محمدرضا خاتمي، فعال سياسي نام‌آشناي اصلاح‌طلبان كه روزگاري نايب‌رييس مجلس ششم بود و تجربه دبيركلي جبهه مشاركت ايران اسلامي را هم در كارنامه دارد طي گفت‌وگويي با «اعتماد» دلايل اين حمايت مجدد را شرح داد. او معتقد است براي ارزيابي روحاني نبايد به ايده‌آل‌هاي‌مان نگاه كنيم بلكه بايد به ياد بياوريم از او چه مي‌خواستيم و حالا براي‌مان چه دستاوردي داشته است؟ اگر اين گونه به كارنامه روحاني نگاه كنيم حتما او را رييس‌جمهوري موفق و حتي فراتر از انتظار مي‌دانيم. روحاني مطالبات اصلاح‌طلبان را به پيش مي‌برد و در شرايط امروز تنها كسي است كه مي‌تواند اين جريان فكري را نمايندگي كند.

 

مهم‌ترين دليل حمايت اصلاح‌طلبان از روحاني اين است كه او كشور را از انزوا، اقتصاد را از ورشكستگي و ساختار را از فراگير شدن فساد نجات دهد. اين دلايل خوبي براي اعتماد دوباره به روحاني است. اما انتخابات هميشه يك سوي ديگر هم دارد. اگر روحاني نباشد چه مي‌شود؟ خاتمي معتقد است از بين رييسي و قاليباف هركدام كه رييس‌جمهور شوند وضعيت مردم به مراتب بدتر از دوران احمدي‌نژاد خواهد بود. به همين دليل هم او مي‌گويد: «بايد به دنبال اين باشيم كه آقاي روحاني با يك راي قاطع و بسيار اثرگذاري انتخاب شود كه خود به خود بسياري از مخالفت‌هاي آينده را خنثي خواهد كرد.»

 

او در ميانه مصاحبه به تركيب جديد مجلس هم اشاره مي‌كند و مي‌گويد با اين مجلس كابينه دوم روحاني بهتر از قبل خواهد بود. ضمانت اين گفته‌اش هم جامعه مدني، رسانه‌هاي غير رسمي و البته جرياني به وسعت و عمق اصلاح‌طلبي است. خاتمي در ارزيابي امروز خود از وضعيت جبهه حاميان روحاني معتقد است موتور محرك جامعه جوانان و طبقه متوسط هستند. اين موتور امروز روشن شده و جاي اميدواري است كه در روزهاي آينده بخش‌هاي ديگر جامعه نيز كه در ترديد به سر مي‌برند به حمايت از روحاني برخيزند.

به ياد بياوريم در شرايطي كه در سال ٩٢ وارد انتخابات شديم، انتخاباتي كه كانديداي اول اصلاح‌طلبان آقاي خاتمي بود و به هر دليلي ايشان وارد عرصه نشد و بعد آقاي هاشمي بود كه به آن نحو با او برخورد شد و بعد دو كانديداي معتدل و اصلاح‌طلب در ميدان بودند، با تدبير و دور انديشي اصلاح‌طلبان توانستند صحنه انتخابات را به گونه‌اي سامان دهند كه خروجي آن آقاي دكتر روحاني باشد. علت اينكه آقاي روحاني در آن زمان انتخاب شد، اين بود كه ما بر سر يك دو راهي بوديم. سقوط كشور يا نجات كشور اين دو راهي بود. آقاي روحاني اگر انتخاب نمي‌شد كشور سقوط مي‌كرد. كما اينكه زماني كه ايشان هم انتخاب شد، چيزي از كشور باقي نمانده بود. اقتصاد ورشكسته، انزواي كامل جهاني، گسترش فساد در همه عرصه‌ها، سوءتدبير و از همه بدتر سايه جنگ و تحريم بر كشور گسترده شده بود.

 

دولت آقاي روحاني دولت نجات بود؛ نجات كشور از سراشيب سقوط. اگر به همه مصاحبه‌ها و سخنراني‌ها و نوشته‌هاي آن زمان كه مراجعه كنيد تنها انتظار ما از دولت آقاي روحاني اين بود كه با عقلانيت، تدبير و دورانديشي نگذارد كشور سقوط كند. نه‌تنها در اين ٤ سال اين امر محقق شد بلكه فراتر از آن هم به دست آمد. ما در عرصه بين‌المللي جايگاه و اعتبار خاصي پيدا كرديم. در عرصه اجتماعي و فرهنگي و دانشگاه‌ها گشايش‌هاي خوبي به وجود آمد. در عرصه اقتصاد هم شاهد هستيم كه فرآيند سقوط متوقف شده است. چون فراتر از آني بود كه ما تصور مي‌كرديم. آقاي روحاني در طول اين ٤ سال با وجود همه ايرادات و انتقاداتي كه ممكن است به او وارد باشد، توانسته است از خرابي‌هاي وحشتناكي كه قبل از خود بوده آواربرداري كند. توانسته فعلا گودالي را از زباله‌ها و نخاله‌ها پاك كند و الان وقت اين است كه ما سنگ‌هاي ديگري را روي سنگ بگذاريم. الان در ادامه ماموريت دولت نجات نيازمند دولت توسعه و بازسازي كشور و انقلاب‌مان هستيم. رييس‌جمهور شدن آقاي روحاني به اين معنا نيست كه او فردي است كه ما از هر لحاظ او را بي‌عيب مي‌دانيم و كس ديگري را شايسته‌تر از او نمي‌دانيم. بلكه به اين معنا است كه در شرايط فعلي تنها كسي كه در اين عرصه با توجه به همه جوانب امر مي‌تواند كشور را به پيش ببرد و بخشي از اين مشكلات و مصايبي را كه از گذشته باقي مانده است، ترميم كند آقاي روحاني است.

 

البته مطمئن هستم در چهار سال دوم آقاي روحاني چهار سال اول نخواهد بود. كابينه‌اي خواهد داشت كه با كابينه اول متفاوت خواهد بود. الان شرايط سياسي كشور ما و وضعيت مجلس و آرايش قواي سياسي نسبت به سال ٩٢ خيلي متفاوت شده است و آقاي روحاني هم نشان داده كه مرد تدبير و مرد زمانه خود است. بنابراين فكر مي‌كنم اگر به كشورمان دلبسته هستيم، اگر مي‌خواهيم رشد و توسعه و پيشرفت داشته باشيم در اين انتخابات كه كانديداهايش مشخص است تنها كسي كه مي‌تواند ما را پيش ببرد آقاي روحاني است.

در جامعه ما متاسفانه احزاب و سازمان‌هاي متشكلي كه پايگاه‌هاي خودشان را در بين مردم داشته باشند، نداريم. تنها برخي رسانه‌هاي غير رسمي و فضاي مجازي را داريم كه آن هم عرصه مجادلات فراواني است. آنچه من شاهد هستم اين است كه تصميم‌گيرنده و تصميم ساز در عرصه‌هاي مهم سياسي طبقه متوسط و به خصوص جوانان هستند. آنها خوشبختانه آگاهي و اطلاع كافي از آنچه بر سر كشور آمد و آنچه در اين ٤ سال گذشته دارند، مي‌دانند ما كجا بوديم، به كجا رسيديم و به كجا بايد برويم. اين عقل رشد يابنده كه در طبقه متوسط ما وجود دارد شاهد هستيم كه امروز كار خود را انجام مي‌دهد. هم احساس نگراني كرده از اينكه ما به آن گذشته تاريك برگرديم، هم اميد دارد كه اگر بخواهيم به پيش برويم بايد به آقاي روحاني تكيه كنيم. اين به اين معنا نيست كه همه كساني كه در انتخابات پاي صندوق راي مي‌آيند از شخص آقاي روحاني خوش‌شان بيايد يا از برنامه‌هاي او حتما حمايت كنند اما اين را مي‌دانند كه راهي جز اين نيست. اين راهي است كه بايد آن را بپيماييم. ما بايد اين را اساس كار خود قرار دهيم تا شفاف براي جامعه روشن شود كه كجا بوديم و به كجا رسيديم و به كجا رفتيم. متاسفانه زبان خود دولت در بيان اينكه كجا بوديم و به كجا رسيديم الكن است. آنچنان كه بايد و شايد نتوانسته اين وضعيت را براي مردم روشن كند.

 

شاهديم كساني در عرصه انتخابات حاضر شده‌اند كه به جاي اينكه بنويسند مار، مار را نقاشي مي‌كنند. اما به نظر من وقتي در ميان مردم هستيم مي‌بينيم كه آن طبقه متوسط اثرگذار كه تصميم‌ساز و راي‌ساز است، به خوبي متوجه اين موضوع شده‌اند و ما بايد بتوانيم ارتباط لازم را با آنها بگيريم و تشويق كنيم كه فقط به اين امر كفايت نكنند كه خودشان پاي صندوق راي بروند، بلكه ستادي شوند و حداقل چند نفر از فاميل و اعضاي خانواده شان را وارد اين عرصه كنند. من احساس مي‌كنم موتور اين حركت روشن شده است. اميدوارم كه در روز انتخابات باز هم شاهد اين باشيم كه اين عقلانيت و تدبير كه در جامعه وجود دارد باز هم دولت عقل و تدبير را روي كار بياورد.

اگر ما بر اساس روندي كه در طول دو سه دهه گذشته بوده است، پيش برويم بايد به راحتي آقاي روحاني را رييس‌جمهور كنيم. باز هم تكيه ما بر مردم است. مردم هميشه وقتي در طول اين سال‌ها به كسي اعتماد كردند اعتمادشان را كامل كرده‌اند. گفته‌اند كه به او راي دهيم و امكانات و وقت بدهيم تا بتواند برنامه‌هايش را كامل كند. ضمن اينكه همه مردم اين را مي‌دانند كه آقاي روحاني تنها يك سال رييس‌جمهوري بوده كه توانسته كمي نفس راحت بكشد. چون سه سال عمر دولتش را با مجلسي رو به رو بود كه در مخالفت با برنامه‌هايش كوتاهي نمي‌كرد. آقاي روحاني يك سال در حقيقت رييس‌جمهور بوده است. مردم نيز در اين يك سال ديده‌اند كه در حيطه‌اي كه قدرت داشته چه كار عظيمي انجام داده است و آن هم برجام بوده است. برجام را فقط حل مساله هسته‌اي ندانيم. مردم هم نمي‌دانند. برجام يعني پايه‌گذاري بنياني كه روي آن اقتصاد و فرهنگ و روابط خارجي و رشد و توسعه بايد بنا شود. فقط اين نيست كه سايه جنگ را از كشور دور كرده باشيم. فكر مي‌كنم مردم حتما اين فرصت دوباره را به آقاي روحاني خواهند داد كه كارش را كامل كند.

 

در چهار سال دومي كه سه سالش با مجلسي همراه، طي مي‌شود. براي اينكه مشكلات را كم كنيم، عقلانيت و تدبير مردم اين را حكم مي‌كند. غير از سال ٨٨ كه مسائل خاص خودش را داشت در بقيه دوره‌ها روساي جمهور دو دوره‌اي بوده‌اند. اين هميشه خواست حاكميت نبوده است اما اراده مردم بر اين امر بوده است. در اين دوره نيز اين امر تكرار خواهد شد اما كار سخت است. رقباي روحاني در تخريب كردن ورزيده شده‌اند. همه امكانات براي تخريب را در اختيار دارند. بنابراين بايد تلاش كنيم كه فقط رضايت به اين نداشته باشيم كه آقاي روحاني برنده اين انتخابات خواهد بود. بايد به دنبال اين باشيم كه آقاي روحاني با يك راي قاطع و بسيار اثرگذاري انتخاب شود كه خود به خود بسياري از مخالفت‌هاي آينده را خنثي خواهد كرد.

بهار نیوز