معدن یورت و تفاوت دو تفکر

گروه سیاسی: پرسش اساسی در مواجهه با حادثه غم انگیز رخ داده در معدن یورت همان پرسشی است که در فاجعه پلاسکو نیز مطرح شد؛ «مالک کجاست»؟ مطابق قانون وظیفه حفظ ایمنی در درجه اول بر عهده مالک است، اما شاهد آن بودیم که چه در سوختن پلاسکو و چه در فروریختن معدن، مالک ناپیداست و اساسا  مسئولیتی نمی پذیرد. حال در چنین شرایطی رییس جمهور روحانی به عنوان فردی که خود را «رییس جمهور دردهای مردم» می داند به وظیفه خود عمل کرده است و به دیدار معدنچیان خشمگین و ناراحت رفته است.

همانطور که قابل پیش بینی بود حضور روحانی با برخورد تندی از سوی برخی از کارگران معدن یورت مواجه شد. هر فرد دیگری از مسئولان کشور نیز شهامت حضور در بین آن عزیزان را داشت قطعا با چنین برخوردی مواجه می شد و اصل اعتراض کاملا طبیعی بود.البته برخی خبرها مبنی بر اینکه این رفتار در بخش هایی از آن سازماندهی شده بوده است و ارتباطی به کارگران معدن نداشته است هم منتشر شده که فعلا از کنار آن می گذریم.

 پس از این اتفاق برخی رسانه هایی که اتفاقا وابسته به همین مالک ناپیدای معدن هم هستند و البته هیچ وقت هم مشخص نشده است که به چه دلیلی با این حجم از قانون شکنی هیچگاه با برخوردی روبرو نشده اند تصاویر اعتراض کارگران به رییس جمهور را منتشر کردند. انتشار این تصاویر از جانب آن رسانه ها به این قصد انجام شده بود که به جامعه این گونه القا شود که روحانی فاقد محبوبیت در بین مردم است و غرض آن بود که با چنین تصاویری صید سیاسی خود را از خشم کارگران معدن یورت به دست آورند.
 عینک سیاسی است دیگر؛ بر چشم نهاده اند و هر رنج و درد مردم را هم با همین عینک می بینند و جز دست یافتن به قدرت به چیزی دیگری نمی اندیشند. اما آیا واقعا حضور روحانی در میان معدنچیان نقطه ضعفی در کارنامه رییس جمهور است؟ آیا حسن روحانی هم می بایست وارد خانه فقرا می شد و نمایش یاری رسانی به آن ها را برای کسب چند رای بیشتر بازی می کرد؟ آیا روحانی هم باید در هنگام فاجعه مانند رفتار شهردار تهران در زمان فاجعه پلاسکو به سفری انتخاباتی می رفت و پس از آن حضوری نمایشی و بی فایده در هنگام مدیریت حادثه می داشت؟

کوتاه سخن آن که انتخابات96 صحنه تقابل دو تفکر است. تفکری که در وقت رنج مردم در کنار آنان است، فضا را برای بیان آزادانه اعتراضات تند و گاه غیر منصفانه معترضان باز می گذرد، در زمان خطر و رنج مردم ناپدید نمی شود و مسئولیت می پذیرد و تفکری دیگر که رنج مردم چه در حوزه معیشت و چه در وقت وقوع یک حادثه را نردبانی برای رسیدن به قدرت تصور می کند، مسئولیت ناپذیری جزیی لاینفک از کارنامه اش در همه این سال ها بوده است و هر نوع نقد و اعتراضی را بر نمی تابد و جز برخوردهای سخت و چکشی نوع مواجهه دیگری را نمی شناسد. این دو تفکر و عملکرد پیش روی ماست، انتخاب با ما مردم است.