نمی دانم از کجای این قصه شروع کنم، از کجای این بمب هسته‌ای که اهواز را ویران کرد، از کجای این آوار خراب شده که همه چیز را زیر خود مدفون کرده است و از بد ماجرا نیروهای امدادی هنوز به فکر آوار برداری از این شهر پر درد نیفتاده‌اند و چند صد هزار نفری زیر آن هر چه بی‌سیم می‌زنند، هر چه پیامک‌های آخر را می‌دهند و هر چه آدرس موتورخانه را می‌دهند باز کسی نیست که برای نجات جانشان آوار برداری را آغاز کند. اینجا مردم کلانشهر اهواز مشغول نوشتن وصیت نامه‌های خود روی هر شبکه فضای مجازی هستند. مسولین به فریادمان برسید. داریم خفه می‌شویم کمک. آقای روحانی اهواز را دریاب کارون را بردید، خاک را فراموش کردید. آیا مخازن نفت هم برای برداشت نفت با بی برقی مواجه اند. آیا انتقال آب از سرشاخه‌ها بی برق اند. اینها آخرین نوشته‌های اهوازی‌ها روی دیوارهاست. تعدادشان هم غریب به ۱ میلیون نفر. اینجا بیش از یک دهه است داریم با ماسک زندگی می‌کنیم. کپسول‌های اطفاء حریقمان هم دیگر پودری ندارند. آتش بی‌توجهی هر روز زبانه‌اش و شعله‌هایش بیشتر و بیشتر جنازه‌های باقی مانده را می‌سوزاند و تشخیص هویت‌ها را سخت تر می‌کند. مسولین آوار برداری کی تمام می‌شود؟ نکند آوار برداری از اهواز به اندازه پلاسکو طول بکشد و دیگر هیچ کس زنده نماند. ما هنوز زیر آوار زنده ایم/ لطفا عکس سلفی با این آوارها نگیرید، به سگ‌های زنده یابتان بگویید بیشتر بگردند، تلافی می‌کنیم.
اینجا جانبازان جنگ و افرادی که دچار آسم از ریزگردها هستند تحمل کمتری دارند، حداقل جانبازان شیمیایی جنگ را از زیر آوار دربیاورید، خس خس سینه‌هایشان بدجور طاقت ما را کم کرده و حتی نمی‌توانیم به مابقی امیدواری بدهیم.حداقل تشریف بیاورید گاو صندوق‌ها را از زیر آوار در بیاورید و این عملکردتان را به تصویر بکشید و بگویید هر آنچه داخل گاوصندوق‌ها باشد به بازمانده‌ها می‌دهیم. راستی اگر بعدها موبایل‌هایمان را از زیر آوار یافتید برای چند لحظه روشنش کنید، پیام‌های تلخی به دستتان می‌رسد از آخرین نفس‌هایی که زیر آوار کشیدیم.
دریافت لینک صفحه با کد QR