تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۱۴ ساعت ۱۳:۵۶
کد مطلب : ۱۳۰۷۴۴
طلوع سپیده‌دمان امید از سراپرده اصلاحات
مهدی دادویی نژاد
تکرار دوباره خاتمی این بار نه به حالت امرو فرمان که به شکل تفویض اختیار انتخاب راه آینده و تبعیت و همراهی او با مردم یکی از سترگ‌ترین نمایش‌های مردم داری یک سیاست ورز اخلاق مدار بود تا همگان ببینند چطور می‌شود بدون دادن وعده‌های پوچ و پوپولیستی و موج سواری، مردم را نقطه اتکای حرکت خود نمایند و به پشت محکم ملت با طیب خاطر تکیه زنند. خاتمی نشان داد چگونه می‌توان بدون ریا و دروغ و بدون هیچ رسانۀ رسمی و سفارشی در قلب مردمانت نفوذ کنی و در جایی که اطمینان حاصل کردی از اینکه مردمانت به ندای تو پاسخ در خور خواهند داد امید خود را به آنها گره بزنی و به انتظار فرمان مردمی "تکرار می‌کنیم" به تبعیت از مردم گام برداری.
انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم طلیعه سپیده‌دمان امید بود. مگر می‌شود کسی را به انواع تهمت‌ها و نامردمی‌ها از دل مردم خارج کرد؟ انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم به نسبت دور قبل یک شاهکار بزرگ بود، جایی که جریان معتقد به حذف با تمام وجود و توش و توان و با یک ید واحده وارد کارزار شد و با شعارهای تماما پوپولیستی سعی در ماهیگیری از آب گل آلود وضعیت نابسامان اقتصادی داشت، اما بالعکس سیاه‌نمایی‌های شبانه روز با آتش‌بار سنگین صدا و سیما شاهد گسیل رای به صندوق هایی بودیم که خواست آنها ادامه دولتی بود که اول مستحضر به حمایت توسط حضور حداکثری مردم و دوم مزین به پشتیبانی معنوی و فکری جریان اصلاحات بود، آیا می‌توان از تدبیر عملی که در این میدان اندیشیده شد غافل بود؟ آیا می‌شود از حضور جهانگیری در این دوره چشم پوشی کرد؟ آیا می‌شود از فداکاری جریان اصلاح‌طلبی به نفع مردم که پایه‌گذارش عارف بود و در ادامه جهانگیری نگفت؟
در حالی که جریان رقیب با تمام وجود امیدوار بود که مردم با مشارکتی پایین‌تر و مهندسی شده به حضور آنها گرمی ببخشند به ناگاه مدعی واژه هایی مانند تعرفه رای، تخلف انتخاباتی شد، اما نیک می‌دانند این واژه‌ها ردایی هستند که بر قامت ذهن و زبانشان از چند فرسخی زار می‌زنند و آنها در تمام ادوار در صورتی رای آوردند که مردم کمترین میزان مشارکت را داشته‌اند اما جریان‌های اصلاح طلب و مورد حمایت آنها نیاز مبرم به حضور همه جانبه مردم دارند.
اما همین تاثیر اندک نیز بر مدعیان، برای جریان اصلاحات، نوید یک پیروزی بزرگ به نفع مردم می‌باشد، اینکه جریان تندرو فهمیده‌اند اگر می‌خواهند مردم آنها را بفهمند باید از واژه‌های اصلاح‌طلبانه استفاده کرد، کاری است کارستان، البته آنها تا چندین انتخابات دیگر هم پا را فراتر از استفاده از این واژه‌ها نخواهند گذاشت و تا درک عمیق واژه مردم و صیانت از منافع آنها راهی بس دراز در پیش دارند، اما در این برهه و با توجه به ساختار ذهنی آنها کفایت می‌کند.
گفتمان تدبیر و امید به لطف حضور حداکثری مردم علی رغم همه ناخوشی‌ها تداوم یافت و باید همیشه خود را قدردان مردمی بداند که جز امید به اصلاحات چیز زیادی برای مستدل نشان دادن آرای خود نداشتند، حرفی که چون از دل بر آمد لاجرم بر دل نشست و روحانی را همچنان رییس‌جمهور ایران نگاه داشت، او باید نیک بداند اگر نور امیدی برای بهبود اوضاع در حال تابیدن است چه مجاهدت‌ها صورت پذیرفته، زندانیان سیاسی هم مردم را دعوت کردند، از خود گذشتند برای ایران و برای اسلام، او باید حافظ امیدی باشد که از سراپردۀ اصلاحات به خانۀ ما و کشور ما ایران رخنه کرده است.
تکرار دوباره خاتمی این بار نه به حالت امرو فرمان که به شکل تفویض اختیار انتخاب راه آینده و تبعیت و همراهی او با مردم یکی از سترگ‌ترین نمایش‌های مردم داری یک سیاست ورز اخلاق مدار بود تا همگان ببینند چطور می‌شود بدون دادن وعده‌های پوچ و پوپولیستی و موج سواری، مردم را نقطه اتکای حرکت خود نمایند و به پشت محکم ملت با طیب خاطر تکیه زنند. خاتمی نشان داد چگونه می‌توان بدون ریا و دروغ و بدون هیچ رسانۀ رسمی و سفارشی در قلب مردمانت نفوذ کنی و در جایی که اطمینان حاصل کردی از اینکه مردمانت به ندای تو پاسخ در خور خواهند داد امید خود را به آنها گره بزنی و به انتظار فرمان مردمی "تکرار می‌کنیم" به تبعیت از مردم گام برداری.
انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم طلیعه سپیده‌دمان امید بود. مگر می‌شود کسی را به انواع تهمت‌ها و نامردمی‌ها از دل مردم خارج کرد؟ انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم به نسبت دور قبل یک شاهکار بزرگ بود، جایی که جریان معتقد به حذف با تمام وجود و توش و توان و با یک ید واحده وارد کارزار شد و با شعارهای تماما پوپولیستی سعی در ماهیگیری از آب گل آلود وضعیت نابسامان اقتصادی داشت، اما بالعکس سیاه‌نمایی‌های شبانه روز با آتش‌بار سنگین صدا و سیما شاهد گسیل رای به صندوق هایی بودیم که خواست آنها ادامه دولتی بود که اول مستحضر به حمایت توسط حضور حداکثری مردم و دوم مزین به پشتیبانی معنوی و فکری جریان اصلاحات بود، آیا می‌توان از تدبیر عملی که در این میدان اندیشیده شد غافل بود؟ آیا می‌شود از حضور جهانگیری در این دوره چشم پوشی کرد؟ آیا می‌شود از فداکاری جریان اصلاح‌طلبی به نفع مردم که پایه‌گذارش عارف بود و در ادامه جهانگیری نگفت؟
در حالی که جریان رقیب با تمام وجود امیدوار بود که مردم با مشارکتی پایین‌تر و مهندسی شده به حضور آنها گرمی ببخشند به ناگاه مدعی واژه هایی مانند تعرفه رای، تخلف انتخاباتی شد، اما نیک می‌دانند این واژه‌ها ردایی هستند که بر قامت ذهن و زبانشان از چند فرسخی زار می‌زنند و آنها در تمام ادوار در صورتی رای آوردند که مردم کمترین میزان مشارکت را داشته‌اند اما جریان‌های اصلاح طلب و مورد حمایت آنها نیاز مبرم به حضور همه جانبه مردم دارند.
اما همین تاثیر اندک نیز بر مدعیان، برای جریان اصلاحات، نوید یک پیروزی بزرگ به نفع مردم می‌باشد، اینکه جریان تندرو فهمیده‌اند اگر می‌خواهند مردم آنها را بفهمند باید از واژه‌های اصلاح‌طلبانه استفاده کرد، کاری است کارستان، البته آنها تا چندین انتخابات دیگر هم پا را فراتر از استفاده از این واژه‌ها نخواهند گذاشت و تا درک عمیق واژه مردم و صیانت از منافع آنها راهی بس دراز در پیش دارند، اما در این برهه و با توجه به ساختار ذهنی آنها کفایت می‌کند.
گفتمان تدبیر و امید به لطف حضور حداکثری مردم علی رغم همه ناخوشی‌ها تداوم یافت و باید همیشه خود را قدردان مردمی بداند که جز امید به اصلاحات چیز زیادی برای مستدل نشان دادن آرای خود نداشتند، حرفی که چون از دل بر آمد لاجرم بر دل نشست و روحانی را همچنان رییس‌جمهور ایران نگاه داشت، او باید نیک بداند اگر نور امیدی برای بهبود اوضاع در حال تابیدن است چه مجاهدت‌ها صورت پذیرفته، زندانیان سیاسی هم مردم را دعوت کردند، از خود گذشتند برای ایران و برای اسلام، او باید حافظ امیدی باشد که از سراپردۀ اصلاحات به خانۀ ما و کشور ما ایران رخنه کرده است.
