تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۲/۲۴ ساعت ۱۲:۳۸
کد مطلب : ۱۳۰۰۸۵
خشت اول چون نهد معمار کج...
صادق صدرایی
اگر گشتی در جامعه بزنیم می‌بینیم که بخشی از جامعه به سادگی آب خوردن به مسئولان کشور هزاران انگ و تهمت می‌زنند. بدون آن که در دادگاهی این اتهامات ثابت شده باشد. در نگاه بخشی از مردم همه مسئولان کشور دزدند و برای این بخش از جامعه تفاوتی ندارد که چه دولتی بر سرکار باشد و حتی پس از انقلاب و پیش از انقلاب هم چندان برایشان موضوعیت ندارد، آنان کلیه افرادی که در قدرت باشند را دزدانی می‌دانند که مشغول پر کردن جیب خود هستند. تا اینجای کار همه چیز طبیعی است، به هر حال ممکن است در هر جامعه‌ای بخشی از مردم چنین نگاهی داشته باشند و آن چنان هم دارای اهمیت نیست اما مشکل از جایی آغاز می‌شود که فردی با چنین شیوه‌ای در یک انتخابات پیروز شود. از انتخابات88 می‌گویم و اتهام زنی‌های گسترده احمدی نژاد و همراهانش به بزرگان نظام. آن انتخابات هر چه که بود در نهایت احمدی نژاد را به عنوان رئیس‌جمهوری اسلامی ایران بر کرسی قدرت نشاند. یکبار دیگر مرور کنیم؛ فردی که مانند آن بخش از جامعه که در مقدمه آمد همه را دزد می‌داند از طرف اکثریت برگزیده می‌شود.
حالا به انتخابات96 و مناظره سوم این انتخابات نگاهی بیندازیم. فردی که خودش در مظان اتهام به واسطه واگذاری غیر قانونی املاک شهرداری تهران است رئیس‌جمهور قانونی کشور را به فساد و رانت متهم می‌کند. موضوعی که مربوط به سی‌سال پیش است را بیان می‌کند و با اینکه در این سی سال هم در هیچ محکمه‌ای چنین حکمی اعلام نشده است ولی از نگاه احمدی نژاد ثانی فساد و رانت رخ داده است. به بیان دیگر در نگاه شهردار تهران محکمه و عدلیه و دستگاه قضایی اهمیتی ندارد و همین که در نگاه ایشان فساد و رانتی در زندگی رقیبش وجود دارد می‌توان حکم داد و آن حکم را برای مردم قرائت کرد.
به همین سادگی منتخب اکثریت را بدون هیچ حکم قضایی متهم به فساد و رانت خواری می‌کنند و کسی هم نیست که مقابل این سیل اتهام زنی بایستد. ریشه رفتار غیر اخلاقی قالیباف96 را باید در رفتار احمدی نژاد88 جستجو کرد. ریشه بی‌اهمیت جلوه دادن بررسی قضایی و حقوقی از همان زمان که فردی با چنین‌ترفندی رای بخش‌هایی از جامعه را که همه را دزد می‌دانند از آن خود کرد مستحکم شد. این ماجرا وقتی غم‌انگیز‌تر می‌شود که نامزد دیگر انتخابات که همه عمر فعالیتش را در دستگاه قضایی گذرانده است هم الفبای حقوقی را به کناری می‌گذارد و مطالب رسانه‌های تندرو را درباره برخی منسوبان رئیس جمهور تکرار می‌کند و بدون آن که اتهاماتی که در سه سال و نیم اخیر علیه برخی نزدیکان روحانی در رسانه‌های خاص تکرار می‌شود در محکمه‌ای ثابت شده باشد آنان را متهم به فساد و رئیس جمهور را مانع رسیدگی به فساد نزدیکانش معرفی می‌کند. البته نکته ظریفی هم در بیان این نامزد انتخابات وجود دارد و آن اینکه اگر دستگاه قضایی به واسطه فشار روحانی به برخی پرونده‌ها رسیدگی نمی‌کند بیش و پیش از رئیس جمهور می‌بایست همکاران آقای رئیسی پاسخگوی این امر باشند که چرا تحت فشار، پرونده‌ای را بررسی نکرده‌اند و به نوعی این نقد بیش و پیش از روحانی به قوه قضاییه باز می‌گردد و آنان باید جوابگوی اعتراض همکار سابقشان باشند.
اگر گشتی در جامعه بزنیم می‌بینیم که بخشی از جامعه به سادگی آب خوردن به مسئولان کشور هزاران انگ و تهمت می‌زنند. بدون آن که در دادگاهی این اتهامات ثابت شده باشد. در نگاه بخشی از مردم همه مسئولان کشور دزدند و برای این بخش از جامعه تفاوتی ندارد که چه دولتی بر سرکار باشد و حتی پس از انقلاب و پیش از انقلاب هم چندان برایشان موضوعیت ندارد، آنان کلیه افرادی که در قدرت باشند را دزدانی می‌دانند که مشغول پر کردن جیب خود هستند. تا اینجای کار همه چیز طبیعی است، به هر حال ممکن است در هر جامعه‌ای بخشی از مردم چنین نگاهی داشته باشند و آن چنان هم دارای اهمیت نیست اما مشکل از جایی آغاز می‌شود که فردی با چنین شیوه‌ای در یک انتخابات پیروز شود. از انتخابات88 می‌گویم و اتهام زنی‌های گسترده احمدی نژاد و همراهانش به بزرگان نظام. آن انتخابات هر چه که بود در نهایت احمدی نژاد را به عنوان رئیس‌جمهوری اسلامی ایران بر کرسی قدرت نشاند. یکبار دیگر مرور کنیم؛ فردی که مانند آن بخش از جامعه که در مقدمه آمد همه را دزد می‌داند از طرف اکثریت برگزیده می‌شود.
حالا به انتخابات96 و مناظره سوم این انتخابات نگاهی بیندازیم. فردی که خودش در مظان اتهام به واسطه واگذاری غیر قانونی املاک شهرداری تهران است رئیس‌جمهور قانونی کشور را به فساد و رانت متهم می‌کند. موضوعی که مربوط به سی‌سال پیش است را بیان می‌کند و با اینکه در این سی سال هم در هیچ محکمه‌ای چنین حکمی اعلام نشده است ولی از نگاه احمدی نژاد ثانی فساد و رانت رخ داده است. به بیان دیگر در نگاه شهردار تهران محکمه و عدلیه و دستگاه قضایی اهمیتی ندارد و همین که در نگاه ایشان فساد و رانتی در زندگی رقیبش وجود دارد می‌توان حکم داد و آن حکم را برای مردم قرائت کرد.
به همین سادگی منتخب اکثریت را بدون هیچ حکم قضایی متهم به فساد و رانت خواری می‌کنند و کسی هم نیست که مقابل این سیل اتهام زنی بایستد. ریشه رفتار غیر اخلاقی قالیباف96 را باید در رفتار احمدی نژاد88 جستجو کرد. ریشه بی‌اهمیت جلوه دادن بررسی قضایی و حقوقی از همان زمان که فردی با چنین‌ترفندی رای بخش‌هایی از جامعه را که همه را دزد می‌دانند از آن خود کرد مستحکم شد. این ماجرا وقتی غم‌انگیز‌تر می‌شود که نامزد دیگر انتخابات که همه عمر فعالیتش را در دستگاه قضایی گذرانده است هم الفبای حقوقی را به کناری می‌گذارد و مطالب رسانه‌های تندرو را درباره برخی منسوبان رئیس جمهور تکرار می‌کند و بدون آن که اتهاماتی که در سه سال و نیم اخیر علیه برخی نزدیکان روحانی در رسانه‌های خاص تکرار می‌شود در محکمه‌ای ثابت شده باشد آنان را متهم به فساد و رئیس جمهور را مانع رسیدگی به فساد نزدیکانش معرفی می‌کند. البته نکته ظریفی هم در بیان این نامزد انتخابات وجود دارد و آن اینکه اگر دستگاه قضایی به واسطه فشار روحانی به برخی پرونده‌ها رسیدگی نمی‌کند بیش و پیش از رئیس جمهور می‌بایست همکاران آقای رئیسی پاسخگوی این امر باشند که چرا تحت فشار، پرونده‌ای را بررسی نکرده‌اند و به نوعی این نقد بیش و پیش از روحانی به قوه قضاییه باز می‌گردد و آنان باید جوابگوی اعتراض همکار سابقشان باشند.
مرجع : روزنامه بهار
