای انتقام گرفتن از مردمی که بار دیگر روحانی را برای کرسی ریاست جمهوری شایسته دیده بودند نهایت استفاده را ببرند. طعنه‌ها و کنایه‌های گوناگونی که برشمردن آن‌ها نه اهمیتی دارد و نه موضوع نوشتار پیش روست. در واکنش به این حجم از سیاست بازی کودکانه که ناشی از نوعی جهالت فرهنگی – معرفتی است، عبدالله رمضان زاده، سخنگوی دولت اصلاحات، در توئیتی اعتراضی نسبت به این رفتار نوشت «بزرگترا به این نوجوونا بگن امروز روز طعنه زدن نیست». عبدالله رمضان‌زاده دقایقی بعد و با مشاهده نوع رفتاری که سیاسیون اصولگرایی مانند احمد توکلی، نادران و... از خود بروز دادند توئیت قبلی خود را اصلاح کرد و با ادبیاتی کنایه آمیز نوشت: «ببخشید شناخت درستی از بزرگتراشون نداشتم»
حقیقت آن است که شاید از افراد تازه به عرصه رسیده‌ای که مدعی اصولگرایی و ارزشها هستند و هر کسی غیر خود را در جبهه باطل می‌پندارند نمی‌توان انتظار چندانی داشت اما این کمترین انتظار از بزرگان و چهره‌های معقول‌تری این جریان وجود داشت که حداقل در چنان شرایطی به یاد بازی‌های مرسوم سیاسی نیفتند اما گویا «ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم». روند تکراری سوء استفاده سیاسی از حوادث طبیعی،تروریستی و... از قبیل تصادف قطار، ریزش معدن یورت، فاحعه پلاسکو، حمله اخیر به مجلس و. . . که باعث نوعی عزاداری جمعی می‌شود (با همه تفاوت هایی که باهم دارند) نشانگر آن است که سیاسیون ما هنوز به آن بلوغ کافی و لازم نرسیده اند. هر کدام از ما نمونه‌های فراوانی را از این نوع اقدامات و اظهارات که دقیقا در نقطه مقابل انتظار از سیاستمداران کارکشته است را در ذهن خود داریم که همین امر نشانگر آن است که ظاهرا این شیوه برخورد تبدیل به عادتی ناپسند و همه گیر شده است که برای آن باید چاره‌ای اندیشید.
شاید بتوان سیاست زدگی را یکی از علل اصلی بروز این نوع از ناهنجاری در بین سیاستمداران کشور دانست. نکته جالب توجه درباره این ناهنجاری آن است که اتفاقا درصد بروز آن در بین مردم کوچه و بازار به شدت کمتر از اهل سیاست است. به گونه‌ای که مردم حاضر در متن جامعه در چنین حوادثی پیش از هر اقدامی تمام سعی خود را می‌کنند تا از التهاباتی که به شکل طبیعی در چنین مواقعی رخ می‌دهد جلوگیری کنند اما سیاستمداران ظاهرا از واکنش خوب و شایسته تقدیر مردم نسبت به چنین وقایعی فرسنگ‌ها عقب‌تر هستند و به جای آن که از التهابات بکاهند، برای صید ماهی‌های سیاسی بزرگتری بر تنش‌های موجود در چنین فضایی می‌افزایند.
شاید بتوان دور شدن از نگاه جناحی به مسائل را راه حل ریشه‌ای کاهش این معضل فراگیر در دنیای سیاست که ریشه‌های آن را می‌بایست در فرهنگ جستجو کرد دانست. هر نوع واقعه و اظهارنظری فارغ از آنکه در چه بافت متنی مطرح می‌شود و یا در چه حوزه‌ای بیان شده است به سرعت با نگاهی سیاسی – جناحی تبدیل به تنشی شدید شده و روح و روان جامعه را می‌آزارد، از همین رو به نظر می‌آید که شاید گاهی اعلام آتش بس از سوی حضرات سیاسی و اجازه تحلیل و ارزیابی وقایع از سوی آنان که غلبه نگاهشان در بررسی موضوعات بیش از آن که سیاسی – جناحی باشد، اجتماعی و فرهنگی است فضا را برای ارتقا و افزایش میزان اتحاد و انسجام ملی آن هم در چنین وقایعی که تبدیل به التهاب جمعی می‌شود مهیا سازد.
چند ساعتی از حادثه تروریستی اخیر در تهران نگذشته بود که برخی در فضای مجازی به جای کمک به کاهش التهابات طبیعی ایجاد شده به واسطه این رخداد «آتش بیار معرکه» شدند و سعی کردند از فرصت به دست آمده برای انتقام گرفتن از مردمی که بار دیگر روحانی را برای کرسی ریاست جمهوری شایسته دیده بودند نهایت استفاده را ببرند. طعنه‌ها و کنایه‌های گوناگونی که برشمردن آن‌ها نه اهمیتی دارد و نه موضوع نوشتار پیش روست. در واکنش به این حجم از سیاست بازی کودکانه که ناشی از نوعی جهالت فرهنگی – معرفتی است، عبدالله رمضان زاده، سخنگوی دولت اصلاحات، در توئیتی اعتراضی نسبت به این رفتار نوشت «بزرگترا به این نوجوونا بگن امروز روز طعنه زدن نیست». عبدالله رمضان‌زاده دقایقی بعد و با مشاهده نوع رفتاری که سیاسیون اصولگرایی مانند احمد توکلی، نادران و... از خود بروز دادند توئیت قبلی خود را اصلاح کرد و با ادبیاتی کنایه آمیز نوشت: «ببخشید شناخت درستی از بزرگتراشون نداشتم»
حقیقت آن است که شاید از افراد تازه به عرصه رسیده‌ای که مدعی اصولگرایی و ارزشها هستند و هر کسی غیر خود را در جبهه باطل می‌پندارند نمی‌توان انتظار چندانی داشت اما این کمترین انتظار از بزرگان و چهره‌های معقول‌تری این جریان وجود داشت که حداقل در چنان شرایطی به یاد بازی‌های مرسوم سیاسی نیفتند اما گویا «ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم». روند تکراری سوء استفاده سیاسی از حوادث طبیعی،تروریستی و... از قبیل تصادف قطار، ریزش معدن یورت، فاحعه پلاسکو، حمله اخیر به مجلس و. . . که باعث نوعی عزاداری جمعی می‌شود (با همه تفاوت هایی که باهم دارند) نشانگر آن است که سیاسیون ما هنوز به آن بلوغ کافی و لازم نرسیده اند. هر کدام از ما نمونه‌های فراوانی را از این نوع اقدامات و اظهارات که دقیقا در نقطه مقابل انتظار از سیاستمداران کارکشته است را در ذهن خود داریم که همین امر نشانگر آن است که ظاهرا این شیوه برخورد تبدیل به عادتی ناپسند و همه گیر شده است که برای آن باید چاره‌ای اندیشید.
شاید بتوان سیاست زدگی را یکی از علل اصلی بروز این نوع از ناهنجاری در بین سیاستمداران کشور دانست. نکته جالب توجه درباره این ناهنجاری آن است که اتفاقا درصد بروز آن در بین مردم کوچه و بازار به شدت کمتر از اهل سیاست است. به گونه‌ای که مردم حاضر در متن جامعه در چنین حوادثی پیش از هر اقدامی تمام سعی خود را می‌کنند تا از التهاباتی که به شکل طبیعی در چنین مواقعی رخ می‌دهد جلوگیری کنند اما سیاستمداران ظاهرا از واکنش خوب و شایسته تقدیر مردم نسبت به چنین وقایعی فرسنگ‌ها عقب‌تر هستند و به جای آن که از التهابات بکاهند، برای صید ماهی‌های سیاسی بزرگتری بر تنش‌های موجود در چنین فضایی می‌افزایند.
شاید بتوان دور شدن از نگاه جناحی به مسائل را راه حل ریشه‌ای کاهش این معضل فراگیر در دنیای سیاست که ریشه‌های آن را می‌بایست در فرهنگ جستجو کرد دانست. هر نوع واقعه و اظهارنظری فارغ از آنکه در چه بافت متنی مطرح می‌شود و یا در چه حوزه‌ای بیان شده است به سرعت با نگاهی سیاسی – جناحی تبدیل به تنشی شدید شده و روح و روان جامعه را می‌آزارد، از همین رو به نظر می‌آید که شاید گاهی اعلام آتش بس از سوی حضرات سیاسی و اجازه تحلیل و ارزیابی وقایع از سوی آنان که غلبه نگاهشان در بررسی موضوعات بیش از آن که سیاسی – جناحی باشد، اجتماعی و فرهنگی است فضا را برای ارتقا و افزایش میزان اتحاد و انسجام ملی آن هم در چنین وقایعی که تبدیل به التهاب جمعی می‌شود مهیا سازد.
مرجع : روزنامه بهار
