بهار نیوز - یادگارِ قانون‌گذارانِ بی قانون!

بهنام محمدنیا
انتخابات دوره پنجم شورا‌های شهر و روستا به پایان رسید. انتخاباتی که تقریباهمه مدعیان آمده بودند؛ دکتر؛ مهندس؛ معلم، وکیل؛ ورزشکار؛ بازاری؛ هنرمند؛ و... همه هم تقریبا با یک شعار؛ شهر را می‌سازیم؛ زیباتر از آنچه که هست! اما وقتی ناقوس تبلیغاتِ انتخابات به صدا در آمد و هیجانات تبلیعات اوج گرفت گویا مدعیان؛ یادشان رفت که برای چه آمده اند! و قرار بود چه خدمتی برای شهر و مردمانش انجام دهند!؟

بدونِ شک شهروندان بیشترِ این شهرها تا مدت‌ها صداهای آزاردهنده بلنگوهایِ ستادها و سد معبر‌های ناجیان شهر را فراموش نخواهند کرد اما این همه ماجرا نبود!... همین امروز؛ با گردشی کوتاه در بیشتر شهرها به وضوح زخم‌های به جامانده در درو دیوار و پیاده رو و آسفالت خیابانهای این شهرها را می‌توان به وفور مشاهده کرد که آثارش تا مدت‌ها خواهد ماند و ابر و باد و باران و تگرگ هم کارساز نخواهد بود. به راستی چگونه است کاندیداهای محترمی که در هنگام سخنرانی‌های انتخاباتی رگ گردنشان برای شهر بیرون می‌زند؛ چگونه و با این سادگی بر چهره مظلومِ شهر این‌گونه تیغ می‌کشند؟

چگونه است که با یه سطل رنگ؛ یه عدد اسپری؛ یه قوطی چسب و بیشمار پوستر را به چند نوجوان بی اطلاع و هیجان زده می‌دهند و این بلا را بر سر شهر می‌آورند؟ شرم باد بر کسانی که به ادعای خدمت برای شهر آمده‌اند ولی به این‌اندازه بی‌ملاحظه و بی توجه به امورات اولیه شهری هستند. امروزه کیست که نداند اولین و ابتدایی‌ترین وظیفه شهرداری و شورای شهر حفظ و ارتقای زیبایی شهر است!؟

اینان یا متوجه نتایج مخرب ِعملکرد خود نیستند؛ یا حرص و ولعِ جمع‌آوری چند رای بیشتر آنان را به این کار وادار کرده در هر دوصورت بازنده‌اند و بدهکار! ! چه اسمشان از صندوق آراء بیرون بیاید یا نیاید هر روز که در خیابان‌های شهر قدم بزنند شرمگینِ عملکرد خود باید باشند! آجر به آجرِ دیوارهایِ شهر دردِ این زخم را به این زودی فراموش نخواهند کرد! و شرم این جسارت را فریاد خواهند زد، برشما قانونگذارانِ بی قانون! هر چند شهروندان خلاء قانون و یا تسامح و تساهل دراجرای قانون از طرف متولیان اجرایی انتخابات را در ایجاد این‌همه زشتیِ ماندگار را؛ بی تاثیر ندانسته و منتظر برخورد قانونی با قانون شکنان انتخابات خواهند بود.

از طرفی دستانِ بی ادعایِ پاک‌بانان زحمتکش و جوانان و علاقمندان شهر را به گرمی می‌فشارند تا شاید قسمتی از این زخم‌ها از در ودیوار شهر به کمک تینر و بنزین و... پاک شوند. ولی همچنان از خودشان سوال خواهند کرد که با زخم ایجاد شده بر روح و روانِ فرهنگ شهر چه کنند؟