زنانی که مردانه ایستاده‌اند!

گروه سياسي- داريوش احمديان: عدم تعهد اعضای فراکسیون امید به آرمان هایی که بر آن اساس از مردم رای گرفته‌اند قصه‌ی پر غصه‌ای است که در این چند ماه از زبان‌های مختلفی بیان شده است و تازه‌ترین نمونه اش هم بیانیه‌ی شدید اللحن انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران خطاب به فراکسیون امید بود اما این لیوان نسبتا خالی نیمه‌ی پری هم دارد و آن، اقلیتی هستند که مردانه پای آرمان‌های اصلاح طلبی ایستاده‌اند و از برخوردهای احتمالی یا ردصلاحیت در انتخابات دور بعدی مجلس هراسی به دل راه نمی‌دهند.

از علی مطهری، محمود صادقی، احمد مازنی و چند نفر دیگر که بگذریم به نام زنانی بر می‌خوریم که چندان نام آشنا هم نیستند و مانند بسیاری دیگر از اعضای فهرست امید تنها بواسطه‌ی تایید بزرگان جریان اصلاحات شانس رای آوری در انتخابات94 نصیبشان شد. زنانی که در برخی موارد حتی بیش از رییس فراکسیون امید و چهره‌های شناخته شده‌ی دیگر به میدان می‌آیند و صدای بخشی از جامعه را به گوش تصمیم گیران می‌رسانند. زنانی مانند پروانه سلحشوری، پروانه مافی، ‌فاطمه ذوالقدر، طیبه سیاووشی و. . . که در موضوعاتی حساسیت برانگیز که گاهی حتی رسانه‌های مدعی اصلاح طلب هم علاقه‌ای به دنبال کردنش ندارند اظهار نظر می‌کنند.

این افراد در این چند ماه نشان داده‌اند که حضورشان در مجلس برای این نیست که از این نمد کلاهی برای خود ببافند و فارغ از مصلحت سنجی‌های نابجا آنچه حق می‌پندارند را بیان می‌کنند. آن‌ها که در جست و جوی تفاوت مجلس فعلی با مجلس گذشته هستند می‌توانند این نکته را بعنوان یک تفاوت مهم در نظر بگیرند که اگر در مجلس نهم یک علی مطهری و مسعود پزشکیان بود امروز حداقل ده نفر هستند که صراحت را چاشنی کنشگری سیاسی خود کرده‌اند و از پرداخت هزینه هایش هم واهمه‌ای ندارند.

این که بگوییم این تعداد برای مجلسی که نیمی از کرسی‌های آن متعلق به جماعتی است که با داعیه‌ی اصلاح طلبی رای آورده‌اند کم است سخن به جا و حقی است اما نباید از خاطر ببریم که در چه ساختار سیاسی زیست می‌کنیم. ساختاری که در آن شخصیت گرانقدری مانند هاشمی رفسنجانی صلاحیت رییس‌جمهور ‌شدن ندارد، شخصیتی مانند سید محمد خاتمی که محبوب قلوب بسیاری از مردم این دیار است ممنوع التصویر و ممنوع البیان است و برای دیدن یک نمایش هم باید مجوز لازم را بگیرد، در برخی موارد فعالان سیاسی و اجتماعی دچار محدودیت‌های شدیدی می‌شوند و. . . در یک چنین وضعیتی و با رد صلاحیت‌های گسترده‌ی چهره‌های ارشد جریان اصلاحات کاملا طبیعی است که فهرست امید به صورت نصفه و نیمه و با افرادی امتحان پس نداده که در بینشان هم سوءاستفاده گران و اعضای حزب پرجمعیت باد هم هستند خواهد بود.

با همه‌ی این حرفها همواره باید به خاطر داشته باشیم که مجلس دهم با همه‌ی انفعال هایش بسیار قابل تحمل‌تر از مجلسی است که در آن امثال کوچک‌زاده ‌‌‌و رسایی و حسینیان و. . . باشند و این وضعیتِ بهتر از گذشته حاصل تدبیر بزرگان اصلاحات با خالی نکردن میدان و از آن مهم‌تر حضور گسترده‌ی ما مردم است. عدم حضور در پای صندوق‌های رای یعنی تکرار تجارب تلخ گذشته.