زيباكلام: روحاني نبايد اين طرح را ادامه‌مي‌داد

...سال‌هاي نخست انقلاب و سال‌هاي اوليه جنگ مردم اعتماد و اطمينان خيلي بيشتري به دولت داشتند، بنابراين با جان و دل و با همه وجود هر چه داشتند مي‌دادند و هر چه مسئولان مي‌گفتند را مي‌پذيرفتند. يعني دست كم 80 يا حتي 90 درصد مردم اينطوري بودند. اما نمي‌دانم اسمش را چه بگذارم. احساس باور، اعتمادو هر اسم ديگري كه روي آن بگذاريم امروز به نسبت دوران اوايل انقلاب كم شده. من فكر مي‌كنم اگر ما در سال‌هاي في‌المثل 59، 60 يا حتي تا سال‌هاي اواخر دهه 1360 مي‌بوديم و دولت از مردم مي‌خواست كه آنهايي كه فكر مي‌كنند تمكن مالي دارند براي يارانه ثبت‌نام نكنند خيلي‌ها يعني قطعا خيلي خيلي بيشتر از 10يا 15 درصد فعلي به درخواست مسئولان پاسخ مثبت داده و ثبت‌نام نمي‌كردند. مي‌خواهم بگويم شايد اگر اين داستان در سال‌هاي نخست انقلاب اتفاق افتاده بود يقينا بالاي 50 درصد ثبت‌نام نمي‌كردند. اصولگرايان دارند مي‌گويند كه اين وضعيت نسبت به دولت روحاني وجود ندارد در حالي كه اشتباه مي‌كنند. اگر زمان مسئوليت خودشان هم اتفاق افتاده بود همين آش بود و همين كاسه. عرض كردم‌اي بسا در زمان آنان حتي از 10 درصد هم كساني كه حاضر نمي‌شدند ثبت‌نام نكنند، كمترمي‌شد.

...خشت اول‌گر نهد معمار كج، تا ثريا مي‌‌رود ديوار كج. متاسفانه خشت يارانه از همان روز اول توسط اصولگرايان كج زده شد يا كج كار گذاشته شد. يا هر دولت ديگري عملا وارث اين ديوار كج است.

... اين تلاش‌هايي كه امروز دارد توسط دولت صورت مي‌گيرد كه به چه كسي يارانه تعلق مي‌گيرد و به چه كسي تعلق نمي‌گيرد، اقدام مهمي بود كه قبل از شروع پرداخت يارانه در سال 89 بايد صورت مي‌گرفت. شما هيچ سيستمي را نمي‌توانيد در طول تاريخ مدرن پيدا كنيد كه به صورت فله‌اي به همه 75 ميليون جمعيت كشورش 45 هزار و 500 تومان در ماه پرداخت كند. يعني به صادق زيباكلام كه ماهي 4 ميليون تومان از دانشگاه حقوق مي‌گيرد 45 هزار و 500 تومان پرداخت كند و به آقاي ايرج كه آبدارچي همان دانشگاه است و او هم مثل زيباكلام 3 تا فرزند دارد اما درآمدش در ماه 400 يا 500 هزار تومان است به او هم همان 45 هزار و 500 تومان را بپردازد. اين با هيچ ملاك و معياری مطابق نیست.

اما خوب اصولگرايان در زمان آقاي احمدي‌نژاد و به رياست ايشان اين سياست را تصويب كردند. با احتساب كساني كه وجود ندارند اما حسب آمار يارانه دريافت مي‌كنند يعني ميزان دريافت‌كنندگان از جمعيت كل كشور كه 75 ميليون نفر است هم بيشتر شده است. اندكي كمتر از 4 هزار ميليارد تومان در ماه دولت دارد بابت يارانه مي‌‌پردازد كه سالانه مي‌شود حدود 50 هزار ميليارد تومان. من چند عدد خدمت شما عرض مي‌كنم كه شما متوجه شويد 40 هزار يا 50 هزار ميليارد تومان يعني چقدر پول يا چقدر بودجه. كل بودجه عمراني كشور درسال 92 بالغ بر 37 هزار ميليارد تومان بود، كل بودجه آموزش و پرورش 13 هزار ميليارد تومان بود، و بودجه بهداشت و درمان 17 هزار ميليارد تومان. حالا شما متوجه مي‌شويد كه 50 هزار ميليارد تومان يعني چه بودجه هنگفتي. عرض كردم شما چنين وضعيتي را در هيچ كشوري اعم از پيشرفته و توسعه يافته يا عقب مانده يا در حال توسعه پيدا نمي‌كنيد كه كل بودجه عمراني‌اش 37 هزار ميليارد تومان باشد و در مقابل 40 يا 50 هزار ميليارد تومان به صورت يارانه نقدي به مردمش بپردازد. آن هم در شرايطي كه خيلي‌ها واقعا مستحق دريافت آن نيستند.

...بزرگ‌ترين اشتباه دولت اين بود كه از همان ابتدا رياست‌جمهوري‌اش هيچ برنامه‌اي براي يارانه‌ها نداشت در نتيجه آن روال غلط را براي اقتصاد مهلكي را كه اصولگرايان قبل از به راه انداخته بودند را ادامه داد.

...نه مساله مجلس است و نه مساله دولت. هر دو آنها و همه 75 ميليون نفر مردم ايران مي‌دانند كه اين كار نه درست است نه عادلانه است. نه اقتصادي است و نه هيچ چيز ديگر. منتهي در ايران هيچ كس نمي‌خواهد كه هزينه تصميمات سخت را بپردازد. همه مي‌خواهند محبوب باشند. مجلس با اينكه مي‌داند اين كار غلط است اما دخالت نمي‌كند و آن را پاس مي‌دهد به دولت كه دولت خودش تصميم‌گيري كند. دولت چون مي‌داند اين كار دشوار است و باعث كاهش محبوبيتش مي‌شود به نوبه خود كار را گردن نمي‌گيرد و موضوع را به مجلس برمي‌گرداند.

احمدي‌نژاد با اينكه بسياري از مشاوران اقتصادي به او گفته بودند اين كار درست نيست اما براي كسب محبوبيت آمد تلويزيون و گفت كه اين پول مال خود مردم است و فقط از مردم خواست كه آن را قاطي پول‌هاي ديگرشان نكنند و گفت اين پول بابركت است و... هيچ يك از چهره‌ها و شخصيت‌هاي اصولگرايان اعم از درون مجلس، برون مجلس، مطبوعات، ائمه جمعه و جماعات، صاحبنظران و متفكران اصولگرا، اقتصاددان‌هايشان، رسانه‌هايشان، راديو و تلويزيونشان، و هيچ بني بشر ديگري اصولگرا نگفت اين كار اشتباه است و هيچ نظامي به صورت فله‌اي به همه مردم يارانه نمي‌پردازد. همه مي‌دانند كه اين كار فاجعه است اما مي‌خواهند تصميم را ديگري بگيرد كه به نام آنان تمام نشود. در ايران بدبختانه يك مشكلي است كه همه مسئولينش مي‌خواهند محبوب باشند و هيچكس زير بار گرفتن تصميمات دشوار كه در بلندمدت به نفع مردم و مملكت است نمي‌رود. انگار همه مي‌خواهند امروز قهرمان و محبوب باشند و آينده كشور و 10 سال ديگر، 20 سال ديگر ممكلت خيلي برايشان مهم نيست.

... آقاي روحاني بايد مي‌آمد به مردم مي‌گفت كه پرداخت 45 هزار و 500 تومان به 77 ميليون جمعيت يعني چه. يعني چه بلايي دارد بر سر مملكت مي‌آورد. به آقاي زنگنه مي‌گفت كه به مردم بگويد كه اين نتيجه پرداخت يارانه و مجبور شدن به پرداخت اين پول از محل درآمدهاي شركت نفت، شركت نفت نتوانسته در بسياري از طرح‌ها و كارهاي اساسي و بنيادي نفت و گاز يك ريال سرمايه‌گذاري كند. چون همه درآمدش را مجبور شده ماه به ماه بدهد به دولت كه يارانه‌ها را پرداخت كنند.

...مردم هم به همين خاطر به آنها ديگر راي ندادند و فقط 4 ميليون راي آوردند. متاسفانه دولت آن ديوار كج را ادامه داد و با همان زاويه كج اصولگرايان آن را بالا برد. متاسفانه دولت براي اينكه محبوبيتشان خدشه‌دار نشود آن ديوار كج را ادامه دادند. اتفاقا اگر دولت مشكلات و مسائل را با مردم در ميان مي‌گذاشتند يقينا تصميمات تلخشان را هم مردم باور مي‌كردند. دست كم آن 19 ميليون نفر كه به ايشان راي دادند مي‌توانستند قطع يارانه‌ها را با وجود تلخ بودنش، بفهمند.