دریاچه ای که نیست ...

گروه عکس: اقدامات نامناسب در گذشته و بی توجهی برخی دولت ها در برابر تغییرات اقلیمی و خشکسالی های پی در پی باعث خشکی بسیاری از دریاچه ها، تالاب ها و رودخانه های ایران طی دو دهه گذشته شده است. دریاچه ارومیه در شمال غرب کشور که یکی از شش دریاچه بزرگ نمک در کره زمین بشمار می آید مهمترین آن هاست.این دریاچه از سال ۱۳۸۶ هشت متر از آب باقیمانده خود را از دست داده و تا مرز نابودی کامل پیش رفته است. مهمترین بنادر و سواحل آن در جنوب شرقی دریاچه «بندر رحمانلو»،«بندر دانالو» و در شمال آن «بندر شرفخانه» کاملا خشک شده و جزایر آن که زمانی میان آب بودند، به خشکی متصل شده است، به صورتی که با پای پیاده یا با خودرو می توان به آنها رسید. علیرغم تبخیر بسیار سریع به دلیل گرمای شدید هوا، هنوز در نزدیکی پل میانگذر شهید کلانتری در نزدیکی ارومیه «جزیره اسلامی» و در ساحل «کاظم داشی» در نزدیکی گوورچین قلعه در حومه سلماس باقیمانده آب دریاچه را می توان مشاهده کرد، که امکان شنا در آن نیست و در عمیق ترن بخش ها حتا تا زیر زانو هم نمی رسد. در نتیجه این خشکسالی، بخش های وسیعی از دریاچه ارومیه به کویر نمک تبدیل شده است. طوفان های نمک بهره وری زمین های کشاورزی اطراف را کاهش داده درختان را خشک کرده و سلامتی مردم منطقه را به خطر انداخته و زندگی آبزیانی مانند میگوی آب نمک «آرتمیا» و برخی از پرندگان مهاجر مانند پلیکان، فلامینگو و غیره را در خطر قرار داده است.