به روز شده در ۱۴۰۳/۰۱/۱۰ - ۱۶:۳۸
 
۰
تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۵/۲۸ ساعت ۱۵:۴۹
کد مطلب : ۱۳۵۳۳۳
آن چه می‌بینیم چگونه است؟

ایران؛ محصورِ چالش‌ها

ایران؛ محصورِ چالش‌ها
محمد توکلی
به وضعیتی که امروز و فردا در آن هستیم و خواهیم بود نگاهی کنیم. آن چه می‌بینیم چگونه است؟ سیاهی هایش بیشتر به چشم می‌آید یا نقاط روشن و به رنگ سفید آن؟ در اقتصاد در چه وضعیتی هستیم؟ نه در مقایسه با کشورهای پیشرفته و نه حتی در مقایسه با میانگین جهانی، وضعیت اقتصاد ملی در مقایسه با کشورهای مشابه خودمان چگونه است؟ در حوزه فرهنگی – اجتماعی در چه مسیری هستیم؟ در حوزه سیاست خارجی جایگاهمان در عرصه بین الملل چگونه است؟ آیا می‌توانیم نام کشورمان را با اطمینان به عنوان یک کشور قوی بر زبان بیاوریم؟ اوضاع محیط زیست‌مان چگونه است؟ هر چقدر هم نگاهمان به این عرصه تشریفاتی و لوکس باشد از این واقعیت که نمی‌توانیم فرار کنیم که تا محیطی برای زیستن نباشد نمی‌توان قدم از قدم برداشت. می‌توانیم؟ ! در حوزه سیاست داخلی چه می‌کنیم؟ آیا مسیرمان در مسیر آرمان هایی است که مردم ایران در انقلاب57 در هر کوچه و خیابان این کشور فریاد می‌زدند؟

اگر بخواهیم واقع نگر باشیم پاسخ به این سوالات و مانند آن به شدت تلخ است. پاسخ منفی به چنین سوالاتی به هیچ وجه به این معنا نیست که دولت مستقر و یا دولت‌های پیشین و سایر مسئولان تلاشی برای حل مشکلات مردم نمی‌کنند و یا به عمد در پی تخریب ایران‌مان برآمده اند. به هیچ وجه این گونه نیست و اغلب مسئولان دیروز و امروز و فردای ایران به دنبال سربلندی این سرزمین هستند اما مشکل از جایی شروع می‌شود که کاربلدی و تخصص، برنامه ریزی و تامل، کار گروهی و اتحاد جای خودش را به موضوعات بی اهمیتی داده است که نتیجه آن وضعیت امروز ما است. زمانی که به جای تخصص گرایی در پی تملق گرایی باشیم، هنگامی که برنامه‌ریزی علمی را به کناری گذاشته و بی توجه به عواقب تصمیم گیری هایمان تنها به امروز بیندیشیم، در زمانی که افتراق و انگ زنی به دیگران جای وحدت و فعالیت گروهی را گرفته است طبیعی است که امروز در وضعیت ناگواری باشیم که بسیاری از دلسوزان کشور دلواپس حال و آینده باشند.

در حوزه اقتصادی وضعیتمان به گونه‌ای است که سال هاست از اصلاح نظام بانکی، حرکت به سمت خصوصی‌سازی و اقتصاد بازار آزاد، اصلاح نظام مالیاتی و بیمه ای، پرداخت هدفمند یارانه ها، شفافیت و مبارزه با رانت و. . . سخن می‌گوییم اما همچنان قدم از قدم برنداشته‌ایم و امروز هم حتی با وجود آن که با تلاش‌های دولت یازدهم در حوزه‌ای مانند بهبود فضای کسب و کار رتبه ایران حدود سی پله بهبود یافته است هنوز هم حتی جز صد کشور برتر دنیا در این حوزه نیستیم.

در بخش‌های فرهنگی آنقدر بد عمل کرده‌ایم که بسیاری در جامعه بر این باورند که هر چه جلوتر آمده‌ایم شاخصه‌های دینی، مذهبی و اخلاقی در بین مردم سقوط کرده است و با نگاهی به اطرافمان می‌بینیم آن چه گفته شده است آن چنان هم دور از واقعیت و یا از روی بدبینی و یا عناد با نظام سیاسی مستقر نیست. زمان زیادی تا حضور پررنگ دهه هشتادی‌ها و دهه نودی‌ها در جامعه نمانده است. نسلی که حتی نسل یک دهه قبلشان هم خیلی از رفتارهای آنان را درک نمی‌کند چه برسد به پیرمردهای تصمیم گیر و تصمیم ساز در مراکز متعدد و بی خاصیت مختلف فرهنگی، اجتماعی کشور.

در حوزه سیاست خارجی وضعیت چگونه است؟ برجام؟ قطعا این توافق نقطه درخشانی در تاریخ دیپلماسی ایرانی است اما آیا همه واقعیت به همین شیرینی است؟ آیا امروز ایران با توجه به ظرفیت هایی که دارد نه در سطح جهان و نه حتی در سطح قاره آسیا در همین خاورمیانه خودمان تاثیرگذاری قابل ملاحظه‌ای دارد؟

 آیا تنش‌های رو به فزونی در خاورمیانه به معنای ضعف دستگاه دیپلماسی (نه لزوما ظریف و همکارانش بلکه هر فرد و نهادی که در همه این سال‌ها در این حوزه نقش آفرینی کرده است) نیست؟ قرار است با این چالش چه کنیم؟ آیا از چالش هایی که موازی کاری‌ها در حوزه سیاست خارجی ایجاد کرده است بی خبریم؟ چه زمانی قرار است به این وضعیت سامانی داده شود؟تخریب‌های صورت گرفته در محیط زیست کشورمان آنقدر عریان است که ناگفته پیداست و نیازی به برشمردن یک یک آن‌ها نیست. تنها کافی است به عنوان یک نمونه در هر شهر و روستایی که هستیم چند قدمی در مکان‌های گردشگری شهر و روستایمان گام برداریم  تا ببینیم مایی که نام خود را انسان گذاشته‌ایم حداقل‌های رفتار با محیطی که زیستمان را مدیون آنیم رعایت نمی‌کنیم.

ایرانِ ما در بین چالش‌های گوناگون در حوزه‌های مختلف حصر شده است و این محصور بودن کاملا برای همه ما مردم ایران ملموس است. حال با وجود چنین چالش‌های عظیمی که یا درگیر آن هستیم و یا به زودی گرفتارش خواهیم شد زمان ایجاد تنش تازه و نو کردن زخم‌های کهنه است؟ مگر جز این است که اگر همه با هم باشیم هم احتمال موفقیتمان در حل و فصل این اَبَر چالش‌ها اندک است پس چرا باید با عناوین واهی هر چند وقت یکبار بخشی از ظرفیت کشور را حذف کنیم؟

آیا این منطقی است که با وجود این حجم از چالش‌ها که ایران را محاصره کرده است همچنان در فکر وقایع تلخ رخ داده در گذشته باشیم و هر بار به بهانه‌ای آن را نو کنیم؟ به واقع چرا باید بخشی از فکر و درگیری‌های ذهنی مسئولان و جامعه به موضوعاتی اختصاص پیدا کند که با کمی مدارا و تدبیر می‌توانست شکل نگیرد و یا حداقل امروز حل و فصل شود؟ امید است تمامی تصمیم گیران چالش‌های امروز و فردا را درک کنند و به جای مقابله با یکدیگر و یا ایجاد تنشی تازه با تصمیمات عقلایی و مداراجویانه فضا را برای استفاده از تمام ظرفیت‌های کشور برای مقابله با این چالش‌ها فراهم آورند.
مرجع : روزنامه بهار

میثم تمار
United States
۱۳۹۶/۰۵/۲۸ ۱۷:۱۴
آیا ۲۵ سال آینده را نخواهیم دید یا اسرائیل؟‎
در خبرها آمده است: «طرح برداشت آب از عمق ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ متری زمین توسط هیات دولت برای مقابله با خشکسالی تصویب شد! »
زمانی که سردمداران ما سرگرم شعار مرگ بر اسرائیل بودند ، اسرائیل تنها کشور منطقه و دنیا بود که موفق به مهار بحران آب شد . به بخشی از گزارش روزنامه اشپیگل آلمان در سال ۲۰۱۵ درباره مواجهه اسرائیل با بحران آب توجه کنید و در آخر ببینید این اسرائیل است که ۲۵ سال آینده را نخواهد دید یا ما!
در گزارش اشپیگل آمده است: «اسرائیل در سال ۲۰۰۵ از بحران جدی آب و خشکسالی رنج می‌برد. منابع آبهای زیر زمینی این کشور بیش از حد استفاده شده بود. در همان سال بود که اسرائیل خطر بحران آب را جدی می‌گیرد و طرحی برای مقابله با آن اجرا می‌کند.
اولین کاری که دولت اسرائیل انجام داد ایجاد «سیستم جامع محاسبه بهای آب مصرفی» و وضع حدودِ استانداردِ مصرفِ آب بود که بر طبق آن کلیه مصرف کنندگان آب اعم از صنعتی، کشاورزی و شهری، در صورتی که از این حدود تجاوز می‌کردند پول بیشتری را باید می‌پرداختند.
کار دومی که اسرائیل انجام داد توسعه «سیستم بازیافت آب استفاده شده در کشاورزی» بود. توسعه این سیستم باعث شد که اکنون اسرائیل تنها کشوری است که ۸۶ درصد از آب استفاده شده در کشاورزی را دوباره تصفیه می‌کند و دوباره به مصرف کشاورزی می‌رساند . این در حالیست که این میزان در اسپانیا ۱۷ درصد و در ایالات متحده تنها ۱ درصد است.
روش سومی که به‌کار گرفته شد توسعه «سیستمهای مدرن آبیاری» بود که برخی از انها به صورت ویژه توسط این کشور اختراع شد. اکنون اسرائیل از سیستم آبیاری هوشمندی در مزارع استفاده می‌کند که به صورت خودکار آب را به قسمتی از زمین که با کمبود آب روبروست هدایت می‌کند (به جای مثلا باز کردن نهرها و انداختن آب به مزرعه).
روش چهارم توسعه سیستمهای شوری‌زدایی آب دریا بود. اکنون در هر روز فقط یکی از این کارخانه‌‌های شیرین کننده آب به اسم سورک (بزرگترین کارخانه شیرین ساز آب در جهان) قادر است تنها در یک ساعت ۲۶ میلیون لیتر آب شیرین از پمپاژ آب دریای مدیترانه تولید کند. میزان تولید آب شیرین از طریق سیستم شوری زدایی در این کشور ۶۰۰ میلیون متر مکعب آب شیرین از دریاست که برای تامین یک سوم نیاز آبی کشور کافیست.
یکی از روسای این کارخانه با افتخار به اشپیگل می‌گوید ما توانستیم گپ موجود بین میزان نیاز آبی و تولید آب شیرین را در این ۱۰ سال بین ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ پر کنیم.»
متاسفانه براثرسومدیریت در سالهای گذشته با حفرچاهای نیمه عمیق بدون مجوز وبامجوز درنقاط وفلات مرکزی ایران به سمت جنوب و شرق و احداث سدهای بدون مطالعه حالا به هردلیل آبهاب چند صد ساله به سطح زمین آورده شد آبهای که با خودش املاح فراوان و فوق اشباع وفراوان داشت به اصطلاح سنگین بودوبا سیستم آبیاری سنتی به سطح زمین "ول" شد وهیچگونه نظارتی صورت نگرفت وبا تابش مستقیم خورشید درمنطقه نسبت عظیمی از این آبها بخار شده وحاصل همان املاح در سطح خاک باقی مانده هست(مثل ته کتری)ودر اصل خاک شورگشته است وما هم ذخایر قابل دسترس را به اتمام رسانیدیم وهم خاک مزرعه ها را شور نمودیم حالا میخواهیم آبهای عمیق خود را با ازلایه های زیرین زمین به سطح بیاوریم وبا این شیوه تمام منطقه فلات مرکزی ایران کاملاکویرو شوره زار خواهد شد یعنی از بین رفتن کل ایران تا جنوب وفقط مناطق شمالی کشور قابل سکونت خواهد بود که الانش هم از شدت تراکم جمعیت تحت فشار وانفجار خواهد بود(مهاجرت به داخل)یا مردم منطقه اقدام به مهاجرت به خارج (کشورهای همسایه)کشور خواهند نمود که متاسفانه با همه آنها طوری رفتار نمودیم که تمام پلهای دوستی به تخاصم و دشمنی مبدل گشته است. واقعا 25سال آینده اگه به همین منوال پیش برویم از ایران وکشور پارسی هیچ اسمی نخواهد ماند.راه کارفقط اینست که:
-اگه ایران را دوست داریم به صحبت کارشناسان متخصص(نه فقط متعهد)گوش داده و بدون تهیه سیستم نوین آبیاری به هیچ وجه از آبهای عمیق استفاده ننماییم این آبها مثل شمشیر دولیه عمل میکنن بدون دقت فاجعه آفرینند،پس اول تعویض سیستم آبیاری و دوما تعویض نوع کشاورزی که با سیستم جدید آبیاری همخوانی داشته وهمچنین تعویض محصولات منطقه که نیاز به آب کمترداشته باشند(مثلادرمنطقه شیراز یا خوزستان برنج کاشت نکنیم یاکارخانه لاستیک سازی در منطقه کویری یزد احداث نکنیم)یا گیاهان جالیزی در منطفه خشک احداث و کشت نکنیم که ارزش استفاده آب برایش گرانتر از ارزش خود محصول باشد.(مدیریت توانمند آب درتمام بخشهای کشاورزی ،صنعتی وتجاری وخانگی-محصول-بازار-سود)
-احداث دستگاهای آب شیرین کن قوی و جدید وفوق العاده در حاشیه خلیج فارس وانتقال آن به منطقه مرکزی ایران
-بازیافت تمام آبهای تجاری وکشاورزی وخانگی وصنعتی وتصفیه واستفاده مجدد
-استفاده از تجهیزات و سیستمهای جدید آبیاری و باتکنولوژی به روز شده و تجربیات کشورهای مولد در تمام بخشهای صنعتی ، کشاورزی ، تجاری ، خانگی
_پس از نصب سیستمهای نوین در کلیه بخشها ، تعریف استاندارد مصرف و دریافت صعودی آب بها بالاتر از حد استاندارد برای تمام بخشها (چون باید در تمام بخشها سیستمهای نوین نصب گردد)
-مبارزه با شوری خاک (باور داشته باشیدهر یک درجه پایین آوردن شوری خاک 3الی5 سال طول میکشد)
-ارتباط مستمر با تجارب کشورهای پیشرو،متاسفانه اسراییل تنها کشور دنیا هستش که در این زمینه تحقیق کرده و دستگاههای فوق العاده آب شیرین کن ساخته واز همه مهمتر دستگاههای فوق پیشرفته جذب پسماند آب و تصفیه ساخته که بدترین آب را به آب قابل شرب مبدل مینماید
طوری که کشور اسپانیا از سیستم فوق پیشرفته اسراییل استفاده نموده والان صادر کننده آب میباشد در حالیکه تاسال2010 بحران آبی جدی داشت.
اگر مسئولین صدای مارومیشنوند و نوشتارما را مطالعه میکنن این مسئله را جدی بپندارن زیرا بحران برای بخش مرکزی ایران جدی هست واگه دیر بجنبیم دیگرنیاز نیست آمریکا به حمله نماید بلکه سلاح بی آبی آنقدر مخرب هست که با جنگ داخلی و قبیله ای داخلی خودمان باعث از بین رفتن خودمان خواهیم شد.نمونه کوچک هفته پیش در دزفول رخ داد.اگر ایرانی هستین فکرکنید وجلو فاجه را از همین الان بگیرید. (355137)
مهربان توسی
Iran, Islamic Republic of
۱۳۹۶/۰۵/۲۸ ۱۷:۵۹
کجا رفت جملات حماسی فردوسی توسی در شاهنامه
همه ایران سرای من است و...
کاش همه بزرگان و موثرین ایران اسلامی با هم برای فردایی بهتر برای این سرزمین متحد میشدند (355139)
فردوس توسی
Iran, Islamic Republic of
۱۳۹۶/۰۵/۲۹ ۰۹:۰۸
ایران ای سرای امید...
وطنم پاره تنم ...
اگر این سرزمین بدور از حب وبغض و افراط وتفریط و با اتحاد همه طیفها وجناح ها باشد موفق میشود اما ان روز میرسد؟ (355144)
رضا .ف
Iran, Islamic Republic of
۱۳۹۶/۰۵/۲۹ ۰۴:۰۷
زندگی بسیار سختی را داریم گذشت خیلی کم و بجای آن بی گذشتی فوران میکند .در صف بانک ،نانوایی ،رانندگی وپمپ بنزین به راحتی توسط مردم زرنگ حق خوری میشود چون ما آموزش نداریم نمیشود فقط با مسایل دینی این مشگلات را حل کرد .دورویی فوران میکند افرادی که برای دیگران حلال حرام و ساده زیستی را توصیه میکنند و خود و فرزندانشان ثروت آنچنانی دارند .روزانه انواع اختلاس از سوی مسئولین رخ میدهد ظاهرا در ایران قانون برای ضعفا میباشد ولاغیر . (355143)