تظاهر به اسیدپاشی، عامل جدید ناامنی

نظاهر به اسیدپاشی را می‌توان الگو‌برداری نادرست از یک رفتار دانست که خودش به‌عنوان رفتار پایه (اسیدپاشی) تبعات وسیع اجتماعی دارد و می‌تواند زاینده «بحران‌اجتماعی» باشد. تداوم چنین رفتارهایی، می‌تواند ناامنی گسترده‌ای را در سطح جامعه تولید کند. از زمانی که «اسید» به‌عنوان یک ابزار وارد فرهنگ جنایی شد باید با موضوع اسیدپاشی برخورد صحیح‌تری انجام می‌گرفت و برای کنترل اسید، اسیدفروشان و مراکزی که به تولید آن می‌پردازند اقدامات جدی‌تری صورت می‌گرفت که این کار انجام نشده است. همچنین در کنار بحث کنترل باید فرهنگسازی انجام و مجازات سنگین‌تری هم حتی برای کسانی که از این ابزار استفاده می‌کنند پیش‌بینی می‌شد ولی متاسفانه این کارها نیز مغفول مانده و در نتیجه این موضوع، یک مساله اجتماعی فراگیر شده و به اشکال مختلفی در حال نشان‌دادن خود است.

در این میان، استفاده از آب به‌جای «اسید» به‌عنوان شوخی یا تهدید نیز همان رعب‌ووحشت اسیدپاشی را ایجاد می‌کند و باعث تولید ناامنی در جامعه می‌شود بنابراین، با این اقدام هم باید همانند یک «رفتار مجرمانه» برخورد شود. درواقع؛ این رفتار مانند استفاده از «اسلحه قلابی» در یک «اقدام‌مجرمانه» است زیرا عملا از ابزاری استفاده می‌شود که نتایج مشابهی را از لحاظ روانی به‌همراه دارد و اثرات اجتماعی آن می‌تواند به همان اندازه خطرناک باشد البته اقدام پلیسی همیشه آخرین اقدامی است که مدنظر قرار می‌گیرد و ابتدا باید از قانون شروع کرد. در گام نخست باید قوانین بازدارنده تصویب و همچنین پلیس پیشگیری وارد کار شود. علاوه‌بر این باید قبح رفتارهایی که شاید شوخی به نظر برسد به جامعه شناسانده و بیان شود.

تظاهر به اسیدپاشی حتی با استفاده از آب که درواقع نمایش «اسیدپاشی» است جرم محسوب می‌شود. همچنین باید افراد و افکار عمومی بدانند که استفاده از این روش هم همان اثر «اسیدپاشی» را دارد و در جامعه رعب‌ووحشت و ناامنی ایجاد می‌کند ضمن اینکه ممکن است این رفتار منتشر و تکثیر و در شهرهای دیگر نیز از این کار الگو‌برداری شود بنابراین، در همین آغاز ماجرا باید جلو آن گرفته شود زیرا ممکن است تعداد آن خیلی سریع افزایش پیدا کند و آرامش روانی جامعه، به‌ویژه بانوان را برهم بزند.