تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۲/۱۸ ساعت ۱۳:۰۰
کد مطلب : ۱۲۶۷۷۷
درباره ایوبی؛ قدرشناس باشیم
روزنامه بهار: حجت الله ایوبی بعد از یکی، دو روز تایید و تکذیب در نهایت جای خود را در سازمان سینمایی به حیدریان داد. احتمالا این تغییر نیز مانند هر تغییر دیگری برخی را به این فکر خواهد انداخت که برای بهره مند شدن از موهبت‌های رانتی از رئیس سابق بد بگویند و نسبت به رئیس جدید مجیز و تملق. این اخلاقی است که اگر بخواهیم بی تعارف به هم نگاه کنیم در وجود خیلی از ما وجود دارد. در نتیجه اصلا بعید نیست که برخی از اهالی سینما در این روزها آن چنان از ضعف ایوبی بگویند که مخاطبی که از همه جا بی خبر است به این نتیجه برسد که رئیسِ -حالا دیگر پیشین سازمان سینمایی- وضعیتی را ایجاد کرده بود که حتی دوران سیاه مدیریت شمقدری نیز در برابرش کارنامه قابل قبولی است. خلاصه اش آن که عادت کرده‌ایم هر بار از یک طرف بام بیفتیم.
ایوبی با همه ضعف هایش ویرانه‌ای را که تحویل گرفته بود که مهمترین مشخصه اش بی اعتمادی شدید متقابل بین دولت و اهالی سنیما بود را به وضعیتی نرمال برگرداند. با آغوش باز پذیرای نقدهای تند اهالی همیشه معترض سینما بود، خانه سینما را که اغیار بر آن قفل سنگینی از بی احترامی و بی اعتمادی زده بودند را با کلید تدبیری که پشتیبانی مقامات ارشد دولت را نیز به همراه داشت گشود. برای اولین بار به شفاف‌ترین شکل ممکن اسامی اعضای شورای ساخت و شورای نمایش را به شکل عمومی اعلام کرد.
بسیاری از خطوط قرمزی که در دولت پیشین دست و پای سینماگران را بسته بود از سر راهشان برداشت، بخش خصوصی را برای ساخت سالن سینما‌ترغیب و تشویق کرد و به قول خودش قصد برپا کردن «نهضت سالن‌سازی» را داشت،گام‌های اولیه خوبی هم در این بخش برداشته شد، بعد از سال‌ها رکود سینما در دو، سه سال اخیر فروش سینما اوج گرفت و از همه این‌ها مهمتر بساط «فیلم فاخر» که همان فیلم‌های بی خاصیت رانتی در دولت پیشین بود را جمع کرد و به صراحت گفت که منابع مالی اندک در حوزه سینما برای همه است و دیگر از آن خاصه‌خرجی‌های گذشته برای عده‌ای خاص خبری نیست. قطعا کارنامه ایوبی نیز حاوی اشکالاتی است اما انصاف نیست که «نیمه پر لیوان» را فراموش کنیم و با بزرگنمایی برخی مسائل مانند توقیف تعداد بسیار اندکی از فیلم‌ها در این سه سال و نیم که اهالی سینما باخبرند که علت به وقوع پیوستن آن‌ها لزوما به حوزه ریاست سازمان سینمایی برنمی گشت بخواهیم نگاهی غیر منصفانه به عملکرد مرد آرام و صریح فرهنگ ایران بیندازیم.
ایوبی با همه ضعف هایش ویرانه‌ای را که تحویل گرفته بود که مهمترین مشخصه اش بی اعتمادی شدید متقابل بین دولت و اهالی سنیما بود را به وضعیتی نرمال برگرداند. با آغوش باز پذیرای نقدهای تند اهالی همیشه معترض سینما بود، خانه سینما را که اغیار بر آن قفل سنگینی از بی احترامی و بی اعتمادی زده بودند را با کلید تدبیری که پشتیبانی مقامات ارشد دولت را نیز به همراه داشت گشود. برای اولین بار به شفاف‌ترین شکل ممکن اسامی اعضای شورای ساخت و شورای نمایش را به شکل عمومی اعلام کرد.
بسیاری از خطوط قرمزی که در دولت پیشین دست و پای سینماگران را بسته بود از سر راهشان برداشت، بخش خصوصی را برای ساخت سالن سینما‌ترغیب و تشویق کرد و به قول خودش قصد برپا کردن «نهضت سالن‌سازی» را داشت،گام‌های اولیه خوبی هم در این بخش برداشته شد، بعد از سال‌ها رکود سینما در دو، سه سال اخیر فروش سینما اوج گرفت و از همه این‌ها مهمتر بساط «فیلم فاخر» که همان فیلم‌های بی خاصیت رانتی در دولت پیشین بود را جمع کرد و به صراحت گفت که منابع مالی اندک در حوزه سینما برای همه است و دیگر از آن خاصه‌خرجی‌های گذشته برای عده‌ای خاص خبری نیست. قطعا کارنامه ایوبی نیز حاوی اشکالاتی است اما انصاف نیست که «نیمه پر لیوان» را فراموش کنیم و با بزرگنمایی برخی مسائل مانند توقیف تعداد بسیار اندکی از فیلم‌ها در این سه سال و نیم که اهالی سینما باخبرند که علت به وقوع پیوستن آن‌ها لزوما به حوزه ریاست سازمان سینمایی برنمی گشت بخواهیم نگاهی غیر منصفانه به عملکرد مرد آرام و صریح فرهنگ ایران بیندازیم.
