به داد اخلاق برسید

گروه مقالات: از دیر باز و حتی پیش از انقلاب 57 مردم ایران مراجع دینی در این سرزمین احترام ویژه‌ای داشته‌اند و حتی رضا خان هم که به تلاش برای کمرنگ کردن اسلام در جامعه‌ی ایرانی متهم است در خیلی از موارد برای آنکه وجهه‌ای کسب کند حرمت مراجع و علمای دین را حفظ می‌کرد. در پس از انقلاب هم این احترام جامعه به مراجع دینی طبیعتا بیش از گذشته ادامه پیدا کرد و حتی گاهی به افراط هم کشیده شد و تبدیل به هاله‌ای از تقدس شد.

وقایع 88 نقطه‌ی عطفی رو به پایین در این حرمت نگه داشتن مرجعیت دینی بود به گونه‌ای که عده‌ای مدعی ولایت مداری دقیقا بر خلاف توصیه‌های همیشگی رهبری برابر بیوت برخی مراجع عظام رفتارهای هتاکانه‌ای از خود بروز دادند. چند سالی بود که از این گونه رفتارها خبری نبود تا همین چند ماه پیش که عده‌ای باز هم به بهانه‌ی انتشار فایلی صوتی که در آن سخن جدیدی هم گفته نشده بود دور جدیدی از هتاکی‌ها به مرجع عالیقدر مرحوم آیت الله منتظری را آغاز کردند. هتاکی هایی که بیشتر در برخی رسانه‌ها و از سوی برخی چهره‌های تندرو انجام می‌گرفت تا سه شنبه هفته‌ی گذشته که روز خوشی برای مجلسیان و دولتیان بود لقب‌‌‌فقیه فاسد‌‌‌برای این مرحوم از‌تریبون مجلس شنیده شد.

توهینی که با سکوت دیگر نمایندگان مواجه شد و تنها کواکبیان در تذکری این بی‌ادبی آن نماینده را محکوم کرد و بعد از آن شاهد هیچ عکس العمل دیگری نه از سوی فراکسیون امید، نه از سوی فراکسیون روحانیون مجلس، نه از سوی وزرای پیشنهادی نبودیم. ممکن است بیان شود که دلیل سکوت وزرای پیشنهادی این بود که نمی‌خواستند بر رایشان تاثیری بگذارد که اگر دلیل آن سکوت چنین چیزی باشد که عذری بدتر از گناه است.

سکوت در برابر توهین به مرجعیت دینی برای رسیدن به کرسی وزرات نمی‌تواند دلیل موجهی باشد. در روزهای بعد هم به جز مجمع مدرسین و محققین حوزه‌ی عملیه قم صدای دیگر از این حوزه و دیگر علما در محکومیت این اقدام شنیده نشد و این در حالی است که حضرات در موضوعاتی که از اهمیت کمتری برخوردار است هم موضع گیری کرده و گاه تجمعاتی را هم تدارک دیده اند. آن‌ها که در برابر چنین مواردی سکوت را بر می‌گزینند باید همیشه به خاطر داشته باشند که چنین رفتارهایی مانند دومینو است و اگر در برابر این نوع بی‌اخلاقی‌ها ایستادگی نشود در آینده گریبان ساکتان را هم خواهد گرفت.

نکته‌ی دیگر در این موضوع استاندارد دوگانه‌ای است که جریان رسمی و رسانه‌های پر شمار در اختیار این جریان در برابر این گونه موضوعات دارند. هنگامی که فردی به نقد رفتار یا گفتار یا نظر فقهی مرجعی بزرگوار در کمال ادب و احترام سخن می‌گوید متهم به اهانت به دین و مرجعیت و اسلام و مسلمین می‌شود و حکم ارتدادش را می‌دهند اما وقتی فردی از‌تریبون مجلس برای مرجعی دینی که دستش از دنیا کوتاه است از لفظ فاسد استفاده می‌کند نه تنها سکوت می‌کنند بلکه در برخی موارد برایش هورا هم می‌کشند.