تصاويري از يك مدرسه عشايري

معلمان عشایری انسان‌هاي فداکار و بی توقعی هستند که ازجوانی و جان خویش برای آموزش و تعلیم و تعلم فرزندان عشایر محروم مایه مي‌گذارند؛آنان به معنای کلمه، به شغل معلمی عشق مي‌ورزند و همین امر است، که معلمان عشایر را در مواجهه با زندگی سخت و طاقت فرسا و در شرایط نامساعد جوی از قبیل باد و باران و طوفان و دیگر محرومیت‌هاي رفاهی وفرهنگی،در دل کوه‌ها و دره‌هاي گاه صعب العبور و در دورافتاده ترین مناطق، باحداقل حقوق و مزایا؛همچنان به آنها نیرو و انگیزه مي‌دهد تا هر روز مشتاق تر و پر انرژی تر از قبل در کلاس درس حاضر باشند.

موسوی معلم این دبستان در خصوص شرایط تعلیم و تربیت در این دبستان مي‌گوید:بازگشایی مدارس عشایری به خاطر شرایط ویژه کوچ با مدارس عادی،متفاوت است اما آموزگاران عشایری خوزستان از یکم مهر برای حضور به موقع در کلاس آماده اند و در هر منطقه که ایل عشایر از کوچ برگشته است، بلافاصله دانش آموز،معلم خود را در کلاس حاضر دیده است. البته در مدارس عشایری،حضور دانش آموز به تشکیل و شروع کلاس‌ها رسمیت مي‌بخشد و تا زمانی که مرحله کوچ به پایان نرسیده باشد معمولا دبستان دایر نمي‌شود.

دانش آموزان این دبستان 12 نفر پسر و دختر، پایه اول تا ششم را باید در همین مدرسه سپری کنند اما به نظر مي‌رسد پایه ششم که یادگار وزیرآموزش و پرورش دولت دهم است، برای تدریس برخی از دروس مانند «کار و فناوری» به تجهیزات خاص مانند«رایانه» نیاز است، اما چگونه مي‌توان در زیر چادر عشایری رایانه هم داشت، بعضی از معلمان عشایری معتقدند که دانش آموز عشایر با تمام تلاش و کوشش‌هايي که معلمان عشایرمی نمایند؛در مقایسه با دانش آموزان شهر و روستا به علت فقدان امکانات مدرن و نیمه مدرن از سواد پائین تری برخوردارند و بی شک دانش آموز پایه ششم عشایر با مشکلات متعددی وارد مقطع بعدی تحصیل خواهد شد.

و سخن آخر اینکه، مدارس عشایری که کل امکانات آن یک تخته چادر، شش عدد میز و نیمکت و یک عدد تخته سیاه است ؛در مقایسه با مدارس عادی، محروم است محروم است محروم است و اگر عشق و ایثار و ازخودگذشتگی معلمان شجاع و دلسوز عشایر نباشد...عكس‌ه و گزارش: جهانگير تركستاني- شوشتر