بهمن بوستان یعنی«ایران»

بسیاری از حاضرین در این مراسم منتظر شنیدن سخنرانی حسین علیزاده بودند. این استاد موسیقی ایران که از ابتدای این مراسم در سالن حضور داشت هم در سخنانی گفت: «این سخنی که می‌گویند کسی که از دنیا می‌رود، زنده است واقعا بهمن بوستان اینگونه است. هوشنگ اردلان عزیز اشاره کرد؛ روح بهمن بوستان اینجاست. من هم از زاویه‌ای دیگر می‌گویم.

واقعا برخی‌ها آنقدر بزرگ و خالص هستند که همیشه وجودشان احساس می‌شود و مرگ در مورد آنها معنی پیدا نمی‌کند.»حسین علیزاده با وجود تمام بزرگی‌اش در موسیقی امروز ایران، خود را شاگرد بوستان می‌داند: «من خودم را یکی از شاگردان بهمن بوستان می دانم. معمولا در زندگینامه‌هایی که از امثال من می‌نویسند، تنها نام استادان موسیقی نوشته می‌شود اما واقعا کسانی وجود دارند که در زندگی ما نقش بسیار بسزایی دارند و ما از آنها بسیار می‌آموزیم ولی از نظر تخصصی هرگز نامی از آنها برده نمی‌شود.»


این آهنگساز در ادامه سخنانش را به بیان خاطره‌ای از اولین دیدارش با بوستان اختصاص داد: «بوستان در واقع یکی از مشوقین من بود. وقتی که 24 -25 سالم بود، روزی از حیاط رادیو عبور می‌کردم که ایشان را دیدم. همین برنامه رادیویی بهمن بوستان که امشب هم بخش‌هایی از آن را پخش کردند، برنامه بسیار جذابی از ایشان بود. در آن زمان خیلی هم با یکدیگر آشنا نبودیم اما ایشان از همان اول من را حسین صدا زد. من به هر حال این اسم را بسیار دوست دارم. برگشتم و دیدم یک آقای بلند و خوش تیپ و خوش صدا من را صدا می‌کند.

به من گفت این قطعه جدید تو را که از برنامه گلچین هفته پخش شده شنیده‌ام و به نظر اثر خوبی است و من این قطعه را برای آرم برنامه‌ام استفاده کرده‌ام. برای من افتخار بسیار بزرگی بود چرا که شنیده بودم فردی به اسم بهمن بوستان وجود دارد که موسیقی را بسیار خوب می‌شناسد.»خالق نی‌نوا در ادامه خاطره‌ای دیگر از بهمن بوستان را بازگو کرد: «من وقتی می‌خواهم از استادانم یاد کنم بهمن بوستان برایم جایگاه ویژه‌ای دارد. آن زمان که مدت‌ها در ایران نبودم و بعدها به ایران برگشتم روزی ایشان به همراه علی (فرزند بهمن بوستان) پیش من آمدند.

او علی را به سمت من هل داد و گفت علی را به تو سپردم. من خوشحالم که علی امروز در کنار ما هست و حضوری بسیار تعیین کننده دارد و بویی از پدرش دارد. رضا (فرزند دیگر بهمن بوستان) نیز همچنین کارهای ارزشمندی انجام می‌دهد، منتهی خودش بسیار بی سروصدا است.»حسین علیزاده قبل از این که سازش را به دست بگیرد و به تکنوازی تار بپردازد، گفت: «وقتی همه ما می‌گوییم«ایران»، بلافاصله انعکاسی در وجود ما پیدا می‌کند. ما کسانی هستیم که تظاهر نمی‌کنیم و شعار نمی‌دهیم. زیباترین خصوصیتی هم که امشب در اینجا دیده می‌شود این است که فضا شعار زده نیست و حس خوبی در بین ما جاری است. همین لحظه هم که می‌گوییم«ایران» حس عجیبی پیدا می‌کنم چرا که این کلمه هویت ما را ترسیم می‌کند. تمام زندگی و هویت و تاریخ ما را تعیین می‌کند. اصلا بدون آن وجودمان بی معنی است. بعضی‌ها هستند که نامشان واقعا همان بار را دارد.

وقتی این دوستان در این مراسم از بهمن بوستان صحبت می‌کردند، من احساس می‌کردم که از ایران سخن م‌ گویند. بهمن بوستان به این دلیل به ذهن ما و حافظه تاریخی ما می‌نشیند که خود ایران است. بهمن بوستان در واقع یکی از ارزش‌هایی است که هیچ وقت فراموش نمی‌شود به دلیل اینکه تمام خصوصیت‌هایش سمبلی از ایران بود؛ او یک ایرانی واقعی بود و من وقتی می‌گویم بهمن بوستان یعنی«ایران»