بهار نیوز - آری‌ها، نه‌ها،‌ تردیدها

دکتربابک خطی

تردید:
مخاطب اول این یادداشت کسانی هستند، که انتخابات ریاست جمهوری سال ٩٢ را در بروز تغییرات فعلی و بهبود شرایط نابسامان قبلی موثر می‌دانند، اما آن را کافی ندانسته یا به مواردی در عملکرد آن انتقاد دارند و به همین خاطر‌تردید دارند. این انتقادها بی شک قابل تامل و در بسیاری از موارد درست و منطقی است. بسیاری از رای دهندگان مصمم به گزینه اصلاحات و اعتدال نیز نقدهایی جدی دارند، اما باید به مسیر نگاه کرد؛ در سال ٩٢کجا بوده و حالا کجاییم، راهکار واقعی برای ادامه راه چیست، گوشی برای شنیدن نقدهاو عزمی برای پیگیری مطالبات با کدام انتخاب و در چه فضایی امکان پذیرتر است. به نظر می‌سد اگر تغییر مثبت را -هر چند اندک-قبول داریم، برگه رای راهکار عملی موثری می‌تواند باشد.
آری:
کسانی که حضور پای صندوق رای را مسیر درست می‌دانند نیز باید به‌هوش باشند، روند روشنگر مناظره‌ها و نتیجه نظر سنجی‌ها و مناسب بودن شرایط اطراف هر فرد دلیلی برای اطمینان از پیروزی قطعی و عدم نیاز به حضورپای صندوق رای به امید بقیه نیست.
اولا هر چقدر یک انتخاب با آرای قاطع‌تری باشد امکان تحقق وعده‌ها تسهیل می‌شود. ثانیا ممکن است بسیاری از این نظر سنجی‌ها غیرواقعی یا اغراق شده بوده، باهدف تزریق آرامش خیال کاذب و بی انگیزگی شرکت پای صندوق رای باشد، روندی که می‌تواند همراه با نتایج حسرت‌بار باشد.فردای انتخابات راهی برای بازگشت نیست پس بهتر است ضمن توصیه رای دادن به سایرین هر کس شخصا پای صندوق برود.
نه:
هم میهنانی هم هستند که از سال ٩٢ تا کنون هیچ تغییری را در شرایط احساس نکرده و انتخابات را به طور مطلق بی اثر می‌بینند. این دلیل وقتی از دید آنان به قضیه نگریسته شود قابل پذیرش و شایسته تامل بوده واز سویی گزینه رای ندادن هم حقی محفوظ و بدیهی است. اما یک سؤال اساسی و یک نقطه مبهم وجود دارد.
تحریم -سوای جنبه محفوظ بودن حق تحریم آن-بنابر تجربه‌های ملی و بررسی‌های جهانی که به سادگی قابل دستیابی است، تحریم انتخابات‌های مختلف طی دهه‌های اخیر مستقل از حوزه جغرافیایی تاثیر عملی به عنوان راهکار نداشته است و در اکثریت موارد به شکست اهداف تحریم کنندگان انجامیده است. بنابراین طبیعی است که منتظر طرح راهکارهای عملی مشخصی به عنوان جایگزین رای دادن از سوی آنان باشیم. والا باید پذیرفت تحریم صندوق رای به طور مجرد هر چند حقی محفوظ است و ممکن است برای صاحبان این نظریه کارکردهای درونی احتمالی رضایت آور داشته باشد اما در فضای واقعی جامعه ما راهکاری ارائه نمی‌کند.