از منظر رسانه ملي، جليلي رييس‌جمهور است!

لیلا واحدی

---

گروه سیاسی: عرصه سیاست در ایران گویا هرگز قرار نیست روی آرامش ببیند و دیر زمانی است که فاصله میان فرونشستن این جنجال تا شروع جنجال بعدی ساعت و روزی بیشتر طول نمی کشد. اما نقطه مشترک این جنجالها و پای ثابت بحران های ریز و درشت، گروهی است که تا قبل از ریاست جمهوری حسن روحانی «گروه فشار» یا تندروهای رادیکال نام داشتند. اما پس از خرداد 92 این گروه، نگران فضای معتدل و رو به عقلانیت جامعه شدند و"دلواپس" نام گرفتند.

گروهها و اقشار مختلفی در این دوسال زیر سایه پرچم دلواپسی رفتند و عملکرد هشت ساله خود در دوران مهرورزی را به فراموشی سپردندو خود را دلسوز ایران نشان دادند. اما آنچه نگران کننده می نماید این است که اگر دور باطل این عده به همین منوال تسلسل یابد؛ چرخ سیاست ایران به زودی از این هم فرسوده تر و مفلوک تر خواهد شد. اگرچه ردپای حضور دلواپسان در همه عرصه ها به نوعی دیده می شود اما در حوزهای مورد اشاره ذیل چنان در حال جولان هستند که باید شک کرد که حسن روحانی پیروز انتخابات ریاست جمهوری یازدهم بوده است یا سعید جلیلی «كانديداي گروه پايداري در انتخابات سال 92»؟!

مجلس
روزی که علی لاریجانی در مجلس، جبهه پایداری را اقلیتی دانست که سعی دارند بر اکثریت دیکتاتوری کنند شاید تصور نمی کرد که کار این اقلیت دیکتاتور به جایی برسد که هدفهای جناحی ایشان، وسیله را توجیه کند و برای جمع آوری امضا و جلوگیری از توافق هسته ای روی ماکیاولیست های تاریخ را سفید کنند. یا با فریادهای دور از ادب و انصاف وزیر امورخارجه را خائن خوانده و از مجلس بدرقه کنند. یا در موضوع پول های کثیف جاروجنجالهای «وزیرساکت کن» به راه اندازند و رحمانی فضلی را وادار کنند تا به جای پرداختن به اصل موضوع دیوار کوتاه رسانه ها را نشانه گیرد و طبق معمول آنها را مقصر جلوه دهد.

نمایندگان مجلس نهم که پس از افشاگری های معاون اول سابق نظام صلاحیت بسیاری شان زیر سوال رفت؛ به جای آنکه در مقام پاسخگو درصدد رفع شبهه رحیمی بر آیند؛ در مقام بازجو، روزی نیست که وزیری از کابینه را فرا نخوانند و کارت زردش ندهند. اما دلیل اینهمه هیاهو چیست؟ شاید بتوان گفت تمام این جنجال ها راهی است برای فرا فکنی و فرار از اتهامات رحیمی و پاسخ به این سوال که اگر اظهارات وی صحیح بود چرا مسئولان و خصوصا نهادهاي نظارتي و قضايي سکوت کرده‌اند؟ و اگر دروغ و یاوه بود چرا نمایندگان این شبهه کثیف را پاسخگو نیستند؟

وزارت کشور
روزی که حسن روحانی کلید مهمترین وزارتخانه کابینه اش را در دستان رحمانی فضلی اصولگرا قرار داد امیدش این بود که اصولگرایان به واسطه حضور او در چنین مقامی درمسیر لجبازی با دولت نیافتند و اجازه دهند آب خوش از گلوی روحانی پایین رود؛ اما شواهد حاکی از آن است که این معامله دولت با تمامیت خواهان نه تنها سودی نداشته است بلکه زیان آور هم بوده است. اتفاقات این چند وقت اخیر نشان داد که احمدی‌نژادی ها شاید بین مردم جایگاهی نداشته باشند اما به راحتی می توانند در کلیدی ترین وزارتخانه دولت تدبیر و امید چنان جولانی دهند که علی مطهری اصولگرا هم هم نتواند در شیراز سخنرانی داشته باشد. حضور پرشکوه! افرادی که سخاوتمندانه و اتوبوسی در دولت قبل استخدام شدند چنان در وزارت کشور پررنگ است که فرماندار و استاندار دولت روحانی به دبیران ستادهای انتخاباتی احمدی‌نژاد تبدیل شده‌اند و به مناسبت تحریم والده و ... استقبال‌های آنچنانی از دولت سابق به عمل می‌آورند بی آنکه کسی از ایشان سوال کند که چرا با اعتبار و آبروی حسن روحانی برای محمود احمدی‌نژاد تبلیغ می‌کنند؟ فرش قرمز استانداران احمدی‌نژادی از چه رو برای هر مدیر دست چندم اصولگرا پهن است اما چهره های شاخص اصلاح‌طلب که دولت امید به تدبیر ایشان پای گرفت از یک تریبون کوچک هم محروم هستند؟

وزارت ارشاد
دلواپسان در طول این دو سال چنان خطوط قرمز ابداعی خویش را گستراندند که امتداد آن به وزارت ارشاد هم رسید. در طول همین دو سال از نظر ایشان به اندازه ای کنسرت و موسیقی؛ کتاب و سینما؛ غرق در لهو و لعب شده‌اند! که برانداختن هر کنسرتی و جلوگیری از اکران هر فیلمی در این آب و خاک از اوجب واجبات دلواپسان شد. بی آنکه به این پرسش پاسخ داده شود که آیا کنسرت و آلات موسیقی؛ سینما و فیلمساز و نویسنده و کتاب؛ حجاب و عفاف؛ موضوعات جدیدالکشفی! بودند که در دوران روحانی کشف شده و ظهور یافته اند که ایشان اینگونه جنتی و وزارت ارشاد دولت یازدهم را به هجمه بسته‌اند؟ و نگران از بین رفتن ارزش‌ها در جامعه شده‌اند؟ بخش تاسف‌بار داستان این است که معترضان وضیعت فرهنگ کشور همان‌هایی هستند که هشت سال چشم بر همه بی فرهنگی های دولت مطبوع خود فرو بستند و دم نزدند!

صدا و سیما
دلواپسان و افراطيون سیاست ایران در کنار تمام تریبون های نوشتاری و گفتاری ریز و درشت خود، رسانه ملی را که باید متعلق به همه ایران می بود، در اختیار تام و تمام خود دارند و بخش سیاسی صدا و سیما در پخش اخبار (با پوشش آن لاين تجمعات چند ده نفري و البته غيرقانوني دلواپسان) و ساخت مستند و مصاحبه و گفتگو نه تنها کمکی به پیشبرد اهداف حسن روحانی نکرده است بلکه یکی از معضلات دولت هم بوده است. نمونه بارز این سیاه نمایی به ویژه علیه تیم مذاکره کننده در چند وقت اخیر مستند شطرنج با گرگها است. طبق معمول همیشه این برنامه نه تنها مستند نیست بلکه به شکل معناداری فیلمی با سناریویی تمام عیار و کارگردانی شده برای تضعیف مذاکرات است.

اگر در چنین برنامه هایی اندک تاملی شود باید از سازندگان آن پرسید که اگر بر فرض محال قدرت‌های جهانی را "گرگ" بدانیم و بخوانیم آیا رواست که ملت فرهیخته و با شعور ایران را گوسفند فرض کرده و ظریف و تیم مذاکره کننده را چوپان بنامیم؟ به جرات می توان گفت رسانه ملی پس از انقلاب نه تنها در جهت دانشگاه شدن خود گامی برنداشت بلکه دانسته و ندانسته مردم ایران را به دانشگاه ماهواره هدایت کرد تا اگر پارازیت ها اجازه دهد کمی اخبار بشنوند و کمی هم سرگرم شوند. نقش دانشگاهی صدا و سیما قربانی بازیهای جناحی و سیاسی شد تا مردم عطایش را به لقایش ببخشند.

آنچه در این نوشتار به آن اشاره شد نگاهی گذرا به نفوذ و جولان اقلیتی است که در ذهن و زبان مردم دلواپس نام گرفته‌اند. دلواپسانی که نه تنها دلواپس اقدامات خارج از قانون و عرف خود نیستند بلکه با خیالی آسوده آنچه را که منافع جناحی خود حکم می کند انجام می‌دهند. دلایل متعددی راهم می‌توان برای این آسوده خیالی شان برشمرد اما آنچه مهمترین دلیل تاخت و تاز آزادانه این گروه در عرصه‌های مختلف بوده همان تمسک همیشگی بر قرائت عجیب شان از ارزشها و دین و منافع ملی است. این گروه به خوبی می دانند که وقتی بهانه فریادهای شان منافع ملی و مسائل ارزشی باشد؛ کسی جرات اعتراض به آنها را نخواهد داشت و در این میان باید نقش دولت را به عنوان مجری قانون مورد کنکاش قرار داد و پرسید که آیا این گروه تنها با تشر و موعظه، سیاست ایران را رها خواهند کرد؟

با اوضاع موجود دلواپسان روحانی را به لکنت انداخته‌اند و کاری کرده‌اند که روحانی درباره وعده‌های مجاز انتخاباتی خود با اکراه سخن بگوید، تکلیف وعده‌های رفع حصر و آزادی‌های سیاسی هم که روشن است! لکنت و اکراهی که دولت در برابر دلواپسان گرفتار آن شده است؛ اگر برطرف نشود روحانی، دوسال پیش رو را هم از دست خواهد داد كه در اين حالت طبيعي است 8 درصدي‌ها براي بازگشت به قدرت، بيش از پيش ترغيب شوند تا بار ديگر شانس خود را بيازمايند.