مراسم رسمی بود. به هر حال نباید انتظار داشته باشیم اختلاط صورت بگیرد. این فضا تا بعد از نماز وجود داشت. بعد از نماز، محیط تغییر کرد. بعد از آن افراد همدیگر را می‌دیدند و خوش و بش می‌کردند اما قبل از افطار، افراد حداکثر با تکان دادن سر ابراز سلام و علیک می‌کردند.
 
* شما دوست داشتید سخنران مراسم باشید؟
 خیلی زیاد. خیلی زیاد. ولی فکر نمی‌کنم که این آرزو هیچ وقت تحقق پیدا کند.
 
* اگر سخنران بودید اهم مطالبی که بیان می‌کردید چه بود؟
 من اگر جزو سخنرانان بودم سعی می‌کردم ادای دین کنم و ادای وظیفه و تکلیف بکنم و صحبت‌هایم درباره مسائل جدی و واقعی مملکت باشد، نه مسائل ذهنی و شعاری.
 
* فکر می‌کنید رهبری از این مطالب شما استقبال می‌کردند؟
 بله. فکر می‌کنم صحبت‌هایی که توسط همکاران بنده بیان شد برای رهبری هم خسته‌کننده بود و حوصله‌بر و با شناختی که من از رهبری دارم خصوصا صحبت‌های آن خانم را و حتی آقایان را فکر نمی‌کنم خیلی جدی گرفته باشند.
 
* چه کسی شما را دعوت کرده بود؟
 آقای کلانتری از نهاد رهبری دانشگاه تهران تماس گرفتند. کارت را آوردند و چون من اطلاع نداشتم و ساعت 3 خبردار شدم و برنامه ساعت 6 شروع می‌شد، با یک ساعت تاخیر رسیدم. البته دیگرانی هم بعد از من رسیدند.
 
* در کنار شما آقای علی‌محمد حاضری بودند و افرادی که قدری نگاه سیاسی متفاوتی دارند مثل دکتر جواد اطاعت و ... . فکر می‌کنید همه از جناح‌های مختلف دعوت شده بودند؟
 به هر حال برخی به حسب جایگاه و موقعیت سازمانی‌ای که داشتند آمده بودند؛ مثل وزیر بهداشت، وزیر علوم، آقای حداد عادل، نایب رئیس مجلس و ... البته خیلی‌ها هم سمت نداشتند و از تهران و شهرستان‌ها بودند. فکر می‌کنم هزار نفری آمده بودند که همه مسئول نبودند و خیلی‌ها اساتید معمولی دانشگاه‌ها بودند.
 
* شما سال گذشته هم شرکت کرده بودید. چرا در این برنامه شرکت می‌کنید؟
 من پارسال نبودم و سال 91 بودم و از نهاد رهبری دعوت شدم و فکر می‌کنم کار درستی است که وقتی دعوت می‌شوی بروی. شاید روزی من این توفیق را پیدا کنم و مطالبی را به استماع ایشان برسانم؛ البته متفاوت از سخنرانانی که وجود دارند. این دوستان 2 سال پیش هم همین مطالب را بیان کردند.
 
* فکر می کنید دغدغه رهبری از برگزاری این مراسم چیست؟ صرفا یک افطاری معمولی است؟
 به نظر من رهبری می‌خواهند در جریان وضعیت دانشگاه‌ها قرار بگیرند، مشکلات را دریابند و فضاها را ببینند. یقینا هدف رهبری همین است. ایشان از ساعت 6 روی صندلی نشستند تا 9 که افطار شد. زمان کمی نیست. ایشان می‌توانند از زمانشان به شکل دیگری هم استفاده کنند اما وقت می‌گذارند و خیلی عمیق گوش می‌دهند و به نظر من یک مانور تبلیغاتی نیست چون نیازی به مانور ندارند. من نقد را متوجه همکارانم می‌دانم. اساتید به جای اینکه به مسائل واقعی جامعه بپردازند که از تلویزیون هم پخش می‌شود و ایشان هم در جریان هستند، از وقت خوب استفاده نمی‌کنند. قدر نمی‌دانیم و هدر می‌دهیم و مطالب کلیشه‌ای و تکراری را بیان می‌کنیم و فرصت را از دست می‌دهیم.
 
* فکر می‌کنید چرا این صحبت رهبری که دانشگاه جولانگاه رفتارهای سیاسی نشود توسط برخی جریانات اصلاح‌طلب و رسانه‌های منتسب به این افراد بایکوت شد؟
 یکی از پیامدهای رفتارهای کلیشه‌ای و شعاری که همکاران بنده برای رهبری بیان می‌کنند، همین است؛ تصویری که برای رهبری ترسیم می‌شود تصویر خیلی واقع‌بینانه و درستی از وضعیت دانشگاه نیست. متاسفانه وقتی آنجا می‌رویم به جای مطالب واقع‌بینانه مسائلی را مطرح می‌کنیم که با واقعیت جامعه ارتباط ندارد. وقتی درباره وضعیت دانشگاه‌ها اینگونه صحبت می‌کنیم که تنها مشکل دانشگاه فعالیت‌های سیاسی دانشگاه است، نتیجه این می‌شود. در صورتی که من استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران هستم. ما اساسا در دانشگاه‌ها چیزی تحت عنوان مشکل سیاسی که توسط دانشجویان یا گروه‌های سیاسی‌ای که خارج از دانشگاه هستند درست شده باشد، نداریم و دانشجویان دارای اینقدر فهم و شعور هستند که یک گروه سیاسی نتواند بیاید در دانشگاه تبلیغ کند و دانشجویان هم طرفدارش شوند. اصلا و ابدا. نباید فراموش کنیم که دانشگاه‌ها از سابقه شصت هفتاد ساله سیاسی - اجتماعی برخوردار هستند. دانشجویان همواره در صف مقدم مبارزات سیاسی بوده‌اند. بچه دبستانی نیستند که از بیرون بتوانیم آنها را تحت تاثیر قرار دهیم. مثلا حزب اصلاح‌طلب یک چیز بگوید و حزب اصولگرا یک چیز بگوید، آنها هم تحت تاثیر قرار بگیرند و با هم دعوا کنند! این نگاهی که توسط برخی رسانه‌ها و جریانات سیاسی بیان می‌شود، نگاه درستی نیست.

بهار نیوز