بهار نیوز - پرشیا؛ شهری آمریکایی با نامی به قدمت ایران

گروه بين‌الملل: در میانه دشت‌هاي وسیع ایالت آیووا، در غرب میانه آمریکا، شهری قرار دارد که نامش برای ایرانی‌ها آشناست.
به گزارش بي بي سي، پرشیا شهر کوچکی است که با مزارع پهناور ذرت و سیلوهای نقره ای رنگ احاطه شده است. برای سفر به پرشیا حدود دو ساعت از شهر دی موین، مرکز آیووا رانندگی کرديم.
در ورودی شهر تابلویی به چشمم خورد که جمعیت پرشیا را ۳۶۳ نفرعنوان مي‌کرد. به نوشته این تابلو، پرشیا در سال ۱۸۸۲ تاسیس شده است اما تیم کازماچک، شهردار پرشیا مي‌گوید که بر اساس سرشماری دو سال پیش جمعیت شهر به ۳۱۷ نفر کاهش یافته است. کازماچک گفت بیشتر ساکنان پرشیا کشاورز هستند یا در حرفه‌هاي وابسته مشغولند.

گرانی مسکن در شهرهای بزرگ مجاور باعث شده تا در سال‌هاي اخیر پای غریبه ها به باز پرشیا شود. آنها طی روز در شهرهایی مانند اوماها در ایالت نبراسکا کار مي‌کنند و شب ها برای استراحت به خانه هایشان در پرشیا بر مي‌گردند.
پرشیا یکی از صدها شهری است که در گوشه و کنار آمریکا نام خود را از شهرها و سرزمین‌هاي خارجی عاریه گرفته است.
نام‌هاي خاورمیانه ای زیادی در ورودی‌هاي شهرهای آمریکا دیده مي‌شود: لبنان، دمشق، بیت الحم، طرابلس و اورشلیم . در این میان، یک شهر هم هست که به نام قدیم ایران خوانده مي‌شود. یکی دو آبادی دیگر هم با نام‌هاي کرمان در کالیفرنیا و البرز در نوادا شناخته مي‌شوند.

داستان پرشیا به دوران سلطنت ناصرالدین شاه قاجار بر مي‌گردد. نخستین حاکم ایرانی که به سرزمین تازه استقلال یافته "ینگه دنیا" علاقمند شد، فتحعلیشاه بود ولی روابط دیپلماتیک ایران و آمریکا تا دوران ناصرالدین شاه شکل نگرفت.
تیم کازماچک در حالی که کتابچه اسناد شهرداری را به من نشان مي‌داد، گفت گروهی از کارگران ایرانی در احداث خط آهن پرشیا نقش داشتند و "هنگامی که آبادی شکل گرفته در سال ۱۸۸۲ به شهر تبدیل شد، مردم محلی به خاطر این افراد نام آن زمان ایران را برای شهرشان انتخاب کردند."

در آن زمان، کشورهای اروپایی و سرزمین‌هاي نیمکره غربی، ایران را به نام پرشیا مي‌شناختند تا این که رضا شاه در سال ۱۹۳۵ در نامه ای به جامعه ملل، خواهان به کارگیری نام ایران در همه اسناد و مکاتبات بین المللی شد. شهر پرشیا یک خیابان اصلی دارد که ساختمان گردهمایی‌هاي شهر، سه مشروب فروشی، پستخانه، یک بانک و چند مغازه متروک در آن قرار دارد.
این شهر چهار کلیسا دارد. تنها خواربارفروشی آن، سال ها پیش تعطیل شده است. از پلیس و پزشک هم خبری نیست. دانش آموزان پرشیایی هم در مدرسه ای در نزدیکی این شهر تحصیل مي‌کنند.
اطراف شهر، پر است از مزارع ذرت و در جاده‌هاي اطرافش تراکتور و کمباین در رفت و آمد است.

مردم پرشیا اطلاعات چندانی درباره ایران ندارند

هنگامی که برای تهیه گزارش به پرشیا رفته بودم، خیلی از اهالی به من گفتند برایشان هیچ وقت سوال نبوده که چرا نام شهرشان از کشوری در خاورمیانه به عاریت گرفته شده است.
سام پلامبک یکی از اهالی پرشیا است که هنگام ناهار با او هم کلام شدم. سام مي‌گوید هیچ وقت به شباهت نام زادگاهش به ایران فکر نکرده است، ولی ادامه داد: "چند سال پیش در یک هتل وقتی محل سکونتم را پرشیا عنوان کردم ، کارمند ایرانی آنجا فکر کرد با یک هموطن خود صحبت مي‌کند."
پم بردلی، صاحب غذاخوری که با کنجکاوی به ما پیوسته مي‌گوید: جالب است از شهری باشی که نام منحصربه فردی دارد و مردم دائم درباره اش سوال مي‌کنند.

پم با اشاره به رنگ مو و چشمانش مي‌گوید "هیچ کس تا حالا فکر نکرده من ایرانی ام ولی تا مي‌گویم از پرشیا هستم، مي‌پرسند آیا برای سفر به آنجا به ویزا نیاز داریم؟" دختر هفده ساله پم در همان حال از مادرش مي‌پرسد، مگر کشوری به نام پرشیا وجود دارد؟ وقتی از حاضران در غذاخوری درباره روابط آمریکا و ایران سوال کردم، به من گفتند دغدغه اصلی آنها کسب روزی از زمین در دوره خشکسالی است و مشکلات اقتصادی کشور؛ به روابط خارجی اهالی واشنگتن کاری ندارند.

پس از ناهار، شهردار مرا به دیوید آلبرس، یکی از آتش نشانان شهر معرفی کرد. آتش نشانان پرشیا به طور داوطلبانه مشغول این کار هستند و در موقع نیاز، به همشهری‌هاي خود کمک مي‌کنند.

دیوید گفت: "خیلی ها با ایران مشکل دارند ولی من هیچ وقت از این که نام شهرمان پرشیا است، احساس بدی نکرده ام." او گفت: هیچ وقت نمی توانید مردم این کشور (ایران) را دست کم بگیرید . آنها هم مثل مردم آمریکا هستند. شاید حکومتشان فرق کند. اطلاعات ما از این کشور از اخبار رسانه ها به دست آمده و نباید درباره آنها قضاوت کنیم. دیوید اضافه مي‌کند، دوست دارد به ایران سفر کند تا با این کشور ارتباط بهتری برقرار کند ولی در شرایط فعلی از مسافرت به ایران هراس دارد.

دیگران هم همین نظر را دارند. شهردار که به شوخی خود را "شاهزاده پرشیا" خطاب مي‌کرد، گفت "دوست دارم به ایران سفر کنم و اگر رئیس جمهور این کشور از من دعوت کند، حتما به این کشور سفر خواهم کرد." هنگامی که از تیم کازماچک مي‌پرسم برای مردم ایران چه پیامی دارد، مي‌گوید: "حتما اگر به این منطقه از آمریکا سفر کردید، به ما هم سر بزنید. از دیدنتان خوشحال مي‌شویم."