در حال شمردن موارد آزادی‌تان هستید؛ می‌گویید درست است که زن‌های یک کشور مسلمان مثل سوریه می‌توانند به‌راحتی بروند ورزشگاه و در کنار مردان فوتبال تماشا کنند اما زن‌های عربستان هم مثل ما نمی‌توانند بروند؛ هنوز این جمله‌تان تمام نشده که زن‌های عربستانی با چادر چاقچورشان وارد ورزشگاه می‌شوند و آن‌چنان در کنار مردان، بالا و پایین می‌پرند که انگارنه‌انگار بار اولشان است به ورزشگاه می‌روند. سراغ داشته‌هایتان می‌روید و «دست‌فرمانتان» را به رخ می‌کشید؛‌ می‌گویید که سال‌هاست دارید رانندگی می‌کنید؛ هرچند که مردان هنوز رانندگی‌تان را به سخره می‌گیرند و بر دستپاچگی‌تان می‌افزایند اما به‌هرحال رانندگی می‌کنید؛ تصویر مردان عربستانی که کنار زنان خود در جایگاه شوفر نشسته‌اند و با آرامشی عجیب به آن‌ها رانندگی می‌آموزند، تمام سال‌ها رانندگی‌تان را در ذهن پاک می‌کند.

شاید ام‌کلثوم مصری الاصل، خودش هم باورش نمی‌شد که چندین سال پس از مرگش، میهمان خانه عربستانی‌ها باشد. اگر در ایران زنان سلبریتی به خارج از کشور بروند و برای لحظاتی حجابشان را بردارند، نسخه‌ شان توسط جامعه پیچیده خواهد شد؛ همین دو روز پیش بود که «درسا درخشانی»،‌ استاد تمامِ شطرنج ایران به‌دلیل برداشتن روسری از تیم ملی اخراج شد. خانم مولاوردی به سواد و تحصیلات دانشگاهی و ارتقاء علمی زنان عربستانی اشاره کرده و در نامه‌اش نوشته:«عربستان دیگر با یک جامعه بی‌سواد که با مطالبه‌گری میانه‌ای ندارد، روبه‌رو نیست.» البته متاسفانه ما در ایران فاقد بعضی از آن چیزهایی هستیم که خانم مولاوردی، معاون امور بانوان سابق و دستیار حقوق شهروندی فعلی، از آن به‌عنوان ارتقاء فرهنگ یاد کرده است. به نظر می رسد حالا دیگر ما، هیچ کشوری را نداریم که خودمان را در حوزه بعضی از محدودیت‌های تبعیض‌آلود شناخته شده زنان با آن مقایسه کنیم؛ حتی عربستان.

بهار نیوز