عبدالرضا پهلوی در فلوریدای آمریکا زندگی می کرد ولی چون نام خود را تغییر داده بود معلوم نبود مرده است یا زنده تا این که روشن شد در سال 1383 و با نام دیگر از دنیا رفته است. خود شاه (محمد رضا) در 5 مرداد 1359 در قاهره جان سپرد. علیرضا اما قبل از همه برادران و در عصر سلطنت محمد رضا در سال 1333 در یک سانحه هوایی کشته شده بود و دیگران پس از سقوط سلطنت.  احمد رضا در سال 61 و در پی ابتلا با سرطان خون در فرانسه درگذشت. محمود رضا هم در سال 1390 چشم از جهان فرو بست.

جالب تر از همه حمید رضا بود که از ایران خارج نشد و در سال 71 در تهران درگذشت و تنها فرزند رضاشاه و برادر محمدرضا شاه است که در ایران به خاک سپرده و قبر او در بهشت زهراست. با تعیین تکیف حیات و ممات عبدالرضا تنها ابهام باقی مانده درباره زنده یا مرده بودن غلامرضا یا همان شاپور غلامرضا بود و در انظار هم ظاهر نمی شد تا 18 اردیبهشت 1396 که خبر مرگ او منتشر شد و بدین ترتیب از 7 پسر رضا شاه دیگر هیچ یک زنده نیست:

محمدرضا، علیرضا، عبدالرضا، احمدرضا، محمودرضا ، حمید رضا و غلامرضا که به جز حمیدرضا هیچ یک در ایران مدفون نیستند چون درباره علیرضا پهلوی هم دقیقا مشخص نیست که در ایران مدفون است یا نه و گفته می شود شیخ صادق خلخالی پس از تخریب آرامگاه رضا شاه نه جنازه ای از او یافت و نه فرزندش علیرضا و دقیقا مشخص نیست جنازه ها را منتقل کردند یا از اول هم جسدی وجود نداشته و جنازه علیرضا را همان موقع به مسجد رفاعی قاهره انتقال دادند.

شاپور غلامرضا مشهورترین برادر شاه بود و مانند اشرف شایعات بسیاری درباره او وجود داشت. مشهورترین شایعه درباره او ماجرایی است که همه نقل می کنند ولی صحت و سقم آن دقیقا مشخص نیست. آن ماجرا این است که شاپور غلامرضا در ورزشگاهی بوده و وقتی حضور او اعلام می شود جمعیت حاضر واکنش استقبالی نشان نمی دهند ولی تا غلامرضا تختی که از سال های قهرمانی فاصله گرفته بود برای تماشا پا به سالن می گذارد جمعیت یک صدا او را تشویق می کنند به حدی که غلامرضا پهلوی ناگزیر از ترک سالن می شود. گوینده بار دیگر نام شاپور غلامرضا را می آورد اما مردم فریاد می زنند غلامرضای تختی...

نویسنده این سطور مثل بسیاری دیگر این داستان را شنیده ولی با قاطعیت نمی تواند آن را تأیید کند هر چند ارتباط آن با مرگ جهان پهلوان غلامرضا تختی قطعا صحت ندارد. ماجرای حضور هم زمان دوغلامرضا اما به روایت کتاب «تختی» نوشته حبیب جعفریان/ انتشارات سروش از این قرار است:  «در بهار 42 وقتي بازي‌هاي دوستانه ايران و شوروي در تهران انجام مي‌شد، اتفاقي افتاد كه همه را از صرافت پادر مياني كردن انداخت. از روز اول، رييس فدراسيون، سازمان تربيت بدني، كشتي ‌گير‌ها به مش‌علي سرايدار سالن سپرده بودند كه مبادا تختي را به سالن راه بدهد و گرنه پدرش را در مي‌آورند، اما روزي كه تختي آمد، مش‌علي صداي گرم او را شنيد كه پشت در ورودي بود و مي‌گفت: عزيز، علي،در را باز كن. او نتوانست طاقت بياورد و در را باز كرد.

 هر چند مي‌دانست پدرش را درمي‌آوردند و مي‌دانست شاپور غلامرضا داخل سالن نشسته است. همراه تختي جمعيتي كه دورش بودند هم داخل سالن ريختند. او را گرفتند روي دوش و دور مي‌چرخاندند، كف مي‌زدند صلوات مي‌فرستادند و يك صدا مي‌گفتند: رستم دستان، كجايي؟بيا / نور دو چشمان، كجايي؟ بيا. تختي آن بالا گريه مي‌كرد همه چيز به هم ريخته بود. بالاخره پهلوان را پايين گذاشتند. او رفت وسط سالن ايستاد؛ سه بار از سه سو به مردم تعظيم كرد و بعد رفت نشست پشت به جايگاه. به دقيقه نكشيد كه غلامرضا پهلوي بلند شد و به قهر از سالن رفت.»

جدای این که این داستان تا چه حد واقعیت دارد این واقعیت قابل توجه است که غلامرضای پهلوی 50 سال پس از مرگ غلامرضای تختی زندگی کرد اما نام تختی در تمام این 50 سال زنده است و غلامرضا در بیشتر این سال ها انگار که مرده بود...