محمدآزاد جلالی زاده
 
الف» مردمسالاری دینی در ایران، پروسه ای فارغ از سایر مردمسالاری ها بوده و به تبع پروژه هایی جدا از دیگر دموکراسی ها در آن جاری ست. در یک دموکراسی خالص معمولاً تمامی یا اکثریت قدرت مؤثر طی زمان مشخصی در دست حزب و تفکر خاصی ست و برنامه ها مطابق راه و روش و مرام و برنامه و سلیقه آن حزب و گروه پیش می رود، همانطور که بالفرض تفاوت «فلسفه» در معنای ناب آن اساساً چیزی متفاوت از آن مقوله ایست که در سرزمین ما و سرزمین هایی چون ما « فلسفه اسلامی» می خوانند، تفاوت دیگرْ مضاف و مضاف الیه ها و صفت و موصوف هایی که به «اسلامی» ختم می شوند، از بیخ و بن با آنچه در عصر کنونی در بیشتر جاهای دنیا برقرار است، متفاوت است.

ب » «مردمسالاری دینی» ظرفی است که محتویات درون آن را از دو وجه می توان مطمح نظر قرار داد، یکم آنگونه ست که  احساس کنیم فی المثل آنچه ما در رویاها و آرزوها و حتی باورهایمان برقرار است، در این ظرف قرار دارد و اعلام نماییم که «مردمسالاری دینی» آن است که ما می گوییم و می پنداریم، دوم آنکه به محتویات این ظرف به دقت نگاه کرده، مواد آن را به آزمایشگاه های گوناگون علوم انسانی و تجربی ببریم و دقیقاً محتویات آن را اعلام نماییم.

ج » دانستن دقیق محتوای مردمسالاری دینی ست که باعث می شود، افراد و گروه ها و جریانات واقع گرایانه یا ناواقعگرایانه اعلام موضع و نظر نموده و در بازی قدرت در این سرزمین سهیم شوند، واقعیت آن است که در حوزه «مردمسالاری دینی» از نوع ایرانی، غلظت بخش دینی، روایتی، نَقلی و گونه هایی از این نوع بسیار بیشتر از زیرشاخه های دموکراسی ست که اساساً و به گونه ای بنیادین «مردم» متکی ست و همین غلظت سبب شده که «جمهوریّت» ضعیف تر از «اسلامیّت» نظم مستقر سیاسی باشد و این آن موضوعی ست که ما اصلاح طلبان از بیم آنکه این اندک مردمسالاری نیم جان مستقر کامل از بین نرود، از اعلام عمومی آن سرباز می زنیم.

د » همین کمبود غلظت بخش جمهوریّت است که سبب کمینه شدن قدرت اجرایی، امنیتی، سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بخش جمهوریّت نظام و زیرشاخه های آن است و اساساً جمهوریّت در این مُلک -- بر خلاف ظاهر پر طمطراقش -- نیرو و توان لازم برای فعالیت در عرصه های اساسی را چندان ندارد.

ه» نگارنده به شخصه اصلاح طلب است و مشی و مرام اصلاح طلبی دارد و نیز بخاطر نابود نشدن اندک رمق جمهوریّت و اصلاحات در این سرزمین در هر دو دور انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ و ۹۶ ریاست به شخص روحانی رأی داده است، امّا هیچگاه توقع نداشته و ندارم که روحانی مساله ای حیاتی چون «حصر» را رفع نماید ، زیرا واقع بینانه و حتی می شود گفت بدبینانه به ساخت قدرت در ایران نگاه کرده و می کنم، اصولاً غلظت و برش قدرت رییس جمهور -- فارغ از آنکه که باشد و از چه سمت و سویی باشد -- را بسیار کمتر از آن می دانم که علی الاصول بتواند در حل چنین قضیه ای ورود کند و حتی با فرض رای ۱۰۰ درصدی هم نمی تواند چنین مواردی را گره گشایی کند.
 
و» معتقدم کنون که محصورین در ضعیف ترین وضعیت جسمانی و ناتوانی فیزیکی قرار دارند، از نظر رحم و شفقت اسلامی، بهترین زمان برای پایان حصر است، امّا جمهوریت توان رفع حصر را ندارد و احزاب و دسته جات تحول خواه و اصلاح طلب به جای آنکه بیانیه و خطابه و اعلامیه به سوی پاستور و پاستور نشینان روانه کنند، بهتر آن است هرگونه که هست روی به سوی ساختارواقعی قدرت در ایران و مراجع تقلید آورند و آنها را قانع نمایند که ادامه ی «حصر»، چقدر برای جمهوریّت نظام زیان بخش است، چندین برابر زیان آن متوجه اسلامیّت نظام ست.
 

بهار نیوز