علت کوچک شدن اندازه سوراخ لایه اُزن

۱۱ سپتامبر (۲۰ شهریور) هر سال سوراخ اُزن به بیشترین اندازه خود می رسد و محیطی حدود ۲۰.۴۶۱ میلیون کیلومتر مربع (حدود دو و نیم برابر اندازه کشور آمریکا) را در برمی گیرد و سپس در ادامه سپتامبر تا اکتبر به کوچک ترین حد خود می رسد.اندازه گیری های زمینی و مبتنی بر بالون هم نشان داده که اندازه سوراخ اُزن در زمان اوج آن به حداقل میزان خود از سال ۱۹۸۸ رسیده است. پل نیومن، دانشمند ارشد مرکز هوا فضا ناسا در مریلند، در این باره می گوید: «سوراخ اُزن امسال به شکل استثنایی کوچک بود.»گردبادهای ناپایدار و گرمتر قطب جنوب- سیستم فشار پایین استراتوسفیک که در جهت عقربه های ساعت در جو در بالای قطب جنوب می چرخد - به شدت تحت تأثیر ذره های کوچکتر ازن در سال ۲۰۱۷ قرار گرفت.در سال ۲۰۱۶،  سوراخ اُزن به حداکثر ۲۳.۰۵ میلیون کیلومتر مربع، یعنی ۵.۱۸ میلیون کیلومتر مربع کمتر از سال ۲۰۱۵ رسید.بیشترین میانگین محیط سوراخ اُزن از سال ۱۹۹۱ تقریبا ۲۵.۹ میلیون کیلومتر مربع بوده است.

به گفته دانشمندان، کوچک تر شدن سوراخ اُزن در سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ ناشی از یک تغییرپذیری طبیعی است و نشانه ترمیم این سوراخ نیست.این سوراخ اولین بار در سال ۱۹۸۵ کشف شد. سوراخ لایه اُزن در اواخر زمستان در نیمکره جنوبی زمین شکل می گیرد، زیرا اشعه های بازگشتی خورشید، واکنش هایی را که شامل انواع فعال شیمیایی کلر و برم ناشی از فعالیت های انسانی هستند، کاتالیز می کند. این واکنش ها موجب از بین رفتن مولکول های اُزن می شوند.لایه اُزن عامل محافظ کره زمین در برابر اشعه خورشید که موجب سرطان پوست و اب مروارید می شود، است.