از جمله موارد آزاردهنده در اقتصاد ایران معضل قاچاق است، مسئله‌ای که به جرات می‌توان گفت ریشه اقتصاد ملی هر کشوری را می‌خشکاند. با بررسی میزان قاچاق در ابتدای آغاز به کار دولت بنا به آمار مراجع رسمی به عدد 25 میلیارد دلار رسیده بر می‌خوریم و امروز با گذشت سه سال، میزان قاچاق به 15 میلیارد دلار کاهش یافته است. این میزان قاچاق قطعا عدد بسیار بزرگی است اما با مقایسه با آن چه در ابتدای شروع به کار دولت یازدهم وجود داشته است می‌توان به این نتیجه رسید که تلاش بسیاری برای مبارزه با قاچاق کالا و ارز صورت گرفته است.
حال پرسش این است که برای کاهش سریع‌تر و بیشتر معضل قاچاق باید چه کرد؟ به نظر می‌رسد اولین قدم در این راه پذیرش این واقعیت تلخ است که شور بختانه ریشه‌های بخشی از قاچاق به شکل پیچیده‌ای به درون سیستم حاکمیتی کشور نفوذ کرده است و برای مبارزه با آنان احتیاج به همکاری تمام نهادهای قدرت است. این که بخشی از حاکمیت به دلیل اختلافات سیاسی با دولت یا نهادهای دیگرِ مبارزه کننده با قاچاق بخواهد در این راه خللی ایجاد کند باعث ادامه دار شدن همین معضل و تباه شدن اقتصاد ملی خواهد شد.
اگر به واقع خواهان تحقق اقتصاد مقاومتی هستیم می‌بایست همه با هم فارغ از سوگیری‌های سیاسیِ معطوف به کسب قدرت با قاچاق مبارزه کنیم و ریشه‌های اصلی این پدیده شوم را شناسایی کرده و از بین ببریم. چنین اقدامی قطعا از آن که بخشی از کالاهای قاچاق را آتش بزنیم مفید‌تر خواهد بود. نکته دیگر در راه مبارزه با قاچاق عدم ایجاد ناامیدی در بین مردم است.
هنگامی که تنها به نیمه خالی لیوان اشاره کنیم و با به فراموشی سپردن موفقیت دولت در کاهش 10 میلیارد دلاری قاچاق در سه سال اخیر یاس و نومیدی را در جامعه تزریق کنیم نمی‌توان از مردم انتظار یاری رساندن به مسئولان در این امر و دوری گزیدن از خرید کالاهای قاچاق را داشت. هنگامی که مردم حاضر در متن جامعه به این باور برسند که تصمیم گیران به دنبال مبارزه جدی با مفاسد از جمله قاچاق هستند آنگاه خود نیز به صحنه می‌آیند و عزمی ملی برای ریشه کن کردن این پدیده که سمی مهلک برای اقتصاد ملی است ایجاد خواهد شد.
دریافت لینک صفحه با کد QR