تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۸/۱۰ ساعت ۰۹:۲۰
کد مطلب : ۵۹۵۴۲
خط برخي‌برنامه‌‌‌ها از بیرون صداوسیما مي‌آيد
گروه سياسي- رسانه ها: روزنامه ایران نوشت: برنامه‌هایی با عناوین «بیست و سی»، «صرفاً جهت اطلاع»، «خبر 20» و... ساختارهایی شبه خبری دارند که به برنامه سازان میدان می‌دهد تا نظرات شخصی و مقاصد جناحی و سیاسی خود را در ذیل بریده خبر‌هایی ناقص که به‌صورت گزیده و هدفمند از میان اظهارات مسئولان دولتی و رویدادهای روزانتخاب شده است، به‌صورت خطابه‌های سیاسی، انتقادات دلسوزانه!، حرف‌های مردمی و... مطرح کنند تا به مخاطب القا شود که دولت برای کاهش تورم و بهبود معیشت کاری نکرده است، برنامه‌های دولت برای کاهش آلایندگی هوا ناکارآمد بوده، مذاکرات هسته‌ای جز سازش و تسلیم نتایجی نداشته و خلاصه در افق پیش رویی که دولت به سمت آن در حال حرکت است جز سیاهی، رنگ دیگری نیست.
اما منبع الهام یا به عبارت بهتر «خوراک گیری» این برنامه‌های شبه خبری چه بسا جاهای دیگری خارج از صدا و سیماست و از این رو به نظر می‌رسد که لایه‌ای متمایز و مشخص با اهداف و سنخیت‌های خاص سیاسی بدون اینکه در ساختارکلی صدا و سیما تنیده باشند، با مأموریتی متمایز، بسته‌های محتوایی این برنامه‌های شبه خبری را تهیه می‌کنند و با عناوینی که ذکر آن رفت، پیش روی مخاطب قرار می‌دهند. برای یافتن منابع خوراک‌گیری این برنامه‌ها تلاش زیادی لازم نیست. با یک تقدم زمانی 4 تا 12 ساعته همان محتوایی که در بیست و سی، صرفاً جهت اطلاع و... ارائه می‌شود در برخی سایت‌های خبری قابل رؤیت است.
گویی که از یک دستور سازمانی تبعیت می‌شود که هر آنچه این سایت‌ها گفتند مورد تأیید ما است و همان‌ها را در مختصات فراگیر صدا و سیما باز نشر دهید! این نوع رابطه، در ابعاد صدا و سیما که رسانه رسمی و به زعم مدیران آن ملی است، رابطه‌ای تقلیل گراست چراکه تفاسیر و روایت‌های غیر رسمی رسانه‌های غیر رسمی و تابلودار سیاسی را در موضع یک رسانه رسمی که باید ملی باشد و «صدا» و «سیما»ی جمهوری اسلامی ایران را منعکس کند، می‌نشاند.
پیامد این رویه دیگر نیاز به هشدار و پیش‌بینی ندارد، چرا که این رویکرد اکنون چنان به وجهه صدا و سیما آسیب زده است، که امروز باور ملی بودن این رسانه و تمام‌گرایی و بی‌طرفی آن، آنقدر سخت شده که فقط به یک شعار از سوی مسئولان آن تقلیل یافته است. از سویی، کاهش اقبال مخاطبان که در گرایش گسترده و روزافزون آنان به شبکه‌های ماهواره‌ای نمود یافته است و مسئولان صدا و سیما نیز بر آن اشاره و تأکید دارند.
اما منبع الهام یا به عبارت بهتر «خوراک گیری» این برنامه‌های شبه خبری چه بسا جاهای دیگری خارج از صدا و سیماست و از این رو به نظر می‌رسد که لایه‌ای متمایز و مشخص با اهداف و سنخیت‌های خاص سیاسی بدون اینکه در ساختارکلی صدا و سیما تنیده باشند، با مأموریتی متمایز، بسته‌های محتوایی این برنامه‌های شبه خبری را تهیه می‌کنند و با عناوینی که ذکر آن رفت، پیش روی مخاطب قرار می‌دهند. برای یافتن منابع خوراک‌گیری این برنامه‌ها تلاش زیادی لازم نیست. با یک تقدم زمانی 4 تا 12 ساعته همان محتوایی که در بیست و سی، صرفاً جهت اطلاع و... ارائه می‌شود در برخی سایت‌های خبری قابل رؤیت است.
گویی که از یک دستور سازمانی تبعیت می‌شود که هر آنچه این سایت‌ها گفتند مورد تأیید ما است و همان‌ها را در مختصات فراگیر صدا و سیما باز نشر دهید! این نوع رابطه، در ابعاد صدا و سیما که رسانه رسمی و به زعم مدیران آن ملی است، رابطه‌ای تقلیل گراست چراکه تفاسیر و روایت‌های غیر رسمی رسانه‌های غیر رسمی و تابلودار سیاسی را در موضع یک رسانه رسمی که باید ملی باشد و «صدا» و «سیما»ی جمهوری اسلامی ایران را منعکس کند، می‌نشاند.
پیامد این رویه دیگر نیاز به هشدار و پیش‌بینی ندارد، چرا که این رویکرد اکنون چنان به وجهه صدا و سیما آسیب زده است، که امروز باور ملی بودن این رسانه و تمام‌گرایی و بی‌طرفی آن، آنقدر سخت شده که فقط به یک شعار از سوی مسئولان آن تقلیل یافته است. از سویی، کاهش اقبال مخاطبان که در گرایش گسترده و روزافزون آنان به شبکه‌های ماهواره‌ای نمود یافته است و مسئولان صدا و سیما نیز بر آن اشاره و تأکید دارند.
