شب تلخ کوهنوردی ایران

منظور حسین، با اعلام توقف عملیات نجات به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت که این سه کوهنورد توانسته بودند به قله برودپیک صعود کنند. آیدین بزرگی، پویا کیوانی و مجتبی جراحی سه کوهنورد مفقود شده هستند که روز سه شنبه ۲۵ تیر موفق شدند قله ۸۰۴۷ متری برودپیک را فتح کنند. رئیس باشگاه کوهنوردی آلپن پاکستان گفت که این کوهنوردان در آخرين تماس سه‌شنبه گذشته خود اعلام کردند که به شدت خسته هستند و مواد غذایی آنها در حال اتمام است. حسین افزود: تیم امداد نتوانسته این افراد را پیدا کند و هلیکوپتری که برای جستجو فرستاده شده بود، امروز فراخوانده شد.

رئیس باشگاه کوهنوری آلپن اضافه کرد که آخرین تماس این کوهنوردان با تلفن ماهواره‌ای در روز شنبه بوده است. تیم پنج نفره آرش مسیر جدیدی را برای رسیدن به قله برودپیک اتنخاب کرد که مسیر "ایران" نام گرفته است. برودپیک یا k۳ در رشته کوههای قراقروم پاکستان واقع است و دوازدهمین نقطه مرتفع زمین به حساب می‌آید.

از سوي ديگر، به گزارش سايت كوه‌نيوز؛ راهنما و عضو ستاد امداد و نجات فدراسیون کوه نوردی آلمان که امروز با دو پرواز مسیر صعود و فرود کوه نوردان باشگاه آرش را به طور هوایی بررسی کرد، گزارش خود را به شرکت ATP داده و شرکت نامه زیر را به همایون بختیاری دبیر باشگاه کوه نوردی آرش ایمیل کرده است:
همایون عزیز
سلام علیکم
ما بسیار متاسفیم که جهت آگاهی شما اطلاعات زیر را ارائه مي‌نماییم: پیرو درخواست و تلاش راسخ شما، راهنمای کوهستان آلمانی آقای توماس لامل صبح امروز ماموریت جستجو با هلی کوپتر را بر عهده گرفتند. آنان تا حداکثر ارتفاع ممکن پرواز کردند و از مکان هایی که در آن ها احتمال دیدن کوهنوردان ایرانی در برودپیک بود، عکس برداری کردند. متاسفانه آن ها هیچ نشانی در نقاط محتمل نیافتند. آقای توماس لامل به عنوان یک راهنمای کوهستان حرفه ای، به این نتیجه گیری رسید که تلاش‌هاي آتی برای زنده نگه داشتن کوهنوردان ایرانی گم شده بی فایده خواهد بود.

دو راهنمای ارتفاع پاکستانی شرکت ATP: اصغر و سرور نیز به بیس کمپ بازگشته اند. آن ها تمام مسیر را کاملا جستجو کرده اند و در مسیر قله برودپیک چیزی نیافته اند. آن ها همچنین عکس هایی از مسیر خود آورده اند.

با کمال تاسف ما متقاعد شدیم که سه کوهنورد ایرانی حیات با ارزش خود را از دست داده اند. ما نتوانستیم تلاشی جهت حفظ جان برادران عزیزمان انجام دهیم، تقدیر خداوند متعال بر مرگ برادران عزیزمان در ارتفاعات قراقروم بوده است. آنان عاشق کوهستان بودند و زندگی خود را بر سر راه رسیدن به اوج علاقه مندی هایشان گذاشتند. این رویداد ضایعه بزرگی برای جامعه کوهنوردی به طور عام و برای خانواده‌هاي این عزیزان و مردم ایران به طور خاص مي‌باشد. ما در غم و اندوه شریک هستیم و مراتب تسلیت مان را به خانواده‌هاي داغدیده اعلام مي‌کنیم. خداوند قادر روح درگذشته گان را در آرامش ابدی محفوظ بدارد و به خانواده ها و دوستانشان شجاعت تحمل این فقدان جبران ناپذیر را عطا بفرماید. آمین

نوشته صادقی، رایزن فرهنگی ایران در پاکستان

سلام و درود بر اراده جوانان غیوری که درصدد بزرگی و اعتلای نام ایران عزیز بودند
کاش هرگز این جوانان دوست داشتنی با اراده و استوار چون کوه را ندیده بودم، تقدیر چنان بود که به صورت کاملا تصادفی در سوم شعبان همدیگر رادر هتل کانکوردیا در شهر اسکردو ملاقات کردیم.
مهرشان در دلم نشست، با هم چای و قهوه خوردیم، درد دل کردیم و بعد قرار دیدار بازگشت پیروزمندشان از مسیر ایرانیان را گذاشتیم. این روزها منتظر خبر بازگشتشان بودم تا در اسلام آباد به نام ایران و شادباش این افتخار در برنامه تقدیر گردهم آییم اما خبر چون کوهی سهمگین بر سرم آوار شد، عصر شنبه خبردار شدم از همان لحظه بی تاب بی قرار چنانکه گویی دیرینه ترین دوستانم را گرفتار یافته باشم.

دست و دلم به هیچ کاری نمی رفت و بی آن که بدانم ناگهان خود را دوباره در اسکردو اما این بار امیدوار و نگران یافتم. همه دوستان، علما، مسئولان و کوهنوردان منطقه بی قراریم را حس مي‌کردند از این هرکدام میخواستند کاری بکنند، حتی فرماندار فرمانده ارتش و توماس آلمانی ...
این را در رفتارهایشان مي‌شد دید فرماندار یکسره در تماس بود و حتی طاقت نیاورد به هتل محل اقامتم و محل جلسه با گروه با توماس آمد، مي‌خواست مطمئن باشد که کارها خوب پیش میرود.
توماس بیچاره به محض پیاده شدن از هلی کوپتر به دیدنم آمد، رامین عزیز لحظه ای آرام نداشت عکس‌ها به سرعت بازبینی میشد اما دریغ از نشانه ای ...
خبر یافتن مختصات موبایل چقد خوشحالمان کرد وای که این خوشحالی چندان دوام نیاورد زیرا توماس و اقبال مي‌گفتند امکان ندارد بشود به آن نقطه نزدیک شد. هر چه من بیشتر تقاضا میکردم او بیشتر انکار میکرد، گمان بردم شاید پول میخواهد. گفتم من مشکل شما را حل میکنم اما او با تاسف میگفت حتی اگر صدهزار دلار بدهید هیچ به این نقطه نخواهد رفت.
اکنون نزدیک ساعت یک بامداد و من همچنان مضطرب و بی قرارم و نمی خواهم واقعیت را بپذیرم.
خدایا اگربه دعا ومناجات و گریه نیمه شب این بنده حقیرت گره باز میشود تا صبح ضجه خواهم زد، اما میدانم که اراده تو قاهر است و ما به رسم بندگی باید تسلیم باشیم.
خدایا چگونه است که در سالروز درگذشت دختر دردانه ام فاطمه نوجوان، داغی تازه بر دلم نهاده ای یا غیاث المستغیثین و با هم می خوانیم امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء ...