مشکل رمان فارسی کجاست؟

این نویسنده درباره وضعیت رمان‏‌نویسی در ایران  گفت: رمان‎نویسی در جامعه ما جریانی نوپا و جدید است و نمی‌توان رمان فارسی را با رمان‌های غربی مقایسه کرد؛ همان‌طور که تکنولوژی ما با تکنولوژی غرب قابل مقایسه نیست. وقتی جریانی ادبی سال‌ها در غرب جا افتاده است، برای جا افتادن در کشور ما هم به زمان زیادی نیاز دارد. بنابراین نباید ادبیات غرب را با ادبیات خودمان مقایسه کنیم، چون به هر حال ما مشکلات زیادی داریم. او در ادامه اظهار کرد: مشکل ما این است که نویسنده‎ها درک درستی از رمان‌نویسی ندارند، ما مشکل وزارت ارشاد را داریم که خودش را قیم نویسنده‌ها می‌داند، همچنین در زمینه چاپ و نشر با مشکل مواجه‌ایم. نشر ما حرفه‌یی نیست. با کتاب‌ نخواندن مردم هم مواجه‌ایم که البته دلایل خاص خودش را دارد که هم اقتصادی و هم اجتماعی‌ است.

صادق کرمیار درباره دورنمای رمان فارسی هم گفت: جریانی که 30 سال پیش در غرب راه افتاده وقتی به ما می‌رسد، به یک کاریکاتور بدل شده است و نویسندگان ما بدون شناخت و درک تقلید می‌کنند و اگر این روند ادامه داشته باشد ما به جایی نمی‌رسیم. او درباره این‌که چطور رمان در برخی کشورهایی که بعد از ما شروع به نوشتن کرده‌اند، جا افتاده و آن‌ها آثاری جهانی هم نوشته‌اند، گفت: در جامعه‌ای که حرکتی رو به جلو دارد، همه چیز با هم رشد می‌کند. شما نمی‌توانید جامعه‌ای را ببینید که ادبیاتش در جهان مطرح باشد، اما از نظر تکنولوژی خیلی عقب‌مانده باشد، این جامعه حتما سینما و هنرش هم پیش‌روست؛ شرایطی که در جامعه ما وجود ندارد.

این نویسنده همچنین گفت: جامعه ما تقریبا با جوامع دیگر ارتباطی ندارد و این قطع بودن ارتباط، مهم‌ترین عامل برای این است که ما امکان شناخت متقابل دنیا را نداشته باشیم. نویسنده‌های ما ایران را نمی‌بینند چه برسد به سفرهای خارجی تحقیقاتی. نویسنده‌های ما محفل درست می‌کنند، دور هم جمع می‌شوند، هم را تشویق می‌کنند و با جهان هم ارتباطی ندارند. کرمیار سپس درباره کتاب‌هایی که این روزها می‌خواند گفت: من اخیرا کار فارسی زیاد نخوانده‌ام به جز آثاری که در جایزه جلال داوری شدند، اما آخرین کتابی که خواندم «صبحانه قهرمانان» کورت ونه‌گات بود و الآن هم «مدرنیسم و پست‌مدرنیسم در داستان» حسین پاینده را می‌خوانم. در حال نوشتن کتابی هم هستم که هنوز مشخص نیست به کجا می‌کشد.