تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۱۲/۰۷ ساعت ۱۳:۰۹
کد مطلب : ۷۰۸۵۶
از تمام مردم تقاضای کمک دارم
راد: سرطان مثل سرماخوردگی شده است
گروه فرهنگی: مراسم تشییع پیکر بهرام ریحانی صبح امروز -7 اسفند ماه- با حضور مسئولان هنری و هنرمندان تئاتری کشور در تالار وحدت برگزار شد.
ایرج راد به دلیل سفری که برای حمایت از بیماران خاص داشت به عنوان اولین سخنران پشت تریبون قرار گرفت. وی در حالی که بغضی در گلو داشت گفت: «بهرام هم از میان ما رفت، همین چند روز پیش بود که بهرام در مراسم تشییع مجید بهرامی با دستگاه اکسیژن آمد و امروز قابل باور نیست که آن انسانی که این همه تلاشگر بود، آن همه انرژی و توان داشت، اینجا آرامیده است.»
وی ادامه داد: «متاسفم، سرطان تبدیل به سرماخوردگی شده، یعنی همان‌قدر که انسان ها سرما می‌خورند، مردم این مملکت از سرطان از دنیا می‌روند و هیچ فریادرسی واقعاً وجود ندارد. الان مدتی است که به دلیل عدم پرداخت اقساط بیمه ایران، بیمه خانه تئاتر قطع شده است و بسیاری از دوستانی که دچار بیماری‌های خاص هستند، متاسفانه درمانشان یا متوقف و یا کند شده است. خاطرم است که بهرام ریحانی می‌خواست از چندی پیش شیمی درمانی‌اش را شروع کند، ولی متاسفانه به دلیل نبود پول و بودجه مانده بود که چه کند و خواهرش شاهد است که چه تلاش‌ها کردیم که این کار هر چه زودتر انجام شود.»
مدیرعامل خانه تئاتر بیان کرد: «در تاریخ 15 بهمن ماه سال جاری نامه ای هم به علی مرادخانی معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشتم و خواهش کردم هر چه زودتر یک کمکی کنند، مرادخانی هم پیگیری کرد ولی منجر به نتیجه نشد و تنها کاری که توانستیم انجام دهیم این بود که به میزان کمی و به عنوان یک مسکن، مبلغی پرداخت شد و متاسفانه شیمی درمانی عقب افتاده بود و روزی که با خواهرش صحبت کردم گفت که وضعیت بهرام 20 درصد بدتر شده و باید در وضعیتی قرار بگیرد که دوباره شیمی درمانی را آغاز کند ولی متاسفانه خیلی طول نکشید.»
راد در سخنانش تاکید کرد: «الان خیلی از عزیزان هستند که دچار این بیماری هستند و گرفتارند و با نبود کمک، بودجه و امکانات روبه‌رو هستند. دیروز نامه‌ای به علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشتم و از وی استمداد و تقاضای کمک کردم. ما کاری از دستمان بر نمی‌آید، فقط مردم باید کمک کنند . واقعیت قضیه این است که اگر کمک‌های مردمی نباشد هیچ کاری نمی‌شود انجام داد. همین امروز که عازم مشهد هستم، هم امروز و هم فردا مراسمی برای کمک‌های مردمی و خیرخواهانه در راستای مسائلی از این قبیل در سراسر کشور برگزار می‌شود.»
وی گفت: «من از تمام مردم این مملکت تقاضا می‌کنم که کمک کنند، همه اینها برادران ما، دوستان ما، هموطنان ما و خواهران ما هستند و درد آنها درد ما است. خدای ناخواسته پس فردا هرکدام از ما ممکن است مبتلا به چنین امراضی و یا چنین آشفتگی شویم. خانواده ای که یکی از افرادش دچار بیماری خاص و بخصوص سرطان می‌شود علاوه بر آن درد، بیماری و هزاران مشکل دیگر که در خانواده وجود دارد به دلیل این که سرپرست خانواده توان مالی ندارد، از درآمد و هرگونه تلاش دیگر باز می‌ماند و خانواده مجبور است با تمام ناهمواری‌ها سازگاری کند و درد بیمار را با محبت به نوعی تسکین دهد.»
وی همچنین اعلام کرد: «چند روز پیش یکی از عزیزانی که عضو خانه تئاتر است و خود بیماری ام اس دارد و شوهرش به چند سرطان دچار است تماسی با من گرفت و گفت حتی قاشق‌های خانه‌مان را فروخته‌ایم. چه کنیم؟ بنابراین از همه تقاضا می‌کنم برای التیام بخشیدن به این درد و جلوگیری از پیشرفت آنچنانی آن، همگی دست به دست هم دهیم و کمک کنیم چراکه در اصل این کمک را به خودمان میکنیم، به خانواده‌هایمان و عزیزانمان میکنیم.»
اتابک نادری: ریحانی در اوج نیازمندی خودش با عزت زندگی کرد
اتابک نادری که از دیگر سخنرانان این مراسم بود و اجرای برنامه را نیز برعهده داشت، گفت: «امروز به من گفتند که باید اجرای این برنامه را برعهده بگیرم، در حالی که مجری باید بر احساسات خود غلبه داشته باشد در حالی‌که من از این بابت این نقطه ضعف را دارم. پرپر شدن دوستم اذیتم می‌کند، من از بهرام می‌خواهم صحبت کنم.»
وی خاطرنشان کرد: «او 15-16 سالی هست که کار تئاترش با پانتومیم را شروع کرده - اواز شاگردان علیرضا خمسه است- اوج هنرش از پانتومیم به تئاتر خیابانی رسید و آثار مانایی داشت و دارد. در اولین اقدام پیوند سه نهاد بود، ازخانه تئاتر شروع کرد و آمد به تالار وحدت و بعد خانه هنرمندان و در ادامه این را بسط داد بین تهران و پایتخت فرهنگی جهان اسلام و پانتومیم معروفش که انعکاس جهانی داشت را اجرا کرد و طناب گرفتن از تهران تا اصفهان و خلیج فارس، صعودش به دماوند. شاید هرگز این واژه را هرگز به زبان نیاورد « ما برای وصل کردن امده ایم کی برای فصل کردن آمدیم؟» دلش همین بود، دلش بزرگ بود، به اندازه صحنه‌های دنیا .»
نادری اظهار کرد: «وقتی خبردار شد که بیمار شده است، جالب بود امیدش را از دست نداد، در اوج نیازمندی خودش با عزت زندگی کرد، اجراهای مختلفی برای کمک به کودکان سرطانی داشت و تا لحظه آخر امید داشت. آخرین اجرایش در همین تالار حافظ، در اجرای سی‌وسومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر بود. اصلاً به مرگ فکر نمی‌کرد. خودش درگیر بود با مرگ ولی امید به زندگی را تقدیم می‌‌کرد.»
وی ادامه داد: «متاسفم، سرطان تبدیل به سرماخوردگی شده، یعنی همان‌قدر که انسان ها سرما می‌خورند، مردم این مملکت از سرطان از دنیا می‌روند و هیچ فریادرسی واقعاً وجود ندارد. الان مدتی است که به دلیل عدم پرداخت اقساط بیمه ایران، بیمه خانه تئاتر قطع شده است و بسیاری از دوستانی که دچار بیماری‌های خاص هستند، متاسفانه درمانشان یا متوقف و یا کند شده است. خاطرم است که بهرام ریحانی می‌خواست از چندی پیش شیمی درمانی‌اش را شروع کند، ولی متاسفانه به دلیل نبود پول و بودجه مانده بود که چه کند و خواهرش شاهد است که چه تلاش‌ها کردیم که این کار هر چه زودتر انجام شود.»
مدیرعامل خانه تئاتر بیان کرد: «در تاریخ 15 بهمن ماه سال جاری نامه ای هم به علی مرادخانی معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشتم و خواهش کردم هر چه زودتر یک کمکی کنند، مرادخانی هم پیگیری کرد ولی منجر به نتیجه نشد و تنها کاری که توانستیم انجام دهیم این بود که به میزان کمی و به عنوان یک مسکن، مبلغی پرداخت شد و متاسفانه شیمی درمانی عقب افتاده بود و روزی که با خواهرش صحبت کردم گفت که وضعیت بهرام 20 درصد بدتر شده و باید در وضعیتی قرار بگیرد که دوباره شیمی درمانی را آغاز کند ولی متاسفانه خیلی طول نکشید.»
راد در سخنانش تاکید کرد: «الان خیلی از عزیزان هستند که دچار این بیماری هستند و گرفتارند و با نبود کمک، بودجه و امکانات روبه‌رو هستند. دیروز نامه‌ای به علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشتم و از وی استمداد و تقاضای کمک کردم. ما کاری از دستمان بر نمی‌آید، فقط مردم باید کمک کنند . واقعیت قضیه این است که اگر کمک‌های مردمی نباشد هیچ کاری نمی‌شود انجام داد. همین امروز که عازم مشهد هستم، هم امروز و هم فردا مراسمی برای کمک‌های مردمی و خیرخواهانه در راستای مسائلی از این قبیل در سراسر کشور برگزار می‌شود.»
وی گفت: «من از تمام مردم این مملکت تقاضا می‌کنم که کمک کنند، همه اینها برادران ما، دوستان ما، هموطنان ما و خواهران ما هستند و درد آنها درد ما است. خدای ناخواسته پس فردا هرکدام از ما ممکن است مبتلا به چنین امراضی و یا چنین آشفتگی شویم. خانواده ای که یکی از افرادش دچار بیماری خاص و بخصوص سرطان می‌شود علاوه بر آن درد، بیماری و هزاران مشکل دیگر که در خانواده وجود دارد به دلیل این که سرپرست خانواده توان مالی ندارد، از درآمد و هرگونه تلاش دیگر باز می‌ماند و خانواده مجبور است با تمام ناهمواری‌ها سازگاری کند و درد بیمار را با محبت به نوعی تسکین دهد.»
وی همچنین اعلام کرد: «چند روز پیش یکی از عزیزانی که عضو خانه تئاتر است و خود بیماری ام اس دارد و شوهرش به چند سرطان دچار است تماسی با من گرفت و گفت حتی قاشق‌های خانه‌مان را فروخته‌ایم. چه کنیم؟ بنابراین از همه تقاضا می‌کنم برای التیام بخشیدن به این درد و جلوگیری از پیشرفت آنچنانی آن، همگی دست به دست هم دهیم و کمک کنیم چراکه در اصل این کمک را به خودمان میکنیم، به خانواده‌هایمان و عزیزانمان میکنیم.»
اتابک نادری: ریحانی در اوج نیازمندی خودش با عزت زندگی کرد
اتابک نادری که از دیگر سخنرانان این مراسم بود و اجرای برنامه را نیز برعهده داشت، گفت: «امروز به من گفتند که باید اجرای این برنامه را برعهده بگیرم، در حالی که مجری باید بر احساسات خود غلبه داشته باشد در حالی‌که من از این بابت این نقطه ضعف را دارم. پرپر شدن دوستم اذیتم می‌کند، من از بهرام می‌خواهم صحبت کنم.»
وی خاطرنشان کرد: «او 15-16 سالی هست که کار تئاترش با پانتومیم را شروع کرده - اواز شاگردان علیرضا خمسه است- اوج هنرش از پانتومیم به تئاتر خیابانی رسید و آثار مانایی داشت و دارد. در اولین اقدام پیوند سه نهاد بود، ازخانه تئاتر شروع کرد و آمد به تالار وحدت و بعد خانه هنرمندان و در ادامه این را بسط داد بین تهران و پایتخت فرهنگی جهان اسلام و پانتومیم معروفش که انعکاس جهانی داشت را اجرا کرد و طناب گرفتن از تهران تا اصفهان و خلیج فارس، صعودش به دماوند. شاید هرگز این واژه را هرگز به زبان نیاورد « ما برای وصل کردن امده ایم کی برای فصل کردن آمدیم؟» دلش همین بود، دلش بزرگ بود، به اندازه صحنه‌های دنیا .»
نادری اظهار کرد: «وقتی خبردار شد که بیمار شده است، جالب بود امیدش را از دست نداد، در اوج نیازمندی خودش با عزت زندگی کرد، اجراهای مختلفی برای کمک به کودکان سرطانی داشت و تا لحظه آخر امید داشت. آخرین اجرایش در همین تالار حافظ، در اجرای سی‌وسومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر بود. اصلاً به مرگ فکر نمی‌کرد. خودش درگیر بود با مرگ ولی امید به زندگی را تقدیم می‌‌کرد.»
مرجع : آنا
