بهار نیوز - 7 آبان؛ روز كوروش بزرگ گرامی باد

گروه سیاسی: حجت الاسلام محمدی علی آهنگران در کانال تلگرامی خود نوشت: امروز در عرف غير رسمي روز كوروش بزرگ نام گرفته است. كوروش اولين پادشاه بزرگ هخامنشي تا٥٣٠ سال پيش از ميلاد مسيح ميزيسته و در زمان او ايرانزمين يكي از بزرگترين امپراتوري هاي جهان بوده است. او شخصيتي مورد احترام در بين همه اديان الهي است كوروش نيز مثل بسياري از اسطوره هاي تاريخي مورد مصادره و بهره برداري سياسي قرار گرفته و ناسيوناليستهاي افراطي و پان ايرانيسنتهاي تندرو او را در مقابل اسلام قرار داده اند نظير همان كاري كه مسلمانان تندرو با چهره هاي برجسته اسلامي كرده و ايشان را نقطه مقابل شخصيتهاي ملي و ميهني پيش از اسلام تعريف كرده اند.

در اين ميان اما علماي بزرگي همچون علامه طباطبايي كوروش را همان ذوالقرنين كه نامش در قرآن به نيكي ياد شده مي دانند قرینه‌هایی كه ایشان برای تأیید نظر خود (از آیات سوره كهف که درباره ذوالقرنین است و انطباق با تاریخ) می‌آورند از این قرار است‌:
- ذوالقرنین شخصیتی است كه خداوند به او تمكن در روی زمین و قدرت و اختیار داده است و این با شخصیت كورش كه بر بخش عظیمی از آسیا و اروپا دست یافته و نخستین امپراتوری بزرگ تاریخ را تأسیس كرده است‌، توافق دارد
- ذوالقرنین مطرح شده در قرآن خداشناس و موحد است و كورش هم خداشناس و یكتاپرست بوده است و معقول‌ترین تاریخی كه برای ظهور زرتشت یاد می‌شود، بین قرن ششم پیش از میلاد است که با تاریخ حیات كورش توافق دارد.
-ذوالقرنین سفر یا لشكركشی به غرب یا مغرب خورشید داشته است و این با لشكركشی كورش به سیری در آسیای صغیر و تسخیر آن سرزمین انطباق دارد.
- ذوالقرنین سفر یا لشكركشی به شرق یا مشرق خورشید داشته است و این با لشكركشی كورش به جنوب شرقی و (مكران و سیستان‌) و شمال‌شرقی (حدود بلخ‌) انطباق دارد.
- ذوالقرنین با قومی وحشی مواجه شده است و این با رفتن كورش به سمت شمال و نبرد با اقوام وحشی «سكا» كه به عبارتی همان یأجوج و مأجوج هستند، انطباق دارد. در این جا كورش اقوام وحشی را عقب می‌راند و در معبر داریال سدّی با آهن و مس می‌سازد كه هنوز بقایای این سد برپاست‌.
گزفنون، یک وصیت نامه به کوروش نسبت می‌دهد و در قسمت آخری آن، از زبان او چنین می‌نویسد: ... فرزندان من، چون بمیرم، تن مرا در زر و سیم نپوشانید و به گوهرها میارایید، بلکه به شتاب آن را به خاک بسپارید. زیرا چه سعادتی بالاتر از این که آدمی، به خاک برگردد{خاکی که} پردازنده و پرورندهٔ همه چیزهای نیکوست. و چون همه عمر دوستدار مردمان بوده‌ام، کام من آن است که پس از مرگ نیز به آغوش خاک برگردم.[خاکی که] مردمان را به سان مامی نیکوکار و مهربان است.