تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۸/۰۴ ساعت ۰۸:۱۴
کد مطلب : ۱۱۹۲۸۳
از تجارب گذشته درس بگیریم
محدودیت برای رسانه‌ها جواب نمي‌دهد
محمد توکلی
گروه سياسي: ایجاد محدودیت برای رسانه‌ها در برخی موضوعات خاص رویه‌ای است که سالهاست بر فعالیت‌های رسانه‌ای در کشور سایه انداخته است. یکی از شدید‌ترین این محدودیتها ممنوعیت نقد عملکرد تیم مذاکره کننده در پرونده‌ی هسته‌ای در زمان دولت سابق بود. محدودیتی که از سال 1392 و با آغاز به کار دولت روحانی برداشته شد و رسانه‌ها به شکل روزانه به نقد تیم مذاکره کننده‌ی دولت فعلی پرداختند و حتی گاه از نقد هم عبور کردند و کار به تهمت و توهین علیه مذاکره کنندگان کشید.
اما در سه سال دولت روحانی هم شاهد ایجاد این نوع از محدودیت در زمینه‌ی قرارد کرسنت بودیم البته با این تفاوت که چهره‌ها و رسانه هایی که مصونیت آهنین دارند به این محدودیتها توجهی نمی‌کنند و این طور که پیداست ایجاد چنین محدودیتی تنها شامل افرادی شده است که توسط اصولگرایان در این قضیه متهم می‌شوند. آیا ایجاد این شکل از محدودیتها در روزگار ”هر فرد – یک رسانه” فایده‌ای هم دارد؟ مثلا اگر رسانه‌های رسمی را از پرداختن به موضوعی منع کنیم مردم از آن بی‌خبر خواهند شد؟
غرض از این مقدمه اشاره‌ای است به فعالیت‌ها و حضور ایران در سوریه؛ درباره‌ی نوع مواجهه‌ی ايران با بحران سوریه مانند هر موضوع دیگری نظرات متفاوت و مختلفی وجود دارد اما انعکاس این نظرات در رسانه‌ها چگونه بوده است؟ آیا اثری از قرائت‌های مختلف درباره‌ی بحران سوریه را در رسانه‌های کشور شاهدیم؟ همین چند روز پیش بود که یک چهره‌ی اصلاح‌طلب بدون اینکه اظهار نظری کند چند پرسش درباره‌ی سوریه و نقش ایران در این کشور را مطرح کرد، در برابر طرح این سوالات آن چنان هیاهویی به راه انداختند که گویی این فرد کفر گفته است!
این چنین محدودیتهای غیرعقلایی تنها نتیجه اش این خواهد شد که خودمان را از نظرات دیگران محروم کنیم، این که در جلسات در بسته در تایید فرمایشات یکدیگر سخن بگوییم و بعد تصمیم گیری کنیم و رسانه‌ها را از نقد تصمیمات گرفته شد منع نماییم بیش از همه به ضرر خودمان خواهد شد. باید از تجارب گذشته درس گرفت و با ایجاد محدودیتهای نا بجا برای سایر نظرات بار دیگر خود را از آن‌ها محروم نکنیم.
نکته‌ی دیگر در این موضوع این است که عده‌ای عادت کرده‌اند تا با نظرات خلاف جریان رسمی در این موضوع مواجه می‌شوند فرد را به قدرناشناسی از عزیزانی که مشغول مبارزه با تروریست‌ها هستند و در این راه از جان خود گذشته‌اند متهم میکنند، در حالی که این نوع مواجهه با نقدها و سنگر گرفتن پشت آن عزیزان و ارزشهای دینی و میهنی نشانگر آن است که پاسخی برای نقدهای مطرح شده وجود ندارد که در نگاه این افراد نیاز به استفاده‌ی ابزاری از این قبیل موضوعات احساس میشود.
گروه سياسي: ایجاد محدودیت برای رسانه‌ها در برخی موضوعات خاص رویه‌ای است که سالهاست بر فعالیت‌های رسانه‌ای در کشور سایه انداخته است. یکی از شدید‌ترین این محدودیتها ممنوعیت نقد عملکرد تیم مذاکره کننده در پرونده‌ی هسته‌ای در زمان دولت سابق بود. محدودیتی که از سال 1392 و با آغاز به کار دولت روحانی برداشته شد و رسانه‌ها به شکل روزانه به نقد تیم مذاکره کننده‌ی دولت فعلی پرداختند و حتی گاه از نقد هم عبور کردند و کار به تهمت و توهین علیه مذاکره کنندگان کشید.
اما در سه سال دولت روحانی هم شاهد ایجاد این نوع از محدودیت در زمینه‌ی قرارد کرسنت بودیم البته با این تفاوت که چهره‌ها و رسانه هایی که مصونیت آهنین دارند به این محدودیتها توجهی نمی‌کنند و این طور که پیداست ایجاد چنین محدودیتی تنها شامل افرادی شده است که توسط اصولگرایان در این قضیه متهم می‌شوند. آیا ایجاد این شکل از محدودیتها در روزگار ”هر فرد – یک رسانه” فایده‌ای هم دارد؟ مثلا اگر رسانه‌های رسمی را از پرداختن به موضوعی منع کنیم مردم از آن بی‌خبر خواهند شد؟
غرض از این مقدمه اشاره‌ای است به فعالیت‌ها و حضور ایران در سوریه؛ درباره‌ی نوع مواجهه‌ی ايران با بحران سوریه مانند هر موضوع دیگری نظرات متفاوت و مختلفی وجود دارد اما انعکاس این نظرات در رسانه‌ها چگونه بوده است؟ آیا اثری از قرائت‌های مختلف درباره‌ی بحران سوریه را در رسانه‌های کشور شاهدیم؟ همین چند روز پیش بود که یک چهره‌ی اصلاح‌طلب بدون اینکه اظهار نظری کند چند پرسش درباره‌ی سوریه و نقش ایران در این کشور را مطرح کرد، در برابر طرح این سوالات آن چنان هیاهویی به راه انداختند که گویی این فرد کفر گفته است!
این چنین محدودیتهای غیرعقلایی تنها نتیجه اش این خواهد شد که خودمان را از نظرات دیگران محروم کنیم، این که در جلسات در بسته در تایید فرمایشات یکدیگر سخن بگوییم و بعد تصمیم گیری کنیم و رسانه‌ها را از نقد تصمیمات گرفته شد منع نماییم بیش از همه به ضرر خودمان خواهد شد. باید از تجارب گذشته درس گرفت و با ایجاد محدودیتهای نا بجا برای سایر نظرات بار دیگر خود را از آن‌ها محروم نکنیم.
نکته‌ی دیگر در این موضوع این است که عده‌ای عادت کرده‌اند تا با نظرات خلاف جریان رسمی در این موضوع مواجه می‌شوند فرد را به قدرناشناسی از عزیزانی که مشغول مبارزه با تروریست‌ها هستند و در این راه از جان خود گذشته‌اند متهم میکنند، در حالی که این نوع مواجهه با نقدها و سنگر گرفتن پشت آن عزیزان و ارزشهای دینی و میهنی نشانگر آن است که پاسخی برای نقدهای مطرح شده وجود ندارد که در نگاه این افراد نیاز به استفاده‌ی ابزاری از این قبیل موضوعات احساس میشود.
کاظم 
۱۱۰
۱۳۹۵/۰۸/۰۴ ۱۰:۳۵
البته چند سال بعد وقتی که کار از کار گذشته شد محدودیتها دریاره قضیه سوریه برداشته خواهد شد.مثل نوشداروی بعد از مرگ سهراب (344359)
۱۳۹۵/۰۸/۰۴ ۱۲:۳۷
دستگاه رسانه ای غرب در موضوعات ومسائل مورد اختلاف غالبا انتظاراتی که از ایران وجبهه مقاومت دارند مورد پوشش قرار می دهند که بنظرم مورد تائید هیچ کسی نیست انتظارات باید دو سویه باشدایا ما در مورد برجام انتظاری از غرب نداریم در مورد تجاوز وتعدی به کشور های مسلمان انتظاری از غرب نداریم؟ (344369)
۱۳۹۵/۰۸/۰۵ ۰۰:۵۰
محدودیت های بانکی را باید در ظرف برجام (با موافقت دوطرف بعنوان یک توافق مجزا از سایر مسائل )تجزیه وتحلیل کرد ماتعهدات خود ویاانتظارات غرب را تام وتمام انجام دادیم ولی الان برخی فعالان اقتصادی در رسانه ملی اعلام میکنند مبادلات پولی با کندی انجام میشود البته توافق برجام را مثبت تلقی می کنم (344413)
۱۳۹۵/۰۸/۰۵ ۰۲:۱۶
مردم ونماینده هایشان باید آزاد باشند تا نظرات و نقدهای خود را نسبت به مسائل کشورشان بیان کنند مگر نظام ما مردمی نیست .بنظر اینجانب هیچ کشوری نباید به هر بهانه ای در سوریه دخالت کند .هر کشوری ادعای حمایت از اهل تسنن ،علویها ،کردها ،اعراب و..دارد با این وضع سالها جنگ طول میکشد باید آتش بس اعلام و انتخاباتی زیر نظر سازمان ملل با شرکت همه مردم سوریه برگزار شود تا روزانه شاهد کشته شدن ملت سوریه نباشیم ملت ایران بعنوان کشوری که جنگ را لمس کرده اند خواهان برقراری صلح در کل جهان میباشند . (344416)
