آغاز آموزش روزنامه‌نگاری در ایران

نخستین دوره آموزش روزنامه‌نگاری در ایران 14 ژوئن 1956 (24 خرداد 1335) با استفاده از استادان داخلی و خارجی در ساختمان مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات (تهران - ابتدای خیابان خیام) آغاز به کار کرد. مدیریت وقت موسسه اطلاعات برگزاری امتحان انتخاب دانشجو برای این دوره آموزشی را به دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران سپرده بود.

مواد امتحان کتبی عبارت بود از معلومات عمومی، هوش و نیز سنجش استعداد (تِست آمریکایی که تا آن زمان در ایران سابقه نداشت). امتحان شفاهی (مصاحبه) برای تشخیص داشتن قیافه جذّاب و برخورد اجتماعی متناسب بود. شرایط داوطلبان باید مطابق استاندارد بین‌المللی دانشجویان رشته روزنامه نگاری می بود.

سایت دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی رسانه‌ها این مطلب را منتشر کرده و یادآور شده است: در کشورهای صنعتی (اصطلاحا؛ پیشرفته) تنها رشته تحصیلی که اصطلاحا کنکور ورودی دارد «رورنامه نگاری» است؛ نه برای انتخاب شماری کم از میان انبوه داوطلب، بلکه برای برگزیدن افراد مستعد این حرفه.

پذیرفته شدن در امتحان استعداد و هوش، پیش شرط ورود به رشته‌های روزنامه‌نگاری در دانشگاه‌های این ممالک است، زیرا که روزنامه‌نگاری یک دیسیپلین صد درصد آکادمیک نیست، و برای تولید یک روزنامه‌نگار موفق استعداد، معلومات عمومی، هوش سرشار، بنیه جسمانی و علاقه‌مندی فراوان به این پیشه لازم حتمی است.

«روزنامه نگاری» حرفه‌ای تجربی است و بنابراین، بدون داشتن استعداد لازم و تنها با شرکت در کلاس درس نمی‌توان روزنامه‌نگار شد به همانگونه که نمی‌توان از کلاس درس شاعر، سوارکار و چترباز بیرون آمد.

در آن سال از میان صدها داوطلب، تنها 13 نفرشان شایسته ورود به دوره آموزشی تشخیص داده شده بودند که پس از گذشت 58 سال هنوز چهار نفر از آنان به کار قلم سرگرم‌اند. روش کار نخستین دوره آموزش روزنامه‌نگاری ایران بسیار مدرن بود؛ به این ترتیب که دانشجویان در ساعات صبح در تحریریه روزنامه کارآموزی می‌کردند و با خبرنگاران به دنبال خبر می‌رفتند و عصرها و شب‌ها در کلاس به درس مدرّسان گوش فرا می‌دادند.

غلامحسین صالحیار (متوفی)، ر. اعتمادی، نوشیروان کیهانی‌زاده (ناشر روزنامک و مؤلف تاریخ آنلاین ایرانیان)، هوشنگ پورشریعتی (متوفی)، محسن میرزایی، همایون فروزان، یوسف خوشرو، محمدعلی مقدس‌زاده، دکتر مستوفی، منوچهر صمصامی و ... از جمله فارغ التحصیلان این دوره بودند.