این موضوع در کنار عدم درک درست از اقتضائات دوران تازه که در آن دیگر نمی‌توان با بسیاری از مفاهیم و چارچوب‌های کهنه تصمیم گیری کرد سبب آن شده است که درک لزوم تسریع در اصلاحات اجتماعی در ذهن بسیاری از تصمیم گیران کشور سخت و نشدنی شود. به واقع چگونه می‌توان از ذهنی که هنوز یگانه راه مواجهه با مسائل اجتماعی و فرهنگی را سیاست «بگیر و ببند» می‌داند انتظار داشت که تغییر نگاه به اجتماع را بپذیرد و اصلاحاتی بزرگ را ایجاد کند؟ این که در کشورهایی مانند عربستان و امارات چه رخ داد که به یکباره این تغییرات به وجود آمد محل بحث است و برای آن فرضیه‌های گوناگونی مطرح شده است که مهمترین آن ارتباط با غرب و پذیرش تجارب بشری بوده است، امری که ما در ایران‌مان چندان به آن توجهی نشان نمی‌دهیم و همواره در پی «اختراع دوباره چرخ» هستیم.

علت اصلاحات اجتماعی در کشورهای عربی را هر چه که بدانیم از این واقعیت گریزی نیست که «سرعت رشد تغییرات» و اصلاحات در حوزه اجتماعی در این کشورها از ما بیشتر شده است و همین موضوع می‌تواند تاثیرات قابل ملاحظه‌ای را در دیگر حوزه‌ها همچون اقتصاد، سیاست و... ایجاد کند. به نظر می‌آید که لازم است مسئولان کشور کمی از فضایی که چندان هم واقعی نیست خارج شده و به جای آن که با روش‌هایی همچون حصر و حذف و طرد به مخالف‌سازی برای نظام سیاسی دست بزنند و یا با شعارهایی علیه کشورهای دیگر امنیت ملی کشور و جایگاه ایران در صحنه بین الملل را به مخاطره بیندازند اندکی به چنین موضوعات بنیادینی نیز توجه نشان داده و تا دیرتر از این نشده آنچه خواست و نگاه مردم است را شنیده و بپذیرند.