اصلاح‌طلبان؛ از آن صدا تا این سکوت

داریوش احمدیان
با نگاهی به عملکرد احزاب و شخصیت‌های جریان اصلاحات در مواجهه با اعتراضات اخیر شاهد آن هستیم که بخش بزرگی از این جریان تلاش کرده است تا نوعی مرزبندی میان خود و معترضان در روزهای گذشته ایجاد کند. آنان با تاکید بر حق اعتراض مردم، در عمل این بر نکته هم تاکید می‌کردند که چندان همراهی ویژه‌ای با آنچه در آن روزها در خیابان‌ها می‌گذشت ندارند. درباره اینکه این اقدام و صدای بلند اصلاح‌طلبان در فاصله‌گذاری میان خود با اعتراضات اخیر اقدامی درست یا نادرست بوده است اظهارنظرهای مختلفی شده و برخی آن را در راستای اهداف جریان اصلاح‌طلبی ارزیابی کرده و گروهی دیگر آن را در تضاد با اهداف این جریان سیاسی. اما آنچه بهانه نوشتار پیش رو است نه آن صدای بلند مخالف خوان در زمان اعتراضات بلکه این سکوت آزاردهنده در روزهای اخیر است.

در روزهایی که خبرهایی از بازداشتگاه‌ها به گوش می‌رسد و آن طور که انتظار می‌رود دولت و مجلسی که به نوعی با حمایت این جریان سیاسی بر کرسی قدرت تکیه زده‌اند برای ایجاد آرامش در جامعه وارد میدان نشده‌اند اصلاح‌طلبان نیز سکوت را بر سخن‌ترجیح می‌دهند. خبرهای تلخ روزهای اخیر چه مرتبط با بازداشت‌شدگان حوادث اخیر باشد و چه مربوط به این موضوع نبوده باشد نشانگر وضعیت نامطلوب زندان‌هاست. از سوی دیگر تاخیر طولانی مدت مسئولان قضایی برای پاسخگویی به چنین موضوعاتی بر ابهامات و پرسش‌ها هم بیشتر از قبل افزوده است. انفعال دولت و مجلس از یک سو و تاخیر و عدم شفافیت نهادهای ذیربط از طرف دیگر باعث آن شده است که شاهد نوعی خلاء اطلاع‌رسانی در این موضوع باشیم.

حال در این شرایط احزاب اصلاح‌طلب و برخی چهره‌های سیاسی این جریان که در روزهای اعتراضات هر روز مشغول صدور بیانیه و انتشار مقاله و اظهارنظر بودند به یکباره روزه سکوت گرفته‌اند و مشخص نیست که چرا سخنی بر زبان نمی‌آورند؟ بهانه و توجیه اصلاح‌طلبان برای عدم همراهی با اعتراضات در روزهای گذشته دور بودن معترضان از اهداف اصلاح‌طلبی عنوان شده بود، آیا رسیدگی به وضعیت بازداشت شده‌های این حوادث و انتقاد از مراکز تصمیم‌گیر در این مسئله هم خلاف آرمان‌ها و اهداف اصلاح‌‌طلبانه است؟ ! به نظر می‌آید که حتی اگر توجیه‌های مطرح شده درباره‌ رفتار و گفتار جریان اصلاحات نسبت به وقایع اعتراضی اخیر را بپذیریم هم این سکوت طولانی کاملا بی معنا و خلاف تمام هدف‌هایی است که این جریان خود را متعهد به برنامه‌ریزی برای دست یافتن به آن می‌داند.