تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۱۰/۱۶ ساعت ۱۴:۰۵
کد مطلب : ۱۴۱۶۷۱
کلید توقف بحران فروپاشی اجتماعی
مردم معترضند؛ این را فراموش نکنیم
سیدمحسن امامی فر
مردم چه آن ها که در خیابان بودند و چه کسانی که اصلا به خیابان نیامدند، معترضند. این را فراموش نکنیم.
معترض به فساد گسترده اداری و اقتصادی، شکاف طبقاتی، تبعیض و بی عدالتی، بیکاری و وضع معیشتی، فقر و آسیب های اجتماعی که فراگیر شده و بسیاری معضلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی دیگر که دامن گیرشان شده است.
بنابراین نباید اعتراضات را صرفا به آن ها که به خیابان آمدند محدود کرد. این انکار واقعیت موجود جامعه ایرانی خواهد بود.
طبقات ضعیف جامعه پس از آسیب دیدگی مفرط اقتصادی و تجربه تلخ فقر روز افزون به مرحله فروپاشی فردی و اجتماعی رسیده و خیلی ها زیر پوست شهر متاسفانه در حال تجربه این فرآیند هستند.
وقتی زن سرپرست خانوار مجبور است برای امرار معاشِ در حد بخور و نمیر خانواده‌اش تن فروشی کند، یعنی وارد فرآیند فروپاشی فردی، خانوادگی و اجتماعی شده است.
وقتی در حاشیه شهر، بی خانمان ها به قبرستان پناه می‌برند و گورخواب می شوند، وقتی پدر خانواده پس از بازنشستگی باید در چهار راه‌ها لواشک بفروشد، وقتی جوانان آینده ساز مملکت باید در ترافیک پفک بفروشند.
وقتی رانت خواران قدرت مقابل دیدگان آسیب دیدگان اقتصادی، بیکاران و کارتن خوابان و زباله گردان مانور تجملاتی می دهند یعنی فرآیند فروپاشی اجتماعی زنگ خطر را به صدا درآورده است.
زنگ خطری که سال‌هاست به صدا درآمده و صد افسوس که مسئولان از شنیدن آن عاجزند چرا که حتی الفبای مدیریت را هم بلد نیستند.
طبقات ضعیف جامعه زیر چرخ رانت خواران و سیاست‌های ناکارآمد دولت مردان در حال له شدن هستند.
افسوس که فعلن تمام جریانات و مسئولان صرفن به دنبال زاویه گرفتن از اعتراضات و کشیدن گلیم عافیت طلبی خود از آب گل آلود اتفاقات اخیر هستند.
همه می‌دانیم تخریب و اغتشاش صد در صد غیر قابل قبول و موجب رادیکالیزه شدن فضا و عدم تحقق مطالبات مردم است اما جای تاسف دارد که از اول اعتراضات، مواجهه جریانات سیاسی و مسئولان تنها به محکومیت اغتشاشات تقلیل یافته است. در واقع صورت مساله را نادیده گرفته و به حاشیه می پردازند.
وقت آن رسیده نخبگان، جریانات سیاسی و صاحبان قدرت و ثروت با دیدگاه های مختلف صدای معترضان خاموش و بیدار را شنیده و بر سر حل بحران های بزرگ اقتصادی و اجتماعی جامعه با یکدیگر گفتگو کرده و این گفتگوها به توافقات اصولی در جهت حل بحران ها و گام برداشتن در مسیر توسعه منتج شود.
این تنها کلید توقف بحران فروپاشی اجتماعی است.
دیگر نمی توان پشت گوش انداخت و باد به غبغب بیندازیم که غائله را فیصله دادیم.
این‌گونه نباشد که پس از فروکش کردن اعتراضات خیابانی، دوباره روز از نو باشد و روزی از نو!
دوباره در بر همان پاشنه سابق بچرخد. حرف های تکراری و سیاست های فلج کننده و بوروکراسی ویران کننده.
در واقع سیستم همان سیستم باشد و صرفن سیاست گذاران غیر متخصص، بی ریشه و رانت خواران قدرت طلب عوض شوند.
زمانی می توان نوید اتمام اعتراضات پیدا و خاموش را داد که مردم احساس کنند وضع زندگی شان بهتر شده و احساس رضایت حداقل نسبی داشته باشند.
این مهم زمانی محقق خواهد شد که بوروکراسی معیوب و سیاست های ناکارآمد اقتصادی را به کناری نهاد و تصمیمات بزرگ جهت اصلاحات ساختاری در راستای کاهش فاصله طبقاتی، از بین بردن فقر، رفع تبعیض و بی عدالتی، فسادهای مالی و کاهش آسیب های اجتماعی و ریل گذاری واقعی در مسیر رشد و توسعه را اتخاذ نمود.
مردم چه آن ها که در خیابان بودند و چه کسانی که اصلا به خیابان نیامدند، معترضند. این را فراموش نکنیم.
معترض به فساد گسترده اداری و اقتصادی، شکاف طبقاتی، تبعیض و بی عدالتی، بیکاری و وضع معیشتی، فقر و آسیب های اجتماعی که فراگیر شده و بسیاری معضلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی دیگر که دامن گیرشان شده است.
بنابراین نباید اعتراضات را صرفا به آن ها که به خیابان آمدند محدود کرد. این انکار واقعیت موجود جامعه ایرانی خواهد بود.
طبقات ضعیف جامعه پس از آسیب دیدگی مفرط اقتصادی و تجربه تلخ فقر روز افزون به مرحله فروپاشی فردی و اجتماعی رسیده و خیلی ها زیر پوست شهر متاسفانه در حال تجربه این فرآیند هستند.
وقتی زن سرپرست خانوار مجبور است برای امرار معاشِ در حد بخور و نمیر خانواده‌اش تن فروشی کند، یعنی وارد فرآیند فروپاشی فردی، خانوادگی و اجتماعی شده است.
وقتی در حاشیه شهر، بی خانمان ها به قبرستان پناه می‌برند و گورخواب می شوند، وقتی پدر خانواده پس از بازنشستگی باید در چهار راه‌ها لواشک بفروشد، وقتی جوانان آینده ساز مملکت باید در ترافیک پفک بفروشند.
وقتی رانت خواران قدرت مقابل دیدگان آسیب دیدگان اقتصادی، بیکاران و کارتن خوابان و زباله گردان مانور تجملاتی می دهند یعنی فرآیند فروپاشی اجتماعی زنگ خطر را به صدا درآورده است.
زنگ خطری که سال‌هاست به صدا درآمده و صد افسوس که مسئولان از شنیدن آن عاجزند چرا که حتی الفبای مدیریت را هم بلد نیستند.
طبقات ضعیف جامعه زیر چرخ رانت خواران و سیاست‌های ناکارآمد دولت مردان در حال له شدن هستند.
افسوس که فعلن تمام جریانات و مسئولان صرفن به دنبال زاویه گرفتن از اعتراضات و کشیدن گلیم عافیت طلبی خود از آب گل آلود اتفاقات اخیر هستند.
همه می‌دانیم تخریب و اغتشاش صد در صد غیر قابل قبول و موجب رادیکالیزه شدن فضا و عدم تحقق مطالبات مردم است اما جای تاسف دارد که از اول اعتراضات، مواجهه جریانات سیاسی و مسئولان تنها به محکومیت اغتشاشات تقلیل یافته است. در واقع صورت مساله را نادیده گرفته و به حاشیه می پردازند.
وقت آن رسیده نخبگان، جریانات سیاسی و صاحبان قدرت و ثروت با دیدگاه های مختلف صدای معترضان خاموش و بیدار را شنیده و بر سر حل بحران های بزرگ اقتصادی و اجتماعی جامعه با یکدیگر گفتگو کرده و این گفتگوها به توافقات اصولی در جهت حل بحران ها و گام برداشتن در مسیر توسعه منتج شود.
این تنها کلید توقف بحران فروپاشی اجتماعی است.
دیگر نمی توان پشت گوش انداخت و باد به غبغب بیندازیم که غائله را فیصله دادیم.
این‌گونه نباشد که پس از فروکش کردن اعتراضات خیابانی، دوباره روز از نو باشد و روزی از نو!
دوباره در بر همان پاشنه سابق بچرخد. حرف های تکراری و سیاست های فلج کننده و بوروکراسی ویران کننده.
در واقع سیستم همان سیستم باشد و صرفن سیاست گذاران غیر متخصص، بی ریشه و رانت خواران قدرت طلب عوض شوند.
زمانی می توان نوید اتمام اعتراضات پیدا و خاموش را داد که مردم احساس کنند وضع زندگی شان بهتر شده و احساس رضایت حداقل نسبی داشته باشند.
این مهم زمانی محقق خواهد شد که بوروکراسی معیوب و سیاست های ناکارآمد اقتصادی را به کناری نهاد و تصمیمات بزرگ جهت اصلاحات ساختاری در راستای کاهش فاصله طبقاتی، از بین بردن فقر، رفع تبعیض و بی عدالتی، فسادهای مالی و کاهش آسیب های اجتماعی و ریل گذاری واقعی در مسیر رشد و توسعه را اتخاذ نمود.
